Είναι Πέμπτη βράδυ και στην Αθήνα και ο μεγαλύτερος καύσωνας του καλοκαιριού δε λέει να αφήσει το θερμόμετρο να πέσει κάτω από τους 35 βαθμούς. Στην ταράτσα του κινηματογράφου ΒΟΞ όμως, στα Εξάρχεια είναι πολλοί αυτοί που αψηφήσει τις πολύ υψηλές θερμοκρασίες για να δουν το τρίωρο αριστούργημα των αδελφών Ταβιάνι από το 1984 με τίτλο «ΧΑΟΣ». Το ίδιο συνέβαινε μια μέρα πριν στη Ριβιέρα με το «All that Jazz», το μιούζικαλ του 1979 που την Τετάρτη έκανε sold out, αλλά και προηγουμένως με το ο «Σιωπηλός Μάρτυς» (1954) του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Λίγοι ήταν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θεατές που είχαν αφήσει τον κλιματισμό του σπιτιού τους για να παρακολουθήσουν ξανά ταινίες που είχαν απολαύσει στα νιάτα τους. Οι περισσότεροι ήταν νέοι, που ήθελαν να πάρουν μια γεύση από τη μαγεία του «παλιού καλού σινεμά», πολύ πριν δηλαδή οι πλατφόρμες αλλάξουν τελείως το σινεμά με τον μαζικό τρόπο παραγωγής τους.
Παρακολουθώντας τις πέντε ιστορίες από τη Σικελία του παρελθόντος να εκτυλίσσονται αργά, με ρυθμό όμως αμείωτο, με μουσική δουλεμένη που κουμπώνει άρτια με τα συναισθήματα σου σε κάθε καρέ, με βάθος που προσδίδεται ως δομικό κομμάτι της αφήγησης χωρίς να διακόψει το ενδιαφέρον του θεατή, με εξαιρετική φωτογραφία αντιλαμβανόμουν όλο και περισσότερο τι είναι αυτό που κάνει τις μικρότερες ηλικίες να αγαπούν σταθερά τις παλιότερες ταινίες.
Ανάμεσα στη σύγχρονη γραμμή παραγωγής, από την οποία κάθε χρόνο ξεχωρίζουν λίγες μόλις ταινίες για την ποιότητα τους, η στροφή στα θεμέλια της τέχνης μοιάζει να προσφέρει μια εγγύηση. Μπορεί να μην ικανοποιούν τη βουλιμία μας για ταχύτητα και συνεχή ερεθίσματα, έχουν όμως τον τρόπο τους να σε καθηλώνουν, μοιάζοντας με όαση σε έναν κόσμο που κάθε είδους οθόνη είναι πια ταυτισμένη με την ασταμάτητη διαδοχή πρόχειρου υλικού. Πώς βλέπουν όμως τα πράγματα οι άνθρωποι που χρόνια τώρα προβάλλουν στους κινηματογράφους τους επανεκδόσεις και κλασικά αριστουργήματα;
Η τέχνη του σινεμά από την αρχή
Είναι γεγονός πως τα Εξάρχεια έχουν παράδοση στο συγκεκριμένο κομμάτι. «Πέρυσι το ΒΟΞ έκοψε τα περισσότερα εισιτήρια με το “Θεώρημα” του Παζολίνι», εξηγεί η Πέγκυ Ρίγγα, ιδιοκτήτρια των σινεμά ΒΟΞ και Ριβιέρα. Οι δύο χώροι λειτουργούν ως ένα είδος σχολείου της ιστορίας του κινηματογράφου. «Έχουμε νεολαία», λέει χαρακτηριστικά. «Δεν έρχονται μόνο αυτοί που είχαν δει στην πρώτη της προβολή παλιότερα μια ταινία και θέλουν να την ξαναδούν. Υπάρχει ένα ποσοστό από αυτούς, αλλά έρχονται και νέοι που ψάχνονται να δουν ταινίες παλιές και δη στη μεγάλη οθόνη». Ο ρόλος προσώπων με σινεφίλ κοινό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι σημαντικός για την ανάδειξη ταινιών που κυκλοφορούν στις αίθουσες.
«Το “Αll that jazz” που ήταν δική μου διανομή στη Ριβιέρα πήγε καλά. Ερχόταν πολλοί και μου έδιναν συγχαρητήρια που την έπαιξα τη συγκεκριμένη ταινία», αναφέρει η Πέγκυ Ρίγγα. Πέρα από το «ΧΑΟΣ» που παίζεται για λίγες μέρες στο ΒΟΞ, έρχεται στα τέλη Αυγούστου ένα αφιέρωμα σε ταινίες του Ταρκόφσκι καθώς και «Η Μαγική πόλη» του Κούνδουρου. Ταινίες που κατά παράδοση παίζονται την τελευταία Δευτέρα κάθε μήνα, συμπληρώνουν το πρόγραμμα: «Κάποτε στη Δύση» του Σέρτζιο Λεόνε (29 Ιουλίου), «Ο Ρόκο και τα αδέρφια του» (26 Αυγούστου) και ο «Γατόπαρδος» (30 Σεπτεμβρίου). Επίσης, η «Υψηλή Κοινωνία» του 1956, θα είναι διαθέσιμη από τη 1 Αυγούστου.
«Ανακαλύπτω τις κλασικές ταινίες στα θερινά και μεταφέρομαι αυτόματα στην εποχή που προβάλλονται», λέει ο 26χρονος Δημήτρης, που θα κλείσει συχνά αυτό το καλοκαίρι μια θέση στο ταξίδι για την εξερεύνηση του κλασικού κινηματογραφικού σύμπαντος. «Είναι σαν να εμφανίζεται ένας παιδικός ενθουσιασμός και μαθαίνω την τέχνη του κινηματογράφου από την αρχή, όπως για παράδειγμα στον “Σιωπηλό Μάρτυρα”. Ήταν η τρίτη φορά που την έβλεπα, αλλά στον θερινό ήταν σαν να την ανακάλυπτα για πρώτη φορά».
