Σουρουπώνει. Κουράστηκα πολύ με τα δεσίματα στις ντοματιές, δικαιούμαι, θαρρώ, μια ανταμοιβή. Κρατώντας μια μικρή τσανάκα στα χέρια μου, εξορμώ στο περιβόλι με τα «φρούτα του δάσους». Είναι όλα τους κατάφορτα τώρα, δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να γεμίσω το δοχείο με βατόμουρα, φραγκοστάφυλα, λαγοκέρασα και γκότζι. Τα ξεπλένω βιαστικά από τη σκόνη και ό,τι πιθανόν άφησε πάνω τους το στόμα της αλεπούς, που ιδιαιτέρως τα ορέγεται. Προσθέτω δύο γενναίες κουταλιές γιαούρτι και παραδίνομαι στην απόλαυση. Να πώς πρέπει, σκέφτομαι, να δειπνώ κάθε βράδυ. Έτσι, στον περίπου ενάμιση μήνα που διαρκεί η καρποφορία τους, θα εξολοθρεύσω κάθε νοσηρό παράγοντα εντός μου, θα βγάλω ξανά μαλλιά, ίσως να αλλάξω και δέρμα. Μη γελάτε, χάρη σε παραπλήσιους ισχυρισμούς κάποια ανάμεσά τους κατάφεραν να ανακηρυχθούν αντιγηραντικά superfoods και να απολαμβάνουν σήμερα παγκοσμίως τεράστια ζήτηση.
Ας είμαστε ειλικρινείς: Η αλήθεια πίσω από τα διακινούμενα μυθεύματα είναι πως σχεδόν όλα τους αποτελούν πλούσιες πηγές αντιοξειδωτικών ουσιών και, όταν καταναλώνονται τακτικά, επιδρούν θετικά στη ζωτικότητά μας. Αρκεί βεβαίως να μην κάνουμε άσωτη ζωή (στο τραπέζι εννοώ, το κρεβάτι σας δεν με αφορά), αλλιώς φυσικά είναι αδύνατον να πατσίσουμε τη ζημιά, ακόμα κι αν τα τρώμε καθημερινά με τις χούφτες. Επειδή, όταν η διατροφή μας είναι ανισόρροπη ή επιβαρύνουμε διαρκώς τον οργανισμό μας με τοξίνες, μόνο μικρό μέρος από τα ωφέλιμα συστατικά τους τελικώς αφομοιώνεται. Τα γνωρίζετε αυτά και φυσικά, θέλω να πιστεύω, τηρείτε τους βασικούς κανόνες.
Θα εστιάσω λοιπόν στα πρακτικά ζητήματα της καλλιέργειάς τους, η οποία αναμφίβολα αποτελεί μια ευχάριστη και αποδοτική δραστηριότητα. Για πολλά χρόνια διατηρούσα μια γωνιά για γλαστρωμένα berries στον ταρατσόκηπό μου – τώρα πια ριζώνουν στο έδαφος σε μεγαλύτερους αριθμούς. Το πλεονέκτημα της πρώτης περίπτωσης είναι πως μπορείτε πολύ πιο εύκολα να ικανοποιήσετε τις ισχυρές περί εδάφους απαιτήσεις που προβάλλουν κάποια, όπως το ιθαγενές στη Βόρεια Ελλάδα μύρτιλο και τα πολύ πιο γνωστά, συγγενικά βορειοαμερικανικά είδη μπλούμπερι και κράνμπερι. Συγκεκριμένα, θέλουν χώμα που στραγγίζει πολύ καλά, είναι όξινο (με pH κοντά στο 5) και διαθέτει υψηλή περιεκτικότητα σε οργανική ουσία. Μπορεί τα κράνμπερι να είναι στυφόξινα, τα μύρτιλα και τα μπλούμπερι έχουν πάντως θαυμάσια γεύση και άρωμα. Αξίζει λοιπόν τον κόπο να τους εξασφαλίσετε το κατάλληλο εδαφικό μείγμα, ώστε μετά από δύο τρία χρόνια ανάπτυξης σε ημισκιερή θέση και, σημειωτέον, χωρίς καύσωνες, να γίνουν θάμνοι ύψους ενάμισι μέτρου που στις αρχές του καλοκαιριού θα σας προσφέρουν ικανοποιητική ποσότητα καρπών.
Πολύ ευκολότερα είναι τα πράγματα για τα υπόλοιπα είδη. Ο κατά προτίμηση κλαδεμένος χαμηλά θάμνος του γκότζι και η αναρριχητική βατομουριά ευδοκιμούν σχεδόν παντού και συγχωρούν την παραμέληση, ενώ ακόμα και σε γλάστρα η παραγωγή τους σίγουρα δεν είναι αμελητέα. Δεν έχω, δυστυχώς, μέχρι τώρα απολαύσει δικής μου παραγωγής πεντανόστιμα σμέουρα (ή φραμπουάζ), καθώς ο θάμνος τους ταλαιπωρείται καλοκαιριάτικα πολύ από τον ήλιο και τον υψηλό υδροφόρο ορίζοντα τον χειμώνα. Χρησιμοποίησα δίχτυα σκίασης και βελτίωσα το έδαφος, αλλά φαίνεται πως δεν ήταν αρκετό. Η αρόνια αντιθέτως τα πηγαίνει περίφημα, με λιγοστά ποτίσματα μεγάλωσε πολύ γρήγορα και έδωσε ήδη τους ευεργετικούς μεν, αλλά ξινούς και, για αρκετούς, ενοχλητικά στυπτικούς, μαύρους καρπούς της. Έτσι, όταν στα τελειώματα του θέρους ωριμάζουν, συνήθως αξιοποιώ τον χυμό τους σε συνδυασμό με γλυκά φρούτα.
Άφησα τελευταία τα εξόχως αρωματικά λαγοκέρασα και τα αγαπημένα μου κόκκινα και μαύρα (τα λένε και κασίς, σηκώνει λογοπαίγνια η λέξη…) φραγκοστάφυλα. Δεν θα τα βρείτε ποτέ στην αγορά, είναι καρποί εύφθαρτοι. Σας προτείνω λοιπόν να καλλιεργήσετε τους χαμηλούς θάμνους τους, ακόμα και σε μπαλκόνι. Αν ποτίζονται τακτικά και απολαμβάνουν λίγη σκιά τις ζεστές ημέρες, σχετικά γρήγορα θα σας χαροποιήσουν με την πολυκαρπία τους.
Ευχαριστούμε τις Γεωπονικές Επιχειρήσεις Χορομίδης για την αρωγή τους στη φωτογράφιση.
