Την Αυστραλέζα Έλλη Μπουαντάνα τη γνώρισα μέσα από ένα λαχταριστό πιάτο ζυμαρικών με τόνο και ντομάτα που ετοίμασε ως γκεστ σεφ στο Wine is Fine. Στην καραντίνα έγινε διάσημη διοργανώνοντας υπαίθρια γεύματα για λίγους στον δρόμο κάτω από το σπίτι της και ντελίβερι με σπιτικές μακαρονάδες, ενώ ξεχώρισε και ως επικεφαλής σεφ σε ένα κουλ εστιατόριο της Μελβούρνης, το Hope St Radio. Μου δίνει ραντεβού στο καφενείο Λούης στον Κεραμεικό. «Όταν ταξιδεύω, μου αρέσει να γνωρίζω τις πόλεις μέσα από τα αυθεντικά τους μέρη, σαν αυτό το καφενείο. Για μένα εδώ μυρίζει Ελλάδα. Μου αρέσει να έρχομαι, πίνω το κρασί μου, παίζω τάβλι. Έχει κάτι φιλικό και φιλόξενο ο Έλληνας, που με γοητεύει».
Τι σε φέρνει στην Αθήνα;
Το πρώτο μου βιβλίο, Ellie’s Table, μια καταγραφή γύρω από το πώς θα οργανώσετε το τέλειο δείπνο, με συνταγές δικές μου αλλά και παραδοσιακές της οικογένειάς μου, η οποία έχει ρίζες μαροκινές, ισραηλινές, γερμανικές, πολωνικές. Η κουζίνα μου είναι μια μείξη απ’ όλες αυτές τις κουλτούρες. Αποφάσισα να αφήσω το εστιατόριο όπου δούλευα και να ταξιδέψω, κάνοντας συνεργασίες με ενδιαφέροντα εστιατόρια και δημιουργικούς ανθρώπους, προωθώντας παράλληλα το βιβλίο μου.
Τι σου αρέσει εδώ;
Υπάρχει μια αίσθηση γειτονιάς, περπατώντας την Αθήνα, κάτι που δεν βρίσκεις εύκολα στις μεγαλουπόλεις. Δεν είναι φτιαγμένη για να εξυπηρετεί τον τουρίστα, αντιθέτως τον καλεί να προσαρμοστεί στην ενέργειά της. Μου αρέσει το φαγητό –έχω τρελαθεί με τον ταραμά και τη σεφταλιά!–, η ζωηράδα στα μπαρ και στα εστιατόρια, κυρίως η τάση των ανθρώπων να χαίρονται τη ζωή απλά και αληθινά.
Είσαι αυτοδίδακτη στη μαγειρική;
Ναι, δεν πήγα σε καμία σχολή. Έμαθα να μαγειρεύω εμπειρικά, βλέποντας τη γιαγιά μου –επιζήσασα του Ολοκαυτώματος– να φτιάχνει εβραϊκή κοτόσουπα με ζυμαρικά, εβραϊκό ψωμί challah και άλλα συγκλονιστικά παραδοσιακά πιάτα. Δεν κρατούσε ποτέ συνταγές, μαγείρευε βιωματικά, την οδηγούσαν η γεύση και η μυρωδιά. Έτσι έμαθε κι εμένα.
Τι συνιστά μια ιδανική εμπειρία φαγητού;
Μια αξέχαστη εμπειρία φαγητού δεν έγκειται μόνο στην τέλεια γεύση, αλλά κυρίως στους ανθρώπους με τους οποίους μοιράζεσαι ένα πιάτο.
Υπάρχει κάτι που δεν τρως;
Μικρή περιφρονούσα τη μαγιονέζα και το συκώτι. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι μπορούμε να τρώμε τα πάντα, αν τα προσαρμόσουμε σε μια εκδοχή που μας ευχαριστεί. Το σημαντικό στο φαγητό για να το απολαύσεις είναι να είσαι ανοιχτός στην πρόκληση.
Η σπεσιαλιτέ σου;
Το Chraime, παραδοσιακό βορειοαφρικανικό πικάντικο πιάτο, με ψάρι, σάλτσα ντομάτας, σκόρδο, πιπέρι, μπαχαρικά. Πρόσφατα διοργάνωσα ένα δείπνο στην Τζακάρτα, με διαφορετικές εκδοχές του.
Η πιο ευχάριστη στιγμή στην καριέρα σου;
Όταν ήρθε να φάει στο εστιατόριο όπου δούλευα στη Μελβούρνη η Ντούα Λίπα. Λάτρεψε τη φοκάτσια! Με κάλεσε και στο after πάρτι της συναυλίας της. Περάσαμε υπέροχα. Είναι έξω καρδιά!
Και η πιο απαιτητική;
Μια γυναίκα σεφ πρέπει να «επιβιώνει» μέσα στον ανδροκρατούμενο και συχνά επιθετικό κόσμο μιας κουζίνας. Αυτός είναι και ο λόγος που προτιμώ τα δικά μου αυτόνομα πρότζεκτ. Το θέμα δεν είναι να μπερδεύεις τον δυναμισμό με την τοξικότητα, αλλά να ποντάρεις στην ευαισθησία. Το πιο νόστιμο πιάτο είναι αυτό ενός ευαίσθητου μάγειρα.
«Μια γυναίκα σεφ πρέπει να “επιβιώνει” μέσα στον ανδροκρατούμενο και συχνά επιθετικό κόσμο μιας κουζίνας. Αυτός είναι και ο λόγος που προτιμώ τα δικά μου αυτόνομα πρότζεκτ».
Μια συμβουλή για νέους μάγειρες;
Να είναι πρόθυμοι να εργαστούν σκληρά και να διεκδικούν τις συνθήκες για να ανθίσει το ταλέντο τους. Ακόμα κι αν δεν έχεις πτυχίο, όπως εγώ, χτύπα την πόρτα ενός εστιατορίου και πες: «Πιστεύω ότι το έχω. Μπορώ να σας αποδείξω ότι αξίζω;». Μόνο με θάρρος προχωράς.
Το Ellie’s Table κυκλοφορεί από τη Hardie Grant Books. Instagram: @ellies.table
