Δέκα λεπτά πριν λήξει η διορία για το καθιερωμένο ζύγισμα των τζουντόκα της κατηγορίας των 73 κιλών και ενώ είχαν αρχίσει να ακούγονται ψίθυροι για την απουσία του Αλγερινού Μεσαούντ Ντρις, ο περσινός πρωταθλητής Αφρικής έκανε τελικά την εμφάνισή του. Η ζυγαριά τον βρήκε 400 γραμμάρια βαρύτερο από το όριο, κάτι που σπάνια συμβαίνει σ’ αυτό το επίπεδο. Και έτσι ξεκίνησε η παραφιλολογία. Οι εφημερίδες στην Αλγερία ανέφεραν ότι ο Ντρις απέτυχε σκόπιμα (και έξυπνα) στον έλεγχο του βάρους του, ώστε να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσει τον Ισραηλινό Τοχάλ Μπουτμπούλ, αλλά και να μην τιμωρηθεί απέχοντας αδικαιολόγητα, όπως είχε συμβεί προ τριετίας στο Τόκιο, όταν ο επίσης Αλγερινός τζουντόκα Φετί Νουρίν αποκλείστηκε για δέκα χρόνια (!) επειδή αρνήθηκε να αγωνιστεί με τον αντίπαλό του από το Ισραήλ, ο οποίος κατά σύμπτωση ήταν και πάλι ο Μπουτμπούλ. Ο Ντρις δεν έχει τοποθετηθεί δημοσίως, δεν ξέρουμε αν η απόφαση ήταν δική του ή αν ακολούθησε οδηγίες, μια και η Αλγερία δεν αναγνωρίζει το κράτος του Ισραήλ.
Ξέρουμε όμως ότι δύο άλλοι τζουντόκα, ο Αμπντερχαμάνε Μπουσίτα από το Μαρόκο και ο Νουράλι Εμομάλι από το Τατζικιστάν, αγωνίστηκαν μεν κανονικά κόντρα στον Ισραηλινό Μπαρούχ Σμαΐλοφ, αρνήθηκαν ωστόσο να ανταλλάξουν χειραψία μαζί του. Ξέρουμε επίσης ότι κατά την πλεύση του σκάφους της αποστολής του Ισραήλ στην τελετή έναρξης, ακούστηκαν αρκετές αποδοκιμασίες από τις όχθες του Σηκουάνα. Ξέρουμε ότι οι Ισραηλινοί αθλητές δέχτηκαν απειλές για τη ζωή τους και ότι κινούνταν στο Παρίσι με αστυνομική συνοδεία.
Η Ολυμπιακή Επιτροπή της Παλαιστίνης είχε ζητήσει με κάθε επισημότητα τον αποκλεισμό του Ισραήλ με επιστολή στη ΔΟΕ, επικαλούμενη παραβίαση του ολυμπιακού ιδεώδους, ελπίζοντας ίσως και στο δεδικασμένο του αποκλεισμού –με συνοπτικές διαδικασίες μάλιστα– της Ρωσίας και της Λευκορωσίας. Υπάρχουν διαφορές στις δύο περιπτώσεις, αλλά υπάρχουν και αρκετές ομοιότητες, οι οποίες για το κοινό αίσθημα λειτουργούν ως απόδειξη ότι το ολυμπιακό κίνημα διαθέτει επιλεκτική ευαισθησία.
Το αποτύπωμα της γεωπολιτικής σκηνής ήταν εμφανές στο Παρίσι, όπως είναι πάντα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι αθλητές από το Ισραήλ ήταν παρόντες, όπως και αυτοί από την Παλαιστίνη – ο κολυμβητής Γιαζάν αλ Μπαουάμπ βούτηξε στην πισίνα με ζωγραφισμένη την παλαιστινιακή σημαία στο σώμα του. Δήλωσε στη συνέχεια: «Η Γαλλία δεν αναγνωρίζει την Παλαιστίνη, αλλά εγώ είμαι εδώ με μια σημαία στο στήθος μου». Η Ρωσία και η Λευκορωσία αποκλείστηκαν, όμως κλήθηκαν αρκετοί αθλητές από τις δύο χώρες και 32 εξ αυτών αποδέχτηκαν την πρόσκληση και αγωνίστηκαν ως ουδέτεροι (αφού πρώτα ελέγχθηκαν για οποιαδήποτε πρακτική ή θεωρητική εμπλοκή στην εισβολή στην Ουκρανία), ανάμεσα σε Ουκρανούς αθλητές, οι οποίοι παραλλήλιζαν τους αγώνες τους με τις μάχες στην πατρίδα τους, όπως η χάλκινη ξιφομάχος Όλγκα Χαρλάν.
Κατά τα άλλα, οι δύο Κορέες μοιράστηκαν το βάθρο στο πινγκ πονγκ και οι αθλητές τους τράβηξαν όλοι μαζί μια χαρούμενη σέλφι, ενώ σε απονομές συνυπήρξαν (και μάλιστα πέντε φορές) αθλητές από την Ταϊβάν και την Κίνα, με τους πρώτους να εκπροσωπούν κατά παράδοση και κάπως αμήχανα την Κινεζική Ταϊπέι.
Το Αφγανιστάν έγινε δεκτό στους Αγώνες, μόνο όμως οι αθλητές του και όχι οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης των Ταλιμπάν – λογικό, μέσα στον παραλογισμό του. Οι οποίοι Ταλιμπάν αναγνώρισαν επισήμως μόνο τους άνδρες της αποστολής, αφού οι γυναίκες απαγορεύεται να αθλούνται. Παρ’ όλα αυτά, η σπρίντερ Κάμια Γουσούφι έτρεξε στο Παρίσι και έστειλε ενώπιον ενός παγκόσμιου κοινού ένα μήνυμα στο καθεστώς, ζητώντας ίσα δικαιώματα για τις γυναίκες. Και η ομάδα των προσφύγων ήταν εκεί και μάλιστα κέρδισε και το πρώτο της μετάλλιο χάρη στην Καμερουνέζα πυγμάχο Σίντι Νγκαμπά, την οποία είδαμε και στην τελετή λήξης να σβήνει την ολυμπιακή φλόγα εκπροσωπώντας τη δική της «ήπειρο».
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες μπορούν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, αλλά όχι πολύ καλύτερο.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες μπορούν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, αλλά όχι πολύ καλύτερο. Μπορούν να εμπνεύσουν χιλιάδες ανθρώπους, συμμετέχοντας και μη, φέρνουν πράγματι τον κόσμο πιο κοντά, μπορούν να μας διασκεδάσουν και να μας προβληματίσουν, αλλά τα σύμβολα και τα μεγάλα λόγια θρέφουν απλώς παράξενες φαντασιώσεις. Και αν κάποιος βλέπει εδώ μια υποκρισία, ότι όλα αυτά γίνονται στον βωμό κάποιου κέρδους, εντάξει, έτερον εκάτερον.
