Σε γενικές γραμμές, είμαι οκέι με τις παλαβομάρες αυτής της τεράστιας, χρυσοφόρας βιομηχανίας που ασχολείται με τα κατοικίδιά μας. Ακόμη και αν τα περισσότερα από αυτά που πλασάρουν είτε είναι περιττά, είτε μπορείς να τα φτιάξεις μόνος σου με υποπολλαπλάσιο κόστος, είτε υποκαθιστούν καθημερινά αντικείμενα που ήδη έχεις στο σπίτι σου. Φωτεινές εξαιρέσεις, τα ακίνδυνα παιχνίδια, οι συσκευές εντοπισμού (μέγας υποστηρικτής από την πρώτη στιγμή) και γενικότερα οτιδήποτε έχει να κάνει με την ασφάλεια των ζώων μας.
Μερικές φορές, όμως, το παρατραβάνε. Εκεί είναι που οι κτηνίατροι πατάνε πόδι και μαζί τους κι εγώ· αισθάνομαι υποχρεωμένος να πω ξεκάθαρα: «Μην αγοράζεις»!
Πριν από μερικές ημέρες, γνωστός οίκος αρωματοποιίας ανακοίνωσε ότι πλασάρει στην αγορά «ένα άρωμα αποκλειστικά για σκύλους». Χωρίς αλκοόλ, αλλά με συστατικά που περιέχουν σχεδόν όλα τα αρώματα για ανθρώπους, το προϊόν αυτό διαφημίζεται ως ασφαλές για το αγαπημένο σας τετράποδο και είναι – μόνο από την άποψη ότι δεν θα του δημιουργήσει δερματικά προβλήματα, όπως θα συνέβαινε αν το ψεκάζατε με αλκοολούχα κολόνια (αν και μερικοί το κάνετε, έτσι κι αλλιώς).
Και κάπου εδώ σώνονται οι αρετές του… Βλέπετε, τα σκυλιά έχουν (ανάλογα με τα πειράματα που έχουμε κάνει) από δέκα έως εκατό χιλιάδες φορές πιο ευαίσθητη μύτη από τη δική μας. Η αίσθηση της όσφρησης είναι ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία που διαθέτουν για να ιχνηλατούν, να επισημαίνουν κινδύνους και να αναγνωρίζουν ζωντανά πλάσματα και καταστάσεις. Ένα άρωμα, όσο διακριτικό και αν φαίνεται στη δική μας μύτη, γεμίζει διαρκώς τα ρουθούνια τους με μια υπερκορεσμένη οσμή, που μπλοκάρει όλα τα άλλα οσφρητικά ερεθίσματα.
Και όχι μόνο αυτό. Στα άλλα ζώα, που αναγνωρίζονται μεταξύ τους από την ξεχωριστή μυρωδιά τους, ο παρφουμαρισμένος σκύλος γίνεται ξαφνικά ένας ξένος· στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη, ένας παρείσακτος ή ένας πιθανός κίνδυνος.
Έτσι, το δύσμοιρο ζωντανό που έχει μπλαστρωθεί με «τις ζεστές, χαλαρωτικές νότες του ιλάνγκ, την κρεμώδη ζεστασιά του μόσχου και την αισθησιακή γοητεία του σανδαλόξυλου» γίνεται αίφνης ένας παρίας του πάρκου –και ας μη μιλήσουμε για τον αισθητηριακό αποκλεισμό που αναγκάζεται να υπομείνει– ή όπως το περιέγραψε ένας κτηνίατρος: «Σαν να ρίχνεις ένα εκτυφλωτικό φως στα μάτια ενός ανθρώπου και μετά να τον βγάζεις βόλτα στην πόλη…».
Αφήστε που ο μόσχος είναι ένα συμπύκνωμα ορμονών που απευθύνονται στα γενετήσια ένστικτα των θηλαστικών και είναι βέβαιο ότι επηρεάζουν αρνητικά τις φυσιολογικές λειτουργίες τους (γιατί στέλνουν εσφαλμένα μηνύματα αναπαραγωγικής διαθεσιμότητας εκεί όπου δεν υπάρχουν).
Και κάτι τελευταίο, πάλι από τους κτηνιάτρους, οι οποίοι έχουν πραγματικά εξοργιστεί με αυτή τη μνημειώδη ανοησία: «Οι αλλαγές στη μυρωδιά των ζώων μάς λένε πολλά πράγματα για την κατάσταση της υγείας τους. Αν τις σκεπάσεις με ένα άρωμα, όλη αυτή η πληροφορία ξαφνικά εξανεμίζεται και η δυνατότητά μας να “διαβάσουμε” ένα σοβαρό σύμπτωμα ακυρώνεται».
Γι’ αυτό, όπως είπαμε και στην αρχή: σε γενικές γραμμές, οι ακίνδυνες παλαβομάρες είναι –σχεδόν– δικαίωμά σας. Το να βάζετε το ζώο σας σε κίνδυνο επειδή σας χαλάει η «σκυλίλα» (δικαίως αναρωτιέται, βέβαια, κανείς τι τον θέλετε τότε τον σκύλο…) δεν είναι. Κρατήστε, λοιπόν, τα φρου φρου· αλλά αφήστε τα αρώματα.
