Ποτέ δεν συνήθισα το μουστάκι πάνω από τα χείλη του Μπράιαν Μόλκο. Όπως και ποτέ δεν έπαψα να ακούω τους πρώτους πέντε δίσκους των Placebo, έστω και ως ενθύμια μιας εφηβείας που σήμερα μοιάζει αφελής. Καλώς ή κακώς, η εμπειρία που έχει μείνει πιο βαθιά χαραγμένη στο ελληνικό κοινό από τις πολυάριθμες επισκέψεις τους στη χώρα μας είναι εκείνη η απογοητευτική εμφάνιση στο Rockwave του 2009. O Moby μας είχε απογειώσει σε τέτοιο βαθμό, που η συνέχεια των Placebo ήταν σαν να βουτάμε σε πισίνα μετά από θάλασσα. Λίγο η αλλαγή ντράμερ, λίγο ο κορεσμός, λίγο η σταδιακή μετατόπιση σε ένα βολικό, έξυπνο, απρόσωπο mainstream, η μπάντα έχασε τη σπίθα της τότε, χωρίς πάντως να αναιρεί κανείς τη χρυσή δεκαετία 1996-2006. Στις καλές εποχές, οι Placebo υπήρξαν μια θηλυκή βερσιόν των Nirvana. Μια πιο ποπ εκδοχή των Sonic Youth. Μια κρύα εκδίκηση του μαύρου προβάτου της μικροαστικής οικογένειας, αλλά και ένα είδος συνέχειας του Μπάουι, που κάποτε τραγούδησε μαζί τους το αξεπέραστο Without you I’m nothing. Κάθε γενιά έχει τον δικό της ροκ σταρ που βάφεται σαν γυναίκα. Για τη δική μας, αυτός ήταν ο Μόλκο. Στα 51 του σήμερα, μοιάζει περισσότερο με μάγο παρά με τραγουδιστή. Η τέχνη του δεν έχει την ορμή που είχε κάποτε, αν και το comeback άλμπουμ του 2022 με τον εύγλωττο τίτλο Never let me go έσωσε κάπως την κατάσταση. Όσο μας δίνουν τραγούδια σαν το Beautiful James, δεν έχουμε λόγο να αφήσουμε τους Placebo να φύγουν. Την πρώτη νύχτα του Αυγούστου, φοράμε μαύρα και ανεβαίνουμε στον Λυκαβηττό να τους ξαναδούμε.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠMeridian Brothers – Mi Latinoamérica Sufre
Aν έχουν παρτιτούρες, θα ήθελα να τις δω. Πραγματικά, εντυπωσιάζομαι με τα κιθαριστικά παιξίματα αυτής εδώ της μπάντας που με βάση την Μπογκοτά, την πρωτεύουσα της Κολομβίας, μιλάει σε όλο τον κόσμο ανακατεύοντας ευφάνταστα τα λάτιν με το ροκ, την electronica με τη νεο-ψυχεδέλεια και ένα σωρό άλλα είδη.
