8.49 μ.μ. – Θέσεις κατειλημμένες από νεαρά άτομα στο λεωφορείο. Σακίδια στα πόδια τους και στα χέρια, σακούλες με παγωμένα νερά και ενεργειακά ποτά. Στόχος τους, να αντέξουν το ξενύχτι του Full Moon Sleepover στο ΚΠΙΣΝ, με αφορμή την Πανσέληνο του Ελαφιού που βρίσκεται πάνω απ’ τα κεφάλια μας.
9.35 μ.μ. – Άνθρωποι όλων των ηλικιών μαγνητίζονται από τις εικόνες του μεγάλου πανιού. Ο προβολέας δείχνει τον ντισνεϊκό Αλαντίν, εκείνον του 1992, των παιδικών μας χρόνων, τον ορθόδοξο. Κάπου στριμώχνομαι στα χώματα, μαζί με εκατοντάδες άτομα που βλέπουν για ακόμη μία φορά την ταινία και γίνονται ξανά πέντε χρόνων, καθώς ψάχνουν τρόπο να βολευτούν σε ψάθες και τραπεζομάντιλα. «Ο Αλί, πρώτο παιδί και πάνω απ’ όλους/ τη γλυκιά την πριγκιπέσα ήρθε να δει», τραγουδάει το Τζίνι καθώς μπαίνει στο παλάτι του σουλτάνου στην Άγκραμπα.
10.53 μ.μ. – «[…] αλλά τα αισθήματά μου μετεβλήθησαν εις απέχθειαν και τρόμον, όταν είδα ολόσωμον τον άνθρωπο να εξέρχεται βραδέως από το παράθυρον και να αρχίζει να έρπει προς τα κάτω, επί του τοίχου του πύργου […], με το ένδυμά του ανεμίζον περί αυτόν, ως μεγάλαι πτέρυγες. Κατ’ αρχάς, δεν εδυνάμην να πιστέψω εις τους οφθαλμούς μου […]». Τάδε έφη Ιωνάθαν Άρκερ (μυθιστορηματικός ήρωας του Μπραμ Στόκερ) τη στιγμή που αντίκρισε τον Κόμη Δράκουλα έξω από το παράθυρο του υπνοδωματίου του, διά στόματος Σοφίας Κόκκαλη, που διάβαζε το απόσπασμα της μετάφρασης του Δράκουλα, του πιο περίεργου μυθιστορήματος που δημοσιεύθηκε σε ελληνική εφημερίδα. Μεταφραστής, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Έτος: 1903.
11.04 μ.μ. – «Πες βρες». Στο παιχνίδι γνώσεων του smartphone, δύο ομάδες καλούνται να βρουν δέκα σωστές απαντήσεις από μια κατηγορία γνώσεων μέσα σε εξήντα δευτερόλεπτα. Από τα τέλη του 2010 που δημιουργήθηκε το παιχνίδι, δεν έχασε ίχνος από τη δημοφιλία του. Για να παίξεις στην ειδική ζώνη που έχει σχηματιστεί στο ΚΠΙΣΝ, πρέπει να περιμένεις για άλλα σαράντα λεπτά. Ας προτιμήσουμε καλύτερα τη silent disco.
1.55 π.μ. – Φορούν ακουστικά. Τα σουρσίματα των παπουτσιών στο χώμα σηκώνουν σκόνη που κάθεται πάνω στα ρούχα τους. Χορεύουν το Βενζινάδικο της Πρωτοψάλτη, φωνάζουν σαν σύνθημα σε γήπεδο στίχους από ποπ τραγούδια, όπως το Freed from Desire της GALA. Χάνονται στη μουσική, δεν αντιλαμβάνονται πως για ώρες οι φάλτσες φωνές τους διαχέονται στην ατμόσφαιρα και σβήνουν τις κιθάρες των Judas Priest που παίζουν στην Πλατεία Νερού. Αυτό θα πει να είσαι ελεύθερος/-η, υποθέτω. Ωραίο πράγμα.
2.38 π.μ. – Έβαλα στόχο να μείνω μέχρι το πρωί, να κοιμηθώ στο Ξέφωτο, όσο ο κινηματογραφικός μαραθώνιος θα συνεχιζόταν μέχρι να ξημερώσει. Η ξάπλα στο έδαφος δρόσιζε το σώμα. Τα ματιά έκλειναν, ο νους έκανε βουτιά στο υποσυνείδητο και ύστερα ξανάνοιγαν. Ο σβέρκος όμως πονούσε. Πιάστηκα. Κιότεψα. Αποχώρησα. Απέτυχα. Όπως και άλλοι. «Καλά, χάθηκαν κι αυτοί να το βάλουν Σάββατο; Δεν ξέρουν ότι δουλεύουμε αύριο;», παραπονιόταν κάποιος. Το φεγγάρι δεν καταλαβαίνει όμως από καθημερινές, Κυριακές και αργίες. Δυστυχώς.
