Θα μπορουσαμε να πουμε πως όσοι εναντιώνονται ή απορούν με την προσθήκη του σκέιτμπορντ στα ολυμπιακά αθλήματα προκαλούν κακή τύχη στους αθλητές και στις αθλήτριες του σκέιτμπορντ στο Παρίσι. Πρώτα, ήταν τα συνεχή παράπονα από τις αποστολές στο Ολυμπιακό Χωριό όπου κάνουν προπόνηση, επειδή ο ήχος από τις σανίδες δεν επιτρέπει στους ενοίκους του να ξεκουραστούν. Στη συνέχεια, τα αγωνίσματα του σκέιτμπορντ δρόμου (υπάρχει και πάρκου), τα οποία θα λάμβαναν χώρα στις 27 Ιουλίου στην προσωρινή πίστα που στήθηκε στην Πλας ντε λα Κονκόρντ, αναβλήθηκαν, διότι η νεροποντή της προηγούμενης ημέρας, η οποία επηρέασε και το τηλεοπτικό αποτέλεσμα της Τελετής Έναρξης, κατέστησε αδύνατη τη διεξαγωγή τους. Τέλος, προτού καν οι σκέιτερς μάθουν ότι οι αγώνες αναβάλλονται, το λεωφορείο που τους μετέφερε στις ράμπες της «πλατείας Ομόνοιας» χάλασε, με αποτέλεσμα να διανύσουν τη δύο χιλιομέτρων απόσταση με τις σανίδες τους και να πληροφορηθούν εκεί την αλλαγή της ημερομηνίας.
Τίποτα απ’ όλα αυτά όμως δεν πτόησε τον 25χρονο Ιάπωνα Γιούτο Χοριγκόμε να γίνει ο πρώτος χρυσός Ολυμπιονίκης που επαναλαμβάνει τον άθλο του στη σύντομη ιστορία του αθλήματος, σε έναν τελικό που έσπασε καρδιές, αλλά ούτε τους Βραζιλιάνους που κατέκλυσαν τις εξέδρες, επευφημώντας κάθε προσπάθεια της 16χρονης σούπερ σταρ του σκέιτμπορντ και συμπατριώτισσάς τους Ραΐσα Λεάλ, η οποία τελικά κατέλαβε την τρίτη θέση στους αγώνες γυναικών. Είναι η δεύτερη φορά που το σκέιτμπορντ αποτελεί κομμάτι των Ολυμπιακών Αγώνων και η συζήτηση συνεχίζει να περιστρέφεται γύρω από αυτό. Μεταξύ άλλων, η κουβέντα αφορά τους κανόνες, την υπερδύναμη στο άθλημα Ιαπωνία αλλά και τον χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας από όλα τα ολυμπιακά αγωνίσματα, ο οποίος δεν ξεπερνάει τα δεκαοκτώ έτη.
Κανόνες από άλλον πλανήτη
Για αρχή, το σκέιτμπορντ χωρίζεται στο αγώνισμα δρόμου, το οποίο ήδη ολοκληρώθηκε, και στο αγώνισμα πάρκου (6-7/8). Η διαφορά τους βρίσκεται στο γεγονός ότι η πίστα του πρώτου προσομοιώνει ένα αστικό τοπίο με σκάλες, κιγκλιδώματα, παγκάκια, περβάζια και μεταλλικούς σωλήνες, ενώ το δεύτερο λαμβάνει χώρα σε ένα κούφιο μπολ από τσιμέντο με ειδικά χαρακτηριστικά, όπως οπίσθια τοιχώματα και αλλαγές υψομέτρου, τα οποία επιτρέπουν στους σκέιτερς να αποκτήσουν μεγάλες ταχύτητες και να εκτελέσουν κόλπα στον αέρα.
