H Ελβετία είναι μία χώρα με αρκετές αντιπάθειες στους κατοίκους του ευρωπαϊκού Νότου. Ίσως, φταίει η περιβόητη ουδετερότητά της στον Β’ Παγκόσμιο Κύπελλο, ίσως το γεγονός ότι φαντάζει τρομερά ακριβή στον μέσο επισκέπτη (πολλά χρόνια μετά, δυσκολεύομαι ακόμα να ξεχάσω το σοκ που είχα δοκιμάσει ως φοιτητής από τις τιμές των προϊόντων στο αεροδρόμιο της Γενεύης, όπου βρέθηκα για λίγες ώρες) ή ίσως ευθύνεται το γεγονός ότι πολλές φορές έχουμε την τάση να αντιπαθούμε ότι είναι «ξένο» σε εμάς. Σε κάθε περίπτωση, είναι μία χώρα σε μεγάλο βαθμό διάσημη για την ησυχία, την ασφάλεια και την τακτοποιημένη ζωή που προσφέρει στους κατοίκους της. Ένα πλαίσιο, δηλαδή, το οποίο σπάνια παράγει μεγάλους ποδοσφαιριστές – η «μπάλα» θέλει συνήθως την αλάνα της και μεγάλα όνειρα για ένα καλύτερο αύριο.
Εδώ, όμως, και περίπου δέκα χρόνια συναντάμε ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο της Ελβετίας: μία σταθερή παρουσία στις μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις, μία ομάδα που δουλεύει σαν ομάδα, που «ιδρώνει» τη φανέλα και δεν της λείπουν οι μικρές στιγμές μεγαλείου, βγαλμένες από στιγμές έμπνευσης των πιο ποιοτικών της ποδοσφαιριστών. Τα πρόσωπα που βλέπουμε ξανά και ξανά τα τελευταία χρόνια είναι λίγο πολύ γνωστά. Μάλιστα κάποια από αυτά, τα έχουμε συναντήσει τόσες φορές, ώστε να νιώθουμε ότι είναι σχεδόν «δικοί» μας άνθρωποι – οι Γκρανίτ Τζάκα, Σερντάν Σακίρι, Ρικάρντο Ροντρίγκεζ και Γιαν Σόμερ έχουν όλοι τους πάνω 90 συμμετοχές με το εθνόσημο.
Το πρόσωπο που λανσάρει, λοιπόν, στο χορτάρι η Ελβετία είναι αυτό μίας πολυπολιτισμικής κοινωνίας όπου όλοι μαζί εργάζονται για ένα καλύτερο αύριο. Σίγουρα, πολλές φορές οι τρανταχτές αδυναμίες ενός κράτους καμουφλάρονται στα γήπεδα ποδοσφαίρου, αφού τα ηρωικά αφηγήματα είναι πολύ πιο ταιριαστά στις αθλητικές διοργανώσεις. Εκείνοι, βέβαια, που θα μπορούσαν να απαντήσουν για τι ισχύει και τι όχι θα ήταν οι ίδιοι οι αθλητές. Αυτό που βλέπουμε εμείς στις τηλεοράσεις μας είναι «ψυχωμένες» εμφανίσεις και μία διάθεση να κερδηθεί κάθε αγώνας, ανεξάρτητα από τη δυσκολία του αντιπάλου.
Τελικά, ίσως, εκείνος που κουβαλά καλύτερα από κάθε άλλον το «πνεύμα της Ελβετίας» να είναι ο Μπριλ Εμπολό. Ο επιθετικός της Μονακό με καταγωγή από το Καμερούν είναι 27 χρονών και όλοι όμως τον θυμόμαστε ως μεγάλο ταλέντο. Άραγε εκπλήρωσε τις προσδοκίες που τον ακολουθούσαν; Μάλλον, όχι, σε επίπεδο συλλόγων, αφού παλιότερα έδειχνε φτιαγμένος για πιο μεγάλα πράγματα. Τραυματισμοί, εξωγηπεδικά προβλήματα, περίοδοι ντεφορμαρίσματος δε λείπουν από το βιογραφικό του. Κάθε καλοκαίρι, όμως, εμφανίζεται πανέτοιμος να τρομοκρατήσει τις άμυνες που στήνονται για να αντιμετωπίσουν την ελβετική επίθεση· σαν να ξυπνάει κάτι μέσα του.
Η Ελβετία για άλλη μια φορά κάνει μία εξαιρετική πορεία στο Euro 2024. Με την προσθήκη σπουδαίων ταλέντων, όπως ο Νταν Ντόι, βρίσκεται στα προημιτελικά της διοργάνωσης έχοντας πετάξει έξω με χαρακτηριστική ευκολία τους «άοσμους» φέτος Ιταλούς. Όταν, λοιπόν, πολυδιαφημισμένες ομάδες για το ταλέντο τους, όπως για παράδειγμα η «χρυσή γενιά» του Βελγίου, έχουν ήδη επιστρέψει σπίτι του, οι Ελβετοί συνεχίζουν.
Τώρα, απέναντί τους, βρίσκεται η επίσης πολυδιαφισμένη Αγγλία (η οποία όμως έχει προβληματίσει με την απόδοσή της). Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα για να κάνουν οι Ελεβετοί το μεγάλο βήμα; Στο προηγούμενο Euro είχαν πετάξει έξω τη Γαλλία, μία ομάδα που οι παίκτες αξίζουν κυριολεκτικά εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρώ, μόνο και μόνο για να λυγίσουν στα πέναλτι από τους Ισπανούς στη φάση των «8». Είτε τα καταφέρουν είτε όχι πάντως, έχουν κερδίσει την απόλυτη συμπάθειά μας όλα αυτά τα χρόνια. Σε τέτοιον βαθμό, μάλιστα, ώστε να κάνω κάτι αδιανόητο για μένα λίγα χρόνια πριν: να τους υποστηρίζω ελπίζοντας ότι θα είναι εκείνοι που θα σηκώσουν το τρόπαιο.
