Σύμφωνα με τους κανονισμούς της ΕΕ, μόνο η Ισπανία και η Πορτογαλία μπορούν να επισημάνουν το προϊόν τους ως σανγκρία. Αποτελεί, δηλαδή, σήμα κατατεθέν της Ιβηρικής χερσονήσου, ενώ, αντίθετα με ό,τι νομίζουμε, οι κάτοικοι της περιοχής δεν την καταναλώνουν στα μπαρ, προτιμώντας να την παρασκευάζουν στο σπίτι για να την απολαύσουν με την παρέα τους. Η ετυμολογία της λέξης παραπέμπει στην «αιματοχυσία», κάτι που οφείλεται στο έντονο κόκκινο χρώμα της. Παραθέτω, λοιπόν, πληροφορίες από τη Βικιπαίδεια: «Η χρήση του όρου “σανγκρία” μπορεί να εντοπιστεί στον 18ο αιώνα. Το σαγκαρέ (sangaree), ένα ποτό-προκάτοχος της σανγκρίας, προέρχεται πιθανώς από την Καραϊβική. Από εκεί εισήχθη στην ηπειρωτική Αμερική, όπου πέρασε δημοφιλείς και λιγότερο δημοφιλείς περιόδους, πριν “εξαφανιστεί” σχεδόν στις αρχές του 20ού αιώνα. Η μεγάλη του επιστροφή έγινε μέσω των ισπανικών εστιατορίων ως ενός παγωμένου ποτού, ενώ εκείνο που εκτίναξε τη δημοτικότητά του ήταν η Παγκόσμια Έκθεση της Νέας Υόρκης το 1964».
Η σανγκρία είναι από τα πιο βάναυσα κακοποιημένα κοκτέιλ, αρχής γενομένης από την τουριστική Ισπανία, όπου κακής ποιότητας πρώτες ύλες οδηγούν σε άθλια αποτελέσματα. Η αλήθεια είναι ότι η παρασκευή της δεν είναι απλή. Έτσι, προτείνω να τη φτιάξουμε μαζί στο σπίτι και να την απολαύσουμε παγωμένη την ώρα του δειλινού.
Θα χρειαστούμε:
Ένα μπουκάλι Τempranillo είτε από τον ελληνικό αμπελώνα είτε από τη Ριόχα – για να έχουμε γευστικό αποτέλεσμα, απαιτείται καλό κρασί.
750 ml λεμονίτα (γκαζόζα, όπως τη λέγαμε παλιότερα).
Ένα ποτήρι του νερού μπράντι.
Ένα ποτήρι του κρασιού ζάχαρη και μερικά ξυλαράκια κανέλας.
Ένα μήλο, ένα πορτοκάλι, ένα λευκόσαρκο ροδάκινο και ένα νεκταρίνι, όχι πολύ ώριμα.
Κόβουμε τα φρούτα σε τετραγωνάκια, τα μουσκεύουμε στο μπράντι και τα αφήνουμε αρκετές ώρες –ακόμα κι ένα βράδυ– στο ψυγείο. Πριν σερβίρουμε, σουρώνουμε τα φρούτα και συμπληρώνουμε μπράντι για να έχουμε πάλι ένα ποτήρι. Κόβουμε εκ νέου φρέσκα φρούτα.
Σε ένα μεγάλο μπολ για ποντς ή σε μια βαθιά γυάλινη σαλατιέρα βάζουμε πρώτα την γκαζόζα και στη συνέχεια το κρασί, τα φρούτα, το μπράντι και σιγά σιγά τη ζάχαρη, για να φτάσουμε στην επιθυμητή γλυκύτητα. Προσθέτουμε και δύο ξυλαράκια της κανέλας. Ανακατεύουμε και προσθέτουμε πολύ –πραγματικά πολύ!– πάγο.
Σερβίρουμε με μια μικρή κουτάλα της σούπας σε ευρύχωρα ποτήρια με πόδι για κόκκινα κρασιά. Φροντίζουμε να μην πέσουν πολλά φρούτα στο ποτήρι.
Παραλλαγές
Λευκή σανγκρία
Αντικαθιστώντας το κόκκινο με λευκό κρασί, από τις ισπανικές ποικιλίες Βιούρα, Παρελάδα, Μοσχατέλο ή ευκολότερα με ένα ελληνικό ξηρό Μοσχάτο.
Cava Sangria
Όπου τη θέση του κρασιού παίρνει η καταλανική cava, ένα αφρώδες κρασί αντίστοιχο της σαμπάνιας. Πειραματιστείτε και με ημεδαπά εξαιρετικά αφρώδη.
Sidra Sangria
Εδώ φεύγουμε εντελώς από το κλασικό κρασί και παρασκευάζουμε με μηλόκρασο.