Παράλληλα, το σκέιτμπορντ είναι ένα από τα λίγα αθλήματα των Ολυμπιακών Αγώνων όπου συμμετέχουν ανήλικα άτομα, καθώς δεν υπάρχει κανένας ηλικιακός περιορισμός από τη ΔΟΕ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το σκέιτμπορντ να καταρρίπτει ηλικιακά ρεκόρ Ολυμπιονικών, τόσο σκουριασμένα, ώστε να ανάγονται στο 1936 και στο 1960. Από την άλλη, παρατηρούμε ηλικιακό χάσμα στις συμμετοχές, όπως στην ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας, που αγγίζει τα 35 χρόνια, όσο δηλαδή η διαφορά της 16χρονης χάλκινης Ολυμπιονίκη Σκάι Μπράουν και του 51χρονου οκτώ φορές παγκόσμιου πρωταθλητή Άντι Μακντόναλντ, ο οποίος θα κάνει το ντεμπούτο του σε Ολυμπιακούς, αποδεικνύοντας ότι η ηλικία είναι απλώς ένα νούμερο.
Όσον αφορά τους κανόνες ασφαλείας, υπάρχουν μικρές διαφοροποιήσεις στα δύο αγωνίσματα. Το κράνος είναι υποχρεωτικό για τους σκέιτερς κάτω των δεκαοκτώ, καθώς και για όλους τους συμμετέχοντες στο αγώνισμα του πάρκου. Ωστόσο, το πιο εντυπωσιακό κομμάτι των κανόνων είναι το γεγονός πως αποτελεί το μοναδικό άθλημα των Αγώνων όπου οι αθλητές και οι αθλήτριες μπορούν να φορούν ασύρματα ακουστικά όσο αγωνίζονται, για να συγκεντρώνονται καλύτερα με τη βοήθεια της αγαπημένης τους μουσικής ή για τη μείωση των θορύβων. Όχι όμως την ώρα της προπόνησης στην πίστα, για να μην προκληθούν συγκρούσεις με άλλους αθλητές.
Ο καλύτερος τελικός ever
Το αγώνισμα δρόμου αποτελείται από δύο κούρσες (runs), διάρκειας σαράντα πέντε δευτερολέπτων, όπου πρέπει στο τέλος τους να εκτελεστεί μία σειρά από πέντε κόλπα (tricks). Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, αν κάποιος αθλητής εκτελούσε τα κόλπα καλύτερα από τα runs, η βαθμολογία των δεύτερων αυτόματα διαγραφόταν, όπως συνέβη στην περίπτωση του 22χρονου Ιάπωνα Γιούτο Χοριγκόμε, ο οποίος κέρδισε το πρώτο χρυσό μετάλλιο στο αγώνισμα χάρη στα εντυπωσιακά του κόλπα. Στους Ολυμπιακούς του Παρισιού, παρουσιάστηκε μια σημαντική αλλαγή στη βαθμολογία των αθλητών, η οποία έγινε με πρωτοβουλία τoυ διεθνούς σώματος World Skate, με στόχο να εκπροσωπηθεί το άθλημα όσο πιο αντιπροσωπευτικά γίνεται. Στην τελική βαθμολογία, προσμετράται μόνο η βαθμολογία τoυ καλύτερου run μαζί με τα δύο κόλπα που εκτελέστηκαν καλύτερα, σε μια κλίμακα από το μηδέν μέχρι το εκατό. Η αλλαγή στους κανονισμούς δεν εμπόδισε τον Χοριγκόμε να κατακτήσει άλλο ένα χρυσό μετάλλιο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν δυσκολεύτηκε. Ίσα ίσα, το αντίθετο.
Οι βασικοί αντίπαλοι του Χοριγκόμε ήταν δύο Αμερικανοί: ο 25χρονος χάλκινος Ολυμπιονίκης Τζάγκερ Ίτον και ο 29χρονος Νάιτζα Χιούστον, ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια του σκέιτμπορντ δρόμου, ο οποίος στο Τόκιο έμοιαζε αποπροσανατολισμένος λόγω των άδειων εξεδρών και της ανυπόφορης υγρασίας. Στο Παρίσι, ο τελικός έμοιαζε με ένα παιχνίδι μεταξύ του Ίτον και του Χιούστον, σημειώνοντας ισοβαθμίες, μέχρι που ο Ίτον πραγματοποίησε ένα Switch Backside Noseblunt (στροφή 270 μοιρών στον αέρα με τη σανίδα, άγγιγμα της άκρης της σανίδας σε κάγκελο, και προσγείωση 90 μοιρών στην πίστα), περνώντας στη δεύτερη θέση. Έμενε μόνο το τελευταίο run του Χοριγκόμε, ο οποίος είχε μείνει πίσω τους. Εκτελώντας ένα slide σε διαγώνιο κιγκλίδωμα που έχει το μήκος δέκα σκαλοπατιών, σημείωσε το σχεδόν τέλειο 97.08 και έγινε αυτόματα θρύλος στο αγώνισμα. Όσο για τους αντιπάλους του, ήταν τόσο ενθουσιασμένοι με τα μετάλλιά τους, που δεν μπορούσαν να κρύψουν τη χαρά τους.
