Ένα λάθος της δικής μου γενιάς είναι ότι μεγαλώσαμε τα παιδιά μας εντελώς αποκομμένα από τη φύση: οι Πρόσκοποι μας ξίνιζαν γιατί έχουν «βασιλικές καταβολές», η διανυκτέρευση στην ύπαιθρο κατέληξε στο έκτρωμα που λέγεται glamping, ακόμα και οι παραλίες μας ξέμειναν από ψάρια (όταν ήμουν παιδί, βούταγα με τη μάσκα στα τρία μέτρα και ο βυθός είχε ζωή· τώρα έχει ακατοίκητες φυκιάδες και άμμο). Καταλαβαίνω συνεπώς γιατί, για έναν νέο άνθρωπο, ο όρος «αστική πανίδα» περιλαμβάνει μόνο αυτά τα τέσσερα ζώα που συναντάει καθημερινά: σκυλιά, γάτες, περιστέρια και σπούργους. Και γιατί αισθάνεται αυτή την αναστάτωση, αυτόν τον ενθουσιασμό που δεν ξέρει πώς να διοχετεύσει, όταν στον δρόμο του βρεθεί μια αλεπού.
Η αλήθεια είναι όμως ότι η αλεπού έχει πάψει εδώ και πολλές δεκαετίες να είναι αποκλειστικά «ζώο του δάσους». Αν έπρεπε να είμαστε απόλυτα ακριβολόγοι, θα λέγαμε ότι το νέο φυσικό της περιβάλλον είναι τα όρια των αστικών περιοχών με τα περιαστικά δάση. Ακόμα και στις χώρες όπου αυτά τα δάση είναι αρκετά μεγάλα ώστε να συντηρήσουν ένα ολοκληρωμένο οικοσύστημα με αδιάσπαστη τροφική αλυσίδα (το Βερολίνο στη Γερμανία μού έρχεται αυτόματα στο μυαλό ως τυπικό παράδειγμα), οι αλεπούδες περνούν πολύ συχνά τα σύνορα – γιατί τα απορρίμματα του χορτασμένου δυτικού κόσμου μαζί με τη διεσταλμένη ζωοφιλία μας είναι πάντα προτιμότερα (από την άποψη της ήσσονος προσπάθειας) του κυνηγιού και των κινδύνων που αυτό περιέχει.
Όταν έμενα στην Πεντέλη, μέχρι πριν από δεκαπέντε χρόνια, οι αλεπούδες έκαναν συχνά πυκνά βίζιτες στην αυλή μου, γιατί ο κ. Τσούι ήταν πολύ φιλοπερίεργος με τα άλλα ζώα και αρκετά αγαθιάρης ώστε να αφήνει να κλέβουν τις κροκέτες του χωρίς να διαμαρτύρεται. Σήμερα οι αλεπούδες έχουν κατέβει πιο χαμηλά, όχι μόνο επειδή το δάσος που βρισκόταν γύρω από το σπίτι μου έχει αποψιλωθεί, αλλά και γιατί πολύ περισσότεροι άνθρωποι έχουν κατοικίδια και πολύ περισσότεροι ασκούν το δικαίωμα να ταΐζουν τα αδέσποτα ζώα· πράγμα που σημαίνει μπόλικη ξηρά τροφή σε προσβάσιμα σημεία. Δωρεάν φαγητό, χωρίς ρίσκα και απαιτήσεις δαπάνης ενέργειας, σε ένα περιβάλλον δίχως φυσικούς εχθρούς (αν εξαιρέσουμε τα αυτοκίνητα τη νύχτα, στους επαρχιακούς δρόμους); Ούτε ο μπούφος δεν θα άφηνε αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη. Πόσω μάλλον η αλεπού!
Πιστεύω ότι πολύ γρήγορα οι κάτοικοι των προαστίων θα εξοικειωθούν με το θέαμα των αλεπούδων και πως τα ζώα αυτά θα εναρμονιστούν με το αστικό μας περιβάλλον, όπως έχουν κάνει σχεδόν παντού στον κόσμο. Λίγη προσοχή χρειάζεται στις πρώτες επαφές –γιατί ένα τρομαγμένο ζώο μπορεί γρήγορα να γίνει επικίνδυνο– και θα τα πάμε περίφημα.
Αρκεί να μην ξεχνάτε τον εμβολιασμό των ζώων σας κατά της λύσσας! Αν και τα κρούσματα που έχουν παρουσιαστεί στην κόκκινη αλεπού είναι ελάχιστα και το υπουργείο δεν σταμάτησε ποτέ να εμβολιάζει με δολώματα τους πληθυσμούς της στην ελληνική επικράτεια, το εμβόλιο είναι και θα παραμείνει η καλύτερη μορφή προστασίας, για να έχετε το κεφάλι σας ήσυχο και να καλοδεχτείτε τους καινούργιους σας επισκέπτες.
