Παρά την προσεγμένη σοφιστική και τις δασκαλίστικες ρητορείες μου για το πόσο σημαντικό είναι να μην επιτρέπουμε στα σόσιαλ να ροκανίζουν τον ελεύθερο χρόνο μας, κι εγώ ακόμα, όταν θέλω να χαλαρώσω και δεν θέλω να διαβάσω ή να ακούσω ένα ακόμα ενδιαφέρον podcast, βιντεάκια με ζώα βλέπω.
Όχι όμως ό,τι σαχλαμάρα ανεβάζει ο κάθε πικραμένος στο Instagram και στο TikΤok, ευελπιστώντας σε ένα παθητικό εισόδημα που δεν έρχεται ποτέ. Έχω κάνει την έρευνά μου! Ανήκω επίσης στην παλιά φρουρά της δημοσιογραφίας που λέει ότι, για να αξίζει κάτι της προσοχής του αναγνώστη (θεατή, καταναλωτή, όπως θέλετε πείτε το), πρέπει να περιέχει μια ιστορία. Η ιστορία είναι αυτή που προσδίδει ουσία στο θέαμα. Ποτέ το αντίθετο.
Κάπου εδώ πρέπει να σας μιλήσω για το ντόντο. Το ντόντο ήταν ένα μη ιπτάμενο πουλί, συγγενικό είδος με το περιστέρι, ενδημικό του Ινδικού Ωκεανού και συγκεκριμένα ενός νησιού έξω από τη Μαδαγασκάρη, του Αγίου Μαυρικίου (τυπικός τουριστικός προορισμός σήμερα). Το νησάκι αυτό, με μέγεθος λίγο μεγαλύτερο από αυτό της Λέσβου, ήταν γεμάτο από ντόντο. Ειρηνικά, βραδυκίνητα και αφρατεμένα, τα ντόντο ζούσαν σε έναν επίγειο παράδεισο, χωρίς καμία ανάγκη να αναπτύξουν αμυντικούς μηχανισμούς επιβίωσης, για χιλιετίες. Και μετά, εμφανίστηκαν οι πρώτοι εξερευνητές.
Μέσα σε μερικά χρόνια, όλα τα ντόντο είχαν εξαφανιστεί. Όχι επειδή τρώγονταν (το κρέας τους ήταν σκληρό και με άθλια γεύση, λένε οι ιστορικές πηγές), αλλά διότι, έτσι απροστάτευτα και χωρίς φυσικούς θηρευτές καθώς ήταν, αποδεκατίστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες από τα σκυλιά, τα γουρούνια, τις γάτες και τους αρουραίους που έφεραν μαζί τους οι κονκισταδόρες. Μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα, δεν είχε μείνει φωλιά, αυγό ή ζωντανό ντόντο.
Ίσως εκεί να βρίσκεται και ο κρυφός συμβολισμός που επέλεξε μια ομάδα ανθρώπων, με επικεφαλής την Ίζι Λέρερ, όταν, δέκα χρόνια πριν, άνοιξαν ένα κανάλι στο YouTube, το αφιέρωσαν στα ζώα που συντροφεύουν τον άνθρωπο, άρχισαν να αναζητούν ενδιαφέρουσες ιστορίες και κατέληξαν σε ένα format ολιγόλεπτων βίντεο και σε ένα όνομα που εξορκίζει τον αφανισμό των ζώων με αιτία την ανθρώπινη αδιαφορία ή την ανελέητη απάθεια της φυσικής επιλογής: «The Dodo».
Πολύ πιθανόν να το γνωρίζετε ήδη· να είστε κι εσείς ένας από τα 16 εκατ. συνδρομητές που κάποια στιγμή αναζήτησαν περιεχόμενο με νόημα αντί για γατάκια που περνάνε μέσα από σήτες και σκυλιά που κουτρουβαλιάζονται στις σκάλες. Εγώ πάντως το ανακάλυψα μόλις πέρυσι. Και είναι πλέον η καθημερινή μου ελαφρά ξεκούραση, όταν το μυαλό μου σκοτίζεται από την ανελέητη αγριάδα που είναι η καθημερινότητά μας.
