Το εισιτήριο έγραφε «Εξπρές», δίχως στάσεις σε Ισθμό Κορίνθου και Τρίπολη. Χαλάλι και η κίνηση στην έξοδο της λεωφόρου Αθηνών, χαλάλι και το πέρασμα στην παλιά εθνική οδό Τρίπολης – Καλαμάτας, μέσα από χωριά του νομού Μεσσηνίας. Αν και δεν το συνηθίζω, τα μάτια είναι στραμμένα στο κινητό. Η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων συνοδεύεται από σχολιασμό στο Instagram, λες και βλέπουμε Eurovision. Υπήρχε μια ανυπομονησία για το πώς θα μεταδοθεί τηλεοπτικά αυτό το μεγαλόπνοο σχέδιο των Γάλλων, την οποία διαδέχτηκε ένα επιφώνημα «meh», αποτέλεσμα των πολλών διάσπαρτων acts, του πιο ασυγχρόνιστου καν-καν στην ιστορία και της αδιάβαστης μετάδοσης. Στιγμές ενθουσιασμού μονάχα στο επαναστατικό Ça Ira που συνοδεύτηκε από το μέταλ των Gojira, στο act με τις drag queens και στην ερμηνεία της Σελίν Ντιόν, που επισκίασε κάθε αδυναμία της τελετής.
Πρωί, ανήμερα του Αγίου Παντελεήμονα. Οι ψαλμωδίες που ακούγονται από τα ηχεία του καμπαναριού λειτουργούν ως εργαλείο πλοήγησης μέσα στα στενά του ιστορικού κέντρου. Σημαιάκια κρέμονται στις άκρες των απέναντι κτιρίων, πιστοί στέκονται όρθιοι με τα χέρια σταυρωμένα, κάνουν τον σταυρό τους. Ενας άντρας βγαίνει από το εκκλησάκι κρατώντας στα χέρια του ένα καλάθι γεμάτο αντίδωρα. Ορμούν όλοι πάνω του, λες και θα τον κατασπαράξουν. Οι πιστοί όμως θέλουν αντίδωρο και από το χέρι του ιερέα. «Ενας ένας, χριστιανοί, ένας ένας. Εχουμε βγάλει αντίδωρο και έξω, για να διευκολυνθείτε». Ο ιερέας ακούγεται απελπιστικά μόνος. «Εγώ τα λέω, εγώ τα ακούω», λέει και παρατάει τα όπλα. Μια γυναίκα στέκεται δίπλα στην εικόνα του αγίου. Το βλέμμα της είναι διαπεραστικό, η κοψιά της θυμίζει την Τασσώ Καββαδία. «Κοίτα, κοίτα, λες και γεννήθηκαν μόλις χθες στους αγρούς. Θεέ μου σχώρα με, τς τς τς». Οι αμαρτίες της αφέωνται διά του σταυρού, θα κοιμηθεί ήσυχη το βράδυ. Παίρνω λίγο αντίδωρο, το βάζω σε μια χαρτοπετσέτα και κάνω τον σταυρό μου· πάει καιρός από την τελευταία φορά.
Σάββατο, ημέρα λαϊκής. Τα πλήθη διοχετεύονται προς την κεντρική αγορά της πόλης. Στην είσοδό της, ένα υπερήλικο αντρόγυνο πουλά χειροποίητα καλάθια που δεν βρίσκεις πια στο εμπόριο, κάτω από τη σκιά ενός δέντρου. Η αγορά συγκεντρώνει παραγωγούς από Λακωνία, Αρκαδία και Αργολίδα – αυτοί, λογικά, δεν κοιμήθηκαν καθόλου ήσυχα το βράδυ, αφού έπρεπε να ξυπνήσουν αχάραγα. Αμερικανοί τουρίστες δοκιμάζουν σφέλα γουρλώνοντας τα μάτια με την πιπεράτη γεύση του τοπικού τυριού και αποφασίζουν να αγοράσουν γενναίες ποσότητες. Δύο παλιές συμμαθήτριες ανταμώνουν στους πάγκους των βιολογικών προϊόντων, αλαλάζουν από χαρά, ανταλλάσσουν τηλέφωνα. Μετά τις αγορές, η γυναίκα μετράει τα ψιλά της, αναστενάζει. Η ζωή βρίσκεται εδώ.
Σάββατο, βράδυ εξόδου. Oδός Ναυαρίνου, κάτω στην παραλία. Η Καλαμάτα μοιάζει με άλλη πόλη· πιο τουριστική, γεμάτη περαντζάδες, γεμάτη μπαρ με διάκοσμο που παραπέμπει σε τροπική ζούγκλα, αλλά και γκράφιτι της «Μαύρης Θύελλας», όπως αποκαλείται η ποδοσφαιρική ομάδα της Καλαμάτας. Οι κάγκουρες δεν λείπουν, κάνουν σούζες με τις μηχανές τους. Η νύχτα όμως παραμένει ζεστή και υγρή, όπως και η άμμος από το κύμα που σκάει στο παραλιακό μέτωπο μιας πόλης που έχει δύο πρόσωπα.
