Το περασμένο σαββατόβραδο, διάβαζα ρεπορτάζ της «Κ» για τις ανύπαρκτες νύχτες δροσιάς, το φετίχ του ημιυπαίθριου βίου και την προτίμηση των Αθηναίων να συγκεντρώνονται σε κλιματιζόμενους χώρους, καθώς η αφόρητη ζέστη δεν επιτρέπει τις συναντήσεις στην ανοιχτωσιά των μπαρ ή την αραγματική συνήθεια στα μπαλκόνια. Σκέφτηκα αμέσως τους απέναντι, εκείνους που ήδη από τον Απρίλιο έστηναν με φροντίδα τα ξύλινα τραπεζοκαθίσματα και άκουγες τις φωνές τους από τα μπαλκόνια την ώρα του μεσημεριανού. Μέχρι την ανάγνωση του ρεπορτάζ, δεν είχε περάσει απ’ το μυαλό γιατί κόπασαν οι ομιλίες και γιατί δεν βγαίνουν να φάνε έξω. Αντ’ αυτού, κάθονται στο σπίτι, τρώνε νεκταρίνια, όσο έξω κυριαρχεί το βουητό δεκάδων κλιματιστικών που δουλεύουν ασταμάτητα.
Δεν υπάρχει άνθρωπος να μην γκρινιάζει για το κύμα των υψηλών θερμοκρασιών. Αντηλιακό, παγωμένο νερό και βεντάλια κρίνονται ως απαραίτητα αξεσουάρ εξόδου. Περπατάς στο πεζοδρόμιο και νιώθεις το πόδι σου καυτό, λες και η ζέστη λιώνει τη σόλα. Νιώθεις το κινητό που κρατάς στο χέρι σου να υπερθερμαίνεται. Ακόμα και λίγο πριν από τη δύση του ηλίου, δεν αισθάνεσαι μεγάλη διαφορά στη θερμοκρασία.
Δύο γιαγιάδες συζητούν στο πεζοδρόμιο της οδού Δαβάκη στην Καλλιθέα. «Καίω το ερ-κοντίσιο (sic) όλη μέρα, πρωί, μεσημέρι και βράδυ. / Και ο λογαριασμός του ρεύματος; Δεν σε αφορά πόσο θα έρθει; / Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Αν χρειαστεί, και τη σύνταξή μου θα δώσω». Απέναντι στο γυράδικο, οι ψήστες σκουπίζουν διαρκώς το ιδρωμένο μέτωπο και τον σβέρκο τους, ενώ πιο δίπλα ο κόσμος που περιμένει το λεωφορείο στέκεται στο υπόστεγο ενός καταστήματος. Διαφορετικά, αν τολμήσει να καθίσει κάποιος στο μεταλλικό παγκάκι της στάσης, θα αποκτήσει σίγουρα ένα αχρείαστο έγκαυμα στους γλουτούς.
Στον σταθμό του ΗΣΑΠ, ο επόμενος συρμός για Κηφισιά έρχεται σε 15 λεπτά. Ένα τέταρτο μετά καταφτάνει ένα τρένο πρώτης γενιάς του μετρό, χωρίς κλιματισμό και ήδη πακτωμένο. Μερικοί επιβάτες περιμένουν την «Έξοδο» του Μοναστηρακίου για να ξεχυθούν στην Ερμού, όπου τα ισχυρά κλιματιστικά των καταστημάτων εκπέμπουν δροσιά και στον πεζόδρομο, δροσίζοντας για μερικές στιγμές τους περαστικούς. Άραγε, νοσταλγεί κανείς τους τον χειμώνα;
Μόλις πέσει η νύχτα, αγόρια και (κυρίως) κορίτσια της Γενιάς Ζ μαζεύονται σε έναν ακάλυπτο στου Ψυρρή για τον τελικό του Euro ανάμεσα στην Ισπανία και την Αγγλία. Οι βεντάλιες έχουν πάρει μπρος, ο ντελιβεράς με τις πίτσες έχει ήδη φτάσει. Μερικοί τουρίστες αντιλαμβάνονται τη φάση και γίνονται μέρος της προβολής, πίνοντας παγωμένες μπίρες και συζητώντας ακατάπαυστα, όπως συμβαίνει με τον Ιρλανδό και τον Άγγλο ακριβώς δίπλα. Ο μεν υποστηρίζει Ισπανία, ο δε τη χώρα του. Αναμενόμενη αντίθεση, όπως και αναμενόμενη έκβαση, η οποία δεν φαίνεται να χαροποιεί τους παρευρισκόμενους τηλεθεατές. Μάλλον πέσαμε σε «λεοντοφωλιά».
