Προτιμώ να πάω σε μια συναυλία, σε μια παράσταση, σε ένα πάρτι, ακόμα και να κάτσω σπίτι μου για να δω μια ταινία, οποιαδήποτε ταινία, στην τηλεόραση, παρά να πάω σε κάποιον γάμο – ακόμα και αν αυτός είναι του καλύτερου φίλου μου. Παρ’ όλα αυτά, με ιντριγκάρει το να παρακολουθώ τη συμπεριφορά των ανθρώπων σε αυτή τη διαβατήρια τελετή και στο πάρτι ή το γλέντι που την ακολουθεί. Αρέσκομαι, για παράδειγμα, να σηκώνω τα κουτσομπολιά που πέφτουν στο πάτωμα από τις διπλανές ροτόντες. Κυρίως, όμως, απολαμβάνω να παρατηρώ με προσοχή τους ήχους και τη μουσική που ακούγεται στα γαμήλια πάρτι. Τι λένε για το ζευγάρι; Να διάλεξε το ίδιο την playlist; Να εμπιστεύτηκε πλήρως το γούστο του ντιτζέι; Να του έδωσε κατευθυντήριες γραμμές; Να χρειάστηκαν ώρες συζητήσεων για το τραγούδι του πρώτου χορού;
Σήμερα γάμος γίνεται
Αν κάτι έχω ταυτίσει με το ηχητικό περιβάλλον των γάμων, λοιπόν, αυτό είναι ο συνδυαστικός ήχος που παράγουν οι λύρες, τα κανονάκια και τα σαντούρια. Μαζί με τη φωνή του Γιάννη Πάριου ή της Στέλλας Κονιτοπούλου κι όλων αυτών των τραγουδιστάδων που αγαπάνε τα ημιτόνια στη φωνή και τραγουδάνε «σαν τον Πάριο» και «σαν την Κονιτοπούλου».
Άλλωστε, κατά πώς το θέλουν οι γενικεύσεις, δεν υπάρχει γάμος στην Ελλάδα που να μην ξεκινάει με το «Σήμερα γάμος γίνεται» και να μην τελειώνει με στεριανά κλαρίνα (που ενίοτε, όταν πέφτουν βαριά, παραλείπονται) και νησιώτικο γλέντι – κι ας ακουστούν από τα ηχεία, στο μεσοδιάστημα, από Prodigy έως μέταλ μπαλάντες.
Κάτι, όμως, φαίνεται να έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια, μιας και όλο και περισσότεροι γάμοι «κλείνουν» με τα χιτ των 90s. Πρόκειται, μάλιστα, για παγκόσμιο φαινόμενο –όχι, δεν αφορά μόνο τους «big fat Greek weddings»– καθώς οι σχετικές playlists που δημοσιεύονται στα σημαντικότερα ανά την υφήλιο εξειδικευμένα στον γάμο σάιτ, όπως το The Knot και το Wedding Wire, έχουν πληθύνει.
Πριν από μερικές εβδομάδες, αυτή την παγκόσμια τάση την είδα να γίνεται ακόμα μία φορά πράξη, παρακολουθώντας έναν γάμο αλλοδαπών κατά τύχη, μιας και λάμβανε χώρα σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο του ξενοδοχείου όπου διέμενα στη Σαντορίνη – όλο το μουσικό του μενού ήταν παρμένο από την τελευταία χρυσή δεκαετία της δισκογραφίας.
Την ώρα που προσέρχονταν οι καλεσμένοι, ο ντιτζέι έπαιζε mid-tempo διασκευές επιτυχιών των Spice Girls και της Γκλόρια Εστέφαν, ενώ αφού οι γαμπροί φιλήθηκαν και το πάρτι ξεκίνησε, οι λαουντζιές έδωσαν τη θέση τους σε ορίτζιναλ ναϊντίλες. Αντίστοιχοι ελληνικοί στους οποίους έχω βρεθεί, κλείνουν με Στέλιο Ρόκκο και Διονύση Σχοινά – τα νησιώτικα, ευκόλως, παραλείπονται.
Μαράια Κάρεϊ εναντίον Κονιτοπουλέων
Σκέφτομαι ότι στους γάμους –ειδικά αφού το αλκοόλ, που ρέει άφθονο στα πάρτι και τα γλέντια, επιφέρει στον οργανισμό μιαν αισθητική λήθη και οι παρευρισκόμενοι αρχίσουν να ορκίζονται στην Άννα Βίσση εκεί που πριν είχαν για Ευαγγέλιο τη Λένα Πλάτωνος– η μουσική αντιμετωπίζεται σαν comfort food.
Για σάουντρακ της ευτυχίας τους, λοιπόν, πολλοί σημερινοί γαμπροί και νύφες θέλουν να ακούνε τα τραγούδια που έχουν συνδέσει με τα νεανικά τους χρόνια ή με στιγμές ανέφελης ευτυχίας και όχι τα νησιώτικα που, πιθανώς, άκουγαν «με το ζόρι» στους γάμους που παρακολουθούσαν ως παιδιά.
Προσέτι, τα χιτ των 90s θυμίζουν «καλύτερες εποχές» γιατί φτιάχτηκαν σε μια εποχή καλύτερη για να ζει κανείς από τη σημερινή. Κι αυτός, ενδεχομένως, να είναι ο κύριος λόγος που, τουλάχιστον προς το παρόν, η Μαράια Κάρει μπορεί και βγάζει νοκάουτ, με το «Emotions» της και μόνο, όλη τη δισκογραφία των Κονιτοπουλέων.