Η ιαπωνική υπερδύναμη
Λόγω της κουλτούρας του σκέιτμπορντ που αναπτύχθηκε κυρίως στα πάρκα και στους δημόσιους χώρους των ΗΠΑ, θα περίμενε κανείς πως οι Αμερικανοί θα κυριαρχούσαν και σε αυτό το άθλημα. Μέχρι στιγμής, όμως, σε ολυμπιακό επίπεδο, η Ιαπωνία έχει τα πρωτεία σε ανδρικό και (ειδικά) σε γυναικείο επίπεδο. Δεν υπάρχει κάποια πολύ συγκεκριμένη εξήγηση γιατί η Ιαπωνία κυριαρχεί στο σκέιτμπορντ. Μάλλον το αντίθετο, αφού το άθλημα απαγορεύεται διά νόμου στα πεζοδρόμια και στους δρόμους της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. Οι Ιάπωνες μπορούν να κάνουν σκέιτ μόνο σε κάποιο από τα 475 πάρκα της χώρας, τα οποία χτίστηκαν βάσει των προδιαγραφών που έχουν οι πίστες των επίσημων διαγωνισμών. Ίσως, λοιπόν, αυτό να τους δίνει ένα προβάδισμα στους επίσημους αγώνες, αφού εκπαιδεύονται από μικροί στις αντίστοιχες συνθήκες.
Στο σκέιτμπορντ δρόμου του Τόκιο γνωρίσαμε τη 13χρονη Μομίτζι Νισίγια, μια μαθήτρια από την Οσάκα που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, καθιστώντας την νεότερη Ολυμπιονίκη στην ιστορία της Ιαπωνίας. Η Κόκο Γιοσιζάουα ήταν τότε έντεκα χρονών και έβλεπε από την τηλεόρασή της την προσπάθεια της Νισίγια, καθώς δεν διέθετε ακόμη κινητό. Παρακολουθώντας τα κόλπα της Νισίγια, παρατήρησε πως τα εκτελούσε στο πάρκο της γειτονιάς, σαν χόμπι. Τότε η ίδια και η οικογένειά της κατάλαβε πόσο καλή είναι στο σκέιτμπορντ και ξεκίνησε να συμμετέχει σε τουρνουά, φτάνοντας μέχρι τους Ολυμπιακούς του Παρισιού και κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο. Στο δεύτερο σκαλοπάτι του πόντιουμ βρισκόταν η 15χρονη συμπατριώτισσά της, Λιζ Ακάμα, και στο τρίτο η Βραζιλιάνα Ραΐσα Λεάλ, η οποία χαρακτηρίζεται ως «Νεραϊδούλα του Σκέιτ», εξαιτίας ενός tweet του Τόνι Χοκ, θρύλου του αθλήματος, που σχολίασε το heelflip της ως «νεραϊδένιο».
Όταν το σκέιτμπορντ μπήκε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, οι περισσότεροι από τους κορυφαίους σκέιτερςτου κόσμου δεν αγκάλιασαν αυτή την εξέλιξη.
Όταν το σκέιτμπορντ μπήκε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, οι περισσότεροι από τους κορυφαίους σκέιτερς του κόσμου δεν αγκάλιασαν αυτή την εξέλιξη, θεωρώντας τους Αγώνες ως τον απόλυτα mainstream και εμπορευματοποιημένο διαγωνισμό και αντίθετο προς το πολιτισμικό τους ήθος. Ο Τόνι Χοκ δεν ήταν ένας από αυτούς, αγκαλιάζοντας και υποστηρίζοντας τη διάδοση του αθλήματος. Το ίδιο και οι νεαροί αθλητές και οι νεαρές αθλήτριες των Ολυμπιακών Αγώνων, οι οποίοι μεταφέρουν στις διοργανώσεις μια αύρα αστικής κουλτούρας και παιδικής ανεμελιάς.
