Στις 18 Αυγούστου, τα τρία παιδιά του Αλέν Ντελόν, σε μια σπάνια επίδειξη ομοφροσύνης, ανακοίνωσαν ότι ο ομορφότερος άντρας (δεν είναι γνώμη· είναι γεγονός) του παγκόσμιου σινεμά πέρασε στην αθανασία.
Δεν πρόλαβε καν να παγώσει το πτώμα του, προτού οι woke κήνσορες αποφασίσουν να συλήσουν τη μνήμη του, με διαπρύσιες ανακοινώσεις για τον ελεεινό Αλέν, τον σεξιστή, τον φασίστα, τον ομοβοφικό, τον άξιο για το πιο ανελέητο canceling, Ντελόν. Φανταστείτε λοιπόν την πρόσθετη φρίκη τους όταν διάβασαν πως, κάποια στιγμή, στα ογδοντατόσα του, ο άνθρωπος που λάτρευε τις γυναίκες και τα σκυλιά (ίσως όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά) είχε δηλώσει αυτό:
«(Ο Λούμπο) είναι το τελευταίο σκυλί της ζωής μου. Τον αγαπώ σαν παιδί μου. Είχα πενήντα σκυλιά, αλλά η σχέση που έχω με αυτόν εδώ είναι πραγματικά ξεχωριστή. Όταν λείπω, αισθάνεται τρομερή μοναξιά. Αν πεθάνω πρώτος, θα ζητήσω από τον κτηνίατρο να μας ταξιδέψει μαζί. Να τον κοιμίσει στα χέρια μου. Χίλιες φορές αυτό, από το να πεθάνει από το μαράζι πάνω στον τάφο μου…»
Τρεις απαραίτητες διευκρινίσεις:
Ναι, στη Γαλλία οι ιδιοκτήτες έχουν το δικαίωμα να κάνουν ευθανασία στα κατοικίδιά τους. Ο νόμος δεν το απαγορεύει, ούτε ορίζει συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι να βρεθεί ο κτηνίατρος που θα κάνει την πράξη.
Ναι, υπάρχουν καταγεγραμμένες περιπτώσεις όπου σκυλιά πολύ δεμένα με τον ιδιοκτήτη τους αρνήθηκαν να τραφούν και μαράζωσαν τόσο μετά τον θάνατό του, σε σημείο που κάποια από αυτά πέθαναν, καθώς εγκατέλειψαν την επιθυμία να ζουν.
Την τρίτη δε θα την καταλάβουν οι ζηλωτές της φιλοζωίας, όσο καλοπροαίρετα κι αν προσπαθήσει να τους την εξηγήσει κανείς. Πρέπει να φτάσει κάποιος στην προχωρημένη ηλικία των ογδονταφεύγα, να έχει στο ιστορικό του μια παθολογική σχέση εξάρτησης με τα σκυλιά, να αισθάνεται ότι το αστέρι του αργοσβήνει και το μεγάλο κενό πλησιάζει για να αντιληφθεί ότι μια τέτοια δήλωση είναι τεκμήριο λατρείας άνευ όρων και παραλογισμού μαζί· σίγουρα, όμως, όχι φαραωνικής παράνοιας.
Προσωπικά ερμηνεύω την προφορική διαθήκη του Ντελόν ως μια σπαρακτική παράκληση για λίγη παραπάνω ζωή. Ένας μεγάλος φιλόσοφος έγραψε: «Αυτός που έχει ζήσει μια ζωή γεμάτη λάμψη πεθαίνει αχόρταγος. Τόσο αχόρταγος όσο κι εκείνος που έζησε στο περιθώριό της. Ακόμα κι αν οι αφετηρίες είναι διαφορετικές, δεν υπάρχει διαφορά στον τερματισμό, όταν το έπαθλο είναι ο θάνατος».
Και, φυσικά, καταλαβαίνω απόλυτα την απόφαση της οικογένειάς του να αψηφήσει αυτή την παράλογη επιθυμία, ελπίζοντας να γίνει η αφορμή ώστε να ανοίξει μια γενικότερη συζήτηση όσον αφορά το νομικό πλαίσιο στη χώρα. Γιατί είναι ακατανόητο, τόσο βαθιά μέσα στον εικοστό πρώτο αιώνα, οι Γάλλοι που πρωτοστάτησαν στην προστασία των κατοικίδιων ζώων, από την εποχή του Ναπολέοντα κιόλας, να ορίζουν ακόμη την ευθανασία ως ανεπιφύλακτο ιδιοκτησιακό δικαίωμα.
Και χαίρομαι που εμείς –σε αυτό το θέμα– είμαστε ήδη πολύ μπροστά από τους Γάλλους…
