Σαν μια μεγάλη αφορμή για να χαθούμε στους δρόμους. Αυτό θα έπρεπε να είναι το ταξίδι. Ειδικά το καλοκαίρι, όταν δεν υπάρχει η πίεση του χρόνου να φτάσεις κάπου. Το «σπεύδε βραδέως» να γίνεται φιλοσοφία ζωής. Η κοπέλα στους χάρτες της Google δίνει ασταμάτητα οδηγίες, ζεσταίνει και εξασθενίζει την μπαταρία του κινητού. Μην και χαθούμε, μην και χάσουμε τον κόμβο, μην και βάλουμε λίγη περιπέτεια, μπας και εξερευνήσουμε ξεχασμένα χωριά. Έξω «παρελαύνουν» εικόνες με ελαιώνες που σκαρφαλώνουν στις πλαγιές κακοτράχαλων βουνών, καμινάδες εργοστασίων, χωριά με ιδιαίτερα ονόματα, μοναστήρια χτισμένα στις εσοχές των υψωμάτων και ξερά ποτάμια.
«We speak English!» αναγράφει ένα αυτοκόλλητο με κεφαλαία γράμματα πλάι στην πόρτα ενός καφενείου στην Παλαιολόγου, τον κεντρικό κάθετο δρόμο της Σπάρτης. Ο αέρας σηκώνει τη σκόνη από το εργοτάξιο της διασταύρωσης με τη λεωφόρο Λυκούργου, που οδηγεί στον Μυστρά και στην Καλαμάτα. Μια γυναίκα βγαίνει στον ημιώροφο, συνοφρυωμένη, και καθαρίζει τα τζάμια. Ο ιδιοκτήτης του πιο παλιού φαρμακείου της πόλης, ο οποίος έχει διατηρήσει την αρχική διακόσμηση ακέραια, εξυπηρετεί τη μοναδική πελάτισσα με πολύ αργές κινήσεις. Και από το πουθενά ξεπροβάλλει ένα Ρομά κορίτσι που περπατάει στην άδεια πόλη και τραγουδάει με πάθος κάποιο καψουροτράγουδο, λες και βγήκε από σεκάνς ενός road movie του Σταύρου Τσιώλη.
Άλλα χιλιόμετρα γράφει το Google για Μονεμβασιά, άλλα οι ταμπέλες στον δρόμο. Έχει σημασία; Ο δρόμος μάς μεθάει με τις στροφές και τα ανεξήγητα ισιάδια του, όπου το κοντέρ αγγίζει τα 90 χλμ./ώρα. Στην πύλη του Κάστρου, ένα συνεργείο του ΔΕΔΔΗΕ κουβαλάει φερτά υλικά με τα καρότσια της οικοδομής. Οι τουρίστες τούς φωτογραφίζουν. Μαθαίνω πως οι παλιές γενιές που μένουν στα χωριά έξω από το Κάστρο δεν θέλουν να μπαίνουν εκεί μέσα, γιατί έχει παραδοθεί στον τουρισμό. Το μαρτυρούν τα τουριστολοΐδια, οι ξύλινες μαρκίζες πανσιόν και οι κλειδοθήκες με κωδικό, σημάδι Airbnb. Δυσφορία. Πότε θα φύγουμε;
Η περιπλάνηση κρατάει ώρες, η γκρίνια παραμένει μέσα στο κλειδαμπαρωμένο κουτάκι της Πανδώρας. Άραγε, πότε θα μας ξαναφέρει ο δρόμος προς τα εδώ, στην Τρίπολη; Οι στενοί της δρόμοι, σκέτοι αστικοί λαβύρινθοι, νεκρώνουν την αίσθηση του προσανατολισμού. Στην πλατεία Άρεως, κάτι πιτσιρικάδες παίζουν μπάλα δίπλα σε τεράστια πλακάτ με στιγμιότυπα από την ιστορία του ποδοσφαιρικού Αστέρα. Ηλεκτρικές κιθάρες αντηχούν από το διπλανό πάρκο, καλύπτοντας τον ήχο της καμπάνας της μητρόπολης. Το διπλανό οικόπεδο είναι έρημο. Κάποτε στέγαζε ένα θερινό σινεμά – γκρεμίστηκε και αυτό. Τη θέση του θα πάρει ένα πάρκινγκ. Ή μήπως ένα νέο ξενοδοχείο;
Αλλαγή αυτοκινητόδρομου. Στην Αθηνών-Κορίνθου όλοι βιάζονται. Οι οδηγοί αλλάζουν λωρίδες χωρίς φλας, κορνάρουν, βρίζουν, χρησιμοποιούν τη ΛΕΑ. Στους Αγίους Θεοδώρους, όμως, έρχονται αντιμέτωποι με το φαινόμενο του φαντάσματος της κότας για τα επόμενα πενήντα χιλιόμετρα. Έτσι ονομάζεται η συμφόρηση που εμφανίζεται στις εθνικές οδούς δίχως να υπάρχει το παραμικρό ατύχημα ή πρόβλημα. Χρόνος άφιξης στην Αθήνα: 59 λεπτά. Το κουτάκι της Πανδώρας ανοίγει σιγά σιγά.
