Ένα ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού και καθώς ανατρίχιαζα στη σκέψη ότι πρέπει να ανάψω τον φούρνο, ανακοίνωσα αποφασιστικά στην ομήγυρη ότι «θα σας φτιάξω μια σαλάτα». Πρόσθεσα, λοιπόν, τρυφερές πρασινάδες με πρωταγωνίστρια τη ρόκα, ζουμερά ντοματίνια, ολόφρεσκα κολοκυθάκια κομμένα στο μαντολίνο, δροσερό αγγούρι, λίγο άγουρα νεκταρίνια, λίγες ρώγες σταφίδα, δύο σύκα, ένα άρτυμα με χυμό λάιμ-πορτοκάλι, ελαιόλαδο και ελάχιστο ξύσμα λάιμ, κατσικίσιο φρέσκο λευκό τυρί και μερικά τσιπς πράσινου μήλου πάνω πάνω. Κάπως έτσι ο ενθουσιασμός των συνδαιτυμόνων μετατράπηκε σε επιφωνήματα θαυμασμού ύστερα από το χαρακτηριστικό «πλοπ» που κάνει ένας αφρώδης λευκός και ξηρός οίνος όταν ανοίγει.
«Θα μπορούσαμε να τρώγαμε μόνο φρούτα με το κρασί μας», ακούστηκε από ένα μέλος της παρέας, καθώς έτριβε φρέσκο πιπέρι στη σαλάτα του. Με αφορμή αυτή τη φράση, το βράδυ ακολούθησε γευσική δοκιμή. Ιδού, λοιπόν, τα αποτελέσματα:
Ξεκινήσαμε με τα εύκολα: Σύκα ολόγλυκα και προκλητικά με φρεσκοτριμμένο πιπέρι και ένα κομμάτι εκλεκτό ροκφόρ, έτσι για την αλμυρή πλευρά της δοκιμής. Τα λευκά κρασιά λύγισαν… αλλά ένα ποτήρι Μαυροδάφνη δεξαμενής, δυναμική και ζωηρή, καλά παγωμένη, οδήγησε σε γενική αποδοχή.
Στη συνέχεια ήρθαν στο τραπέζι τα πυρηνόκαρπα: ροδάκινα λευκόσαρκα, αρωματικά Πηλίου, νεκταρίνια και τα τελευταία βερίκοκα από την ευλογημένη βερικοκιά του κτήματος. Όλα μοιράζονταν δύο κοινά χαρακτηριστικά: πλούσια, ζουμερή σάρκα και διακριτικό άρωμα. Λευκά κρασιά; Οπωσδήποτε! Τα ξηρά Μοσχάτα, μονοποικιλιακά και σε χαρμάνια, έδωσαν ρέστα, ενώ ακολούθησαν επάξια ωραία Sauvignon blanc, Θραψαθήρια κι ένα κυπριακό Ξινιστέρι που μας βρέθηκε. Αιγαιοπελαγίτικα Αθήρια ήταν μία ακόμα θετική επιλογή.
Οι αγαπημένες κοντούλες και τα ζουμερά αχλάδια κρυστάλλια επέβαλλαν δίπλα τους δύο φετούλες λεπτοκομμένο χαμόν και ζήτησαν στα ποτήρια τους Fino Sherry παγωμένο. Τους κάναμε το χατίρι και δεν μετανιώσαμε.
Αν εσείς μπορείτε να προσπεράσετε αδιάφορα μια γαβάθα παγωμένα κεράσια, σίγουρα δεν έχετε δοκιμάσει τα ονομαστά και δυσεύρετα κεράσια από το Μετόχι στις πλαγιές της ευβοϊκής Δίρφυος προς τη μεριά του Αιγαίου. Πιστεύοντας ότι η κερασένια γεύση απαιτεί ένα κερασένιο κρασί, άνοιξα ροζέ Αγιωργίτικα για να το επαληθεύσω, πριν προχωρήσουμε σε ένα Αγιωργίτικο ερυθρό δεξαμενής που εντυπωσίασε.
Το πεπόνι με το προσούτο θεωρήθηκε τόσο κλασικό όσο το ψωμοτύρι, και μια Μαλαγουζιά ικανοποίησε τους πάντες, ενώ στο ολόγλυκο καρπούζι ένα κομμάτι φέτα Μυτιλήνης και ένα ημίξηρο ροζέ παγωμένο έγιναν δεκτά με επιφωνήματα.
Τελικά, ο πιο δύσκολος συνδυασμός είναι το κρασί με τη μάνα του, το σταφύλι. Δοκιμάσαμε λευκά μέτρια αρωματικά κρασιά με λευκά σταφύλια, κατσικίσια φρέσκα τυριά, μανούρι και ανθότυρο. Όπως επίσης και κόκκινα σταφύλια με σκληρά τυριά, πεκορίνο Αμφιλοχίας, καρύδια και φρέσκα κόκκινα κρασιά δεξαμενής.
