Οι νύχτες στην Αθηναϊκή Ριβιέρα, δίπλα στον Σαρωνικό, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις αντίστοιχες ριβιέρες του εξωτερικού. Πριν λίγο καιρό, έζησα από κοντά στον πολυχώρο του Island μία από τις ιδιαίτερες βραδιές που φέρουν τον τίτλο Wine and Dine και διοργανώνονται από τον όμιλο Πανά μέσω του διευθυντή του, Νίκου Δαδίτσιου, με τον τελευταίο να συνεπικουρείται οινικά από τον Αίολο, την εταιρεία εισαγωγής και διανομής κρασιού. Καθώς η νύχτα έπεφτε, η σαμπάνια στα ποτήρια συμπλήρωνε την εικόνα ενός τοπίου που σε μαγνητίζει. Για αρχή, μια Louis Roederer Collection 245, ένα ευφάνταστο χαρμάνι πολλών τρύγων με ποικιλιακή σύνθεση Pinot Noir, Chardonnay και 2 Pinot Meunier. Φίνες φυσαλίδες, ωραίο κορδόνι, αρώματα αχλαδιού και λευκόσαρκου ροδάκινου. Ζουμερή και φρέσκια σαν να δαγκώνεις ένα ώριμο φρούτο, εξαιρετική και δίπλα στο πολύ λεπτοκομμένο καρπάτσιο που τη συνόδευσε.
Το αναπόφευκτο ταρτάρ (όσο κι αν είναι καλοφτιαγμένα κάποια πιάτα, περιμένω πια από τους σεφ να με εκπλήξουν κι όχι να μου σερβίρουν ένα ακόμα άρτιο μεν, αλλά αναμενόμενο «ωμό») είχε στα ποτήρια του την Domaine de l’Ile Rosé Côtes de Provence. Μια υπέροχη δηλαδή ροζέ Προβηγκία, πλούσια, δομημένη και πολύπλοκη, η οποία φαίνεται να οφείλει τα σπάνια χαρακτηριστικά της στο ιδιαίτερο χαρμάνι ποικιλιών που την αποτελούν.
Πολλές φορές παίρνουμε όρκο στο όνομα του Κτήματος Αργυρού στη Σαντορίνη. Έτσι και εκείνη τη βραδιά, τον επαναλάβαμε με αφορμή ένα στιβαρό, ρωμαλέο Ασύρτικο, από αυτά που μόνο το νησί του ηφαιστείου γεννάει: Cuvée Gerontampelo 2020. Παλιά αμπέλια, αυστηρή επιλογή, οινοποίηση όπως πρέπει, έτσι όπως ο Ματθαίος Αργυρός μάς έχει συνηθίσει. Τολμηρό, λιπαρό και κομψό δίπλα σε ένα καλοψημένο λαβράκι.
Το Château Fuissé Pouilly-Fuissé Tête de Cuvée –γεμάτο σώμα, οξύτητα, κομψότητα βαρελιού, ένα κρασί κλάσης– έπαιξε με συνέπεια τον ρόλο του δίπλα στα ραβιόλια, όμως στο τέλος το πολύπλοκο σοκολατένιο γλυκό επισκιάστηκε από το κρασί που σερβιρίστηκε στα ποτήρια: ερυθρός γλυκός ΤΙΤΑΝΑS του Κτήματος Σκούρα. Ο Γιώργος Σκούρας πίστεψε στο νεμεάτικο δύσκολο Μαυρόστυφο και το δάμασε με τον δικό του τρόπο. Σταφύλια που λιάζονται οκτώ ημέρες στον ήλιο και στη συνέχεια «ξαπλώνουν» στη σκιά για έναν ολόκληρο μήνα. Απίστευτη συμπύκνωση αρωμάτων και γεύσεων, ένα κρασί που ωριμάζει στο βαρέλι για πέντε χρόνια κι έρχεται μετά να σε ξετρελάνει. Αδιαπέραστο βιολετί σχεδόν χρώμα, αρώματα που συνεχώς εξελίσσονται, αλλάζουν και διαφοροποιούνται από βύσσινα και δαμάσκηνα σε σοκολάτες, καπνό, μοσχοκάρυδο, δέρμα, κορινθιακή σταφίδα… Τανίνες, οξύτητα, γλύκα σε ισορροπία. (Να το δοκιμάσετε παγωμένο τώρα το καλοκαίρι, δροσερό τον χειμώνα.) Προσωπικά, εκείνο το βράδυ άφησα πίσω μου τη Σελήνη να φωτίζει την ακτή της Βάρκιζας, κουβαλώντας στη διαδρομή την απίστευτη επίγευση αυτού του κρασιού.
