Ο Θάνος Τοκάκης χτίζει μέσα στα χρόνια μια αξιοζήλευτη διαδρομή, μοιρασμένη κυρίως στο θέατρο και στο σινεμά, με ανήσυχο πνεύμα, διακριτό ύφος και πολλά βραβεία. Αφορμή για το ραντεβού μας υπήρξε άλλη μία σημαντική στιγμή στην πορεία του: ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στην Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη, μια διεθνή παραγωγή που ανοίγει τα φετινά Επιδαύρια, με τη ματιά του πρωτοπόρου Ρώσου σκηνοθέτη Τιμοφέι Κουλιάμπιν.
Θάνο, έχουμε να τα πούμε πάνω από δέκα χρόνια. Θυμάμαι τότε έναν πολλά υποσχόμενο νέο ηθοποιό με πολλές φιλοδοξίες…
Έχω υποφέρει πολύ από τις φιλοδοξίες μου και αλίμονο αν δεν έπρεπε να τις επανεξετάσω. Νομίζω έχω μετακινηθεί αρκετά υπαρξιακά. Άρχισα να παίρνω σοβαρά τη δουλειά μου και όχι τον εαυτό μου. Μεγαλώνοντας βλέπεις ότι μόνο η ουσία μετράει. Μικρότερος έλεγα: «Θέλω να γίνω μεγάλος ηθοποιός, να με γνωρίζουν όλοι, να αφήσω το στίγμα μου». Όλα αυτά έχουν ηρεμήσει μέσα μου πια.
Τι ζητάς σήμερα;
Επιδιώκω τη σύνδεση, τόσο στην προσωπική μου ζωή όσο και στη δουλειά μου. Η επικοινωνία στη δουλειά μας σήμερα σπανίζει. Το κοινό είναι αποστασιοποιημένο. Ζούμε στη λογική του Νetflix. Βλέπουμε μια παράσταση ή μια ταινία και ταυτόχρονα χαζεύουμε στο κινητό, μιλάμε με τον διπλανό. Δεν υπάρχει αλληλεπίδραση στις τέχνες πια, δεν βιώνεις εύκολα κάτι. Το θέατρο έχει πάψει να αποτελεί μια εμπειρία. Γι’ αυτό τώρα χαίρομαι που κατεβαίνω στην Επίδαυρο, γιατί η συνθήκη που σε εντάσσει απαιτεί ένα παραπάνω ψυχικό άνοιγμα, που ίσως κάνει πιο εφικτή την επικοινωνία που επιδιώκω.
«Το κοινό είναι αποστασιοποιημένο. Ζούμε στη λογική του Νetflix. Βλέπουμε μια παράσταση ή μια ταινία και ταυτόχρονα χαζεύουμε στο κινητό, μιλάμε με τον διπλανό».
Έχεις πει ότι υπάρχει έλλειμμα σκηνοθετών. Με τον Κουλιάμπιν είναι διαφορετικά;
Σίγουρα. Ο Τιμοφέι έχει ένα ξεκάθαρο όραμα και σου δίνει την κατάλληλη ελευθερία, ασφάλεια και ισοτιμία να το υλοποιήσεις. Το σύνηθες είναι να πέφτεις πάνω σε σκηνοθέτες που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την ανεπάρκειά τους μέσα από μια εξουσιαστική διάθεση.
Αυτό εδώ δεν ισχύει.
Αν δεν ήσουν ηθοποιός, τι άλλο θα μπορούσες να είσαι;
Τελευταία φτιάχνω διάφορα πράγματα με τα χέρια μου, γράφω πολύ… Θα μπορούσα να κάνω οτιδήποτε δουλεύοντας μόνος μου.
Είσαι μοναχικός;
Μου ταιριάζει η μοναχικότητα, χωρίς να λέω ότι μου αρέσει η μοναξιά, αυτό είναι άλλο πράγμα. Πλέον τα βρίσκω καλύτερα με τον εαυτό μου, συνυπάρχουμε αρμονικά. Η ψυχοθεραπεία με έχει βοηθήσει να εξελίξω το κομμάτι της αυτοεπίγνωσης και να αφήσω πίσω την αυτομαστίγωση.
Νιώθω να φλερτάρεις περισσότερο με το σινεμά τελευταία παρά με το θέατρο…
Συνειδητά έχω σπρώξει τον εαυτό μου προς το σινεμά. Τώρα ετοιμάζω και τη δεύτερη μικρού μήκους μου. Είμαι πιο συμβατός με τον κόσμο του κινηματογράφου, με την έννοια ότι στο θέατρο σήμερα πρέπει να πουλήσεις το τομάρι σου για να επιβιώσεις. Υπάρχει η λογική τού «ό,τι θέλει ο πελάτης» και «πώς θα πουλήσουμε εισιτήρια», κι αυτό είναι πολύ μακριά από την ψυχοσύνθεσή μου.
Ως καθηγητής υποκριτικής, πώς βλέπεις το νέο αίμα;
Τα νέα παιδιά σήμερα έχουν να αντιμετωπίσουν μια πιο πολύπλοκη πραγματικότητα από αυτήν που βρήκε η γενιά μου. Το σύστημα τους αναγκάζει να γίνονται κομάντο για να επιβιώσουν, κι αυτό ίσως να τους κάνει λιγότερο ευαίσθητους. Εμείς ήμασταν περισσότερο «φλούφληδες». Σήμερα οι νέοι είναι πιο ρεαλιστές και είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος που επιμένουν παρά τις δυσκολίες.
Πώς αποφορτίζεσαι;
Διαβάζω πολύ. Βρίσκω μια ανακούφιση σε κάποιους στωικούς φιλοσόφους, όπως ο Επίκτητος και ο Μάρκος Αυρήλιος. Με αποφορτίζει και το καλό χιούμορ, το γέλιο που προκύπτει από κάτι πολύ σκοτεινό. Μου αρέσει πολύ να παρατηρώ τον τρόπο που συμπεριφέρονται τα ζώα. Το σκυλί μου με κάνει συχνά να χαμογελάω με το πόσο απενοχοποιημένα μπορεί να υπάρχει. Το ζηλεύω αυτό.
Ιφιγένεια εν Αυλίδι, 5 & 6 Ιουλίου στις 21.00, στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου. Παίζουν: Ανθή Ευστρατιάδου, Μαρία Ναυπλιώτου, Νικόλας Παπαγιάννης, Δημήτρης Παπανικολάου, Θάνος Τοκάκης, Νίκος Ψαρράς κ.ά. Προπώληση: aefestival.gr
