Στις λογοτεχνικές σελίδες του αμερικανικού Τύπου υπήρχε ένα κοινό τις ημέρες του Αυγούστου: κάποιο μικρό ή μεγάλο αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Τζέιμς Μπόλντουιν. Ψάχνοντας λίγο παραπάνω, εντόπισα μια σειρά από podcasts, εκδόσεις, εκδηλώσεις. Στην Ελλάδα, έχει κερδίσει λίγο ετεροχρονισμένα ένα πιστό κοινό. Πρόσφατα μεταφράστηκε και το πρώτο του μυθιστόρημα Ανέβα στο βουνό να το φωνάξεις (εκδ. Πόλις). Ξέρω δύο ανθρώπους που το πήραν στις διακοπές τους.
Τις προηγούμενες ημέρες, δημοσιεύτηκε στο Atlantic ένα άρθρο-οδηγός για το πόσο πρέπει να έχει προχωρήσει κανείς ένα βιβλίο μέχρι να είναι εντάξει να το αφήσει. (Δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση.) Ας το αναζητήσουν, πάντως, όσοι επιμένουν να τελειώνουν ό,τι διαβάζουν από ενοχές, σεβασμό ή ψυχαναγκασμό. Έχω αφήσει βιβλία μετά την πρώτη πρόταση, μετά την πρώτη σελίδα, λίγο πριν από το τέλος. Έχω αφήσει βιβλία στη μέση, επειδή δεν μου άρεσαν ή, παρά το ότι μου άρεσαν πολύ, επειδή βιαζόμουν να ξεκινήσω κάποιο άλλο.
«Ή ίσως θέλεις να έρθεις στο Λονδίνο, είτε για δείπνο την Παρασκευή το βράδυ είτε το μεσημέρι του Σαββάτου; Δες τι προτιμάς και μη νιώσεις ότι πρέπει να κάνεις οτιδήποτε. Για τον Θεό, μην αλλάξεις ό,τι μπορεί να έχεις ήδη κανονίσει». Γράμμα του Σίμους Χίνι στον Τεντ Χιουζ το 1995, λίγο καιρό πριν ο πρώτος κερδίσει το Νομπέλ. Το βρήκα τις προάλλες στο Paris Review.
Βλέπω το τρέιλερ της καινούργιας μεταφοράς του μυθιστορήματος Κόμης Μοντεχρίστος, μιας πανάκριβης γαλλικής παραγωγής που έρχεται από βδομάδα στα ελληνικά σινεμά. Δεν ξέρω αν φέρνει κάτι παραπάνω από τη συμβατική περιπέτεια του Ρέινολντς (2002) ή αν απλώς συντηρεί την αίσθηση από τις διασκευές που διαβάζαμε μικροί. Μια μυθική ιστορία εκδίκησης; Ναι, αλλά όχι μόνο. Ένα προφίλ μιας εποχής κι ένα τολμηρό ανάγνωσμα, κορυφαίο ευρωπαϊκό μπεστ σέλερ στα μέσα του 19ου αιώνα, αλλά για να γίνει αντιληπτή η αξία του έργου του Δουμά, θα πρέπει να διαβάσετε την πλήρη εκδοχή του – αναζητήστε τις δίτομες εκδόσεις του Gutenberg ή της Εστίας. Δείτε και την ταινία, δεν έχει σημασία.
Όλοι είχαν να πουν μια καλή κουβέντα για την Τζένη Μαστοράκη. Έχω κι εγώ. Από αυτή τη σελίδα θα πω μόνο ότι είναι κρίμα που τόσος κόσμος έψαξε μέσα στον Αύγουστο τις ποιητικές συλλογές της και ήταν όλες εξαντλημένες. Θα έχουμε για πάντα τον Φύλακα στη σίκαλη.
