«Βρίσκομαι σε μια πολύ παραγωγική περίοδο, σε έναν ευχάριστο δημιουργικό πανικό», μου λέει ο Κώστας Νικούλι. Ο νεαρός ηθοποιός ολοκλήρωσε μόλις τα γυρίσματα για τη νέα ταινία, Cora, της Εύης Καλογηροπούλου, ξεκινάει οσονούπω πρόβες για το The Inheritance, το πολυβραβευμένο θεατρικό του Μάθιου Λόπεζ για τη σύγχρονη ιστορία της ομοφυλοφιλικής κοινότητας, που θα σκηνοθετήσει τον χειμώνα στο Εθνικό Θέατρο ο Γιάννης Μόσχος, ενώ είναι σε γυρίσματα για την τηλεοπτική σειρά εποχής Οι Αθώοι, μια διασκευή της Ελένης Ζιώγα στο διήγημα Κατάδικος του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, η οποία θα προβληθεί το φθινόπωρο στο Mega. Παράλληλα, ετοιμάζει βαλίτσες για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο, εκεί όπου στις αρχές Σεπτεμβρίου κάνει παγκόσμια πρεμιέρα το Κρέας του Δημήτρη Νάκου. «Ένας από τους λόγους που είπα “ναι” σε αυτή τη δουλειά ήταν ότι παίζω ένα αγόρι αλβανικής καταγωγής», λέει.
Είναι ένας ρόλος που σε φέρνει κοντά στα δικά σου βιώματα;
Ακριβώς. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ελλάδα, σε οικογένεια μεταναστών από την Αλβανία. Ενώ δεν έζησα άμεσα τη μετανάστευση, υπήρχε μέσα μου η αίσθηση ότι είμαι ξένος, κάτι που σε μικρότερη ηλικία με περιόριζε. Το Κρέας ήταν μια αφορμή να μελετήσω βαθύτερα τι σημαίνει να νιώθεις ξένος, να αγκαλιάσω τις ρίζες μου και να αγαπήσω την ταυτότητά μου, για την οποία μόνο περήφανος νιώθω. Οι ρίζες μου ήταν πάντα το πλεονέκτημά μου, αυτό που με έκανε πλουσιότερο ως άνθρωπο.
Αντίστοιχο ρόλο είχες και στο Ξενία του Πάνου Κούτρα, το ντεμπούτο σου στη δουλειά, από το οποίο έχουν περάσει ακριβώς δέκα χρόνια. Πόσο έχεις αλλάξει από τότε;
Έχω το ίδιο πάθος με τον 19χρονο τότε εαυτό μου, απλώς τώρα το πάθος μου εκφράζεται πιο ώριμα. Έτυχε το ντεμπούτο μου να συνοδευτεί από μια μεγάλη επιτυχία, με βραβεία και έντονη προβολή. Όταν έσβησε αυτό, είπα μέσα μου: «Τώρα τι κάνεις;». Δεν μπήκα στη λογική να κυνηγήσω μία ακόμα επιτυχία, το έπιασα από το μηδέν και νομίζω ενστικτωδώς έχω χαράξει μια πορεία που σήμερα μου επιτρέπει να κάνω πιο συνειδητές επιλογές και να μην αναλώνομαι. Πιστεύω ότι ο καθένας από μας φέρει μέσα του ένα κομμάτι αθωότητας που οφείλει να μη σπαταλήσει, διαφορετικά θα καταλήξει νευρωτικός, διεκπεραιωτικός και μίζερος.
Ο περιζήτητος ηθοποιός μάς εξηγεί πώς διαχειρίστηκε την επιτυχία, πώς αλλάζει ο τρόπος που παθιαζόμαστε όσο μεγαλώνουμε και πώς η αλβανική καταγωγή του τον έκανε πλουσιότερο άνθρωπο.
Για τι λες «μπράβο» στον εαυτό σου;
Για το ότι έχω επενδύσει και στην προσωπική μου ζωή, παράλληλα με την επαγγελματική. Το μεγαλύτερο δώρο είναι η σύντροφός μου, η Κατερίνα. Είμαστε συνοδοιπόροι, σκεφτόμαστε να κάνουμε οικογένεια και παιδιά. Όταν έχεις μια όμορφη προσωπική ζωή και μοιράζεσαι αγάπη, δίνεις χώρο να ανθίσουν κι άλλα πράγματα στη ζωή σου.
Πώς πιστεύεις ότι θα σε περιέγραφε ένας κοντινός σου άνθρωπος;
Νομίζω θα έλεγε ότι δεν τα παρατάω ποτέ, ότι είμαι επίμονος και διεκδικητικός. Σίγουρα θα τόνιζε και το πόσο σπάταλος είμαι, γιατί πολύ συχνά δεν υπολογίζω τα χρήματα!
Έχεις κάποιο άλλο ταλέντο πέρα από την υποκριτική;
Αγαπούσα πάντα το ποδόσφαιρο και έπαιζα από πολύ μικρός. Μεγαλώνοντας το άφησα, λόγω υποχρεώσεων. Αργότερα δοκίμασα να κάνω άλλα αθλήματα, όμως κανένα δεν μπορούσε να με εκφράσει στον ίδιο βαθμό. Αποφάσισα να κρατήσω την αγάπη που είχα από παιδί, κι έτσι παίζω κάθε εβδομάδα δεξί εξτρέμ με την ομάδα του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Είναι κάτι που με αποφορτίζει τρομερά από τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Πες μου κάτι που σε ενθουσίασε πρόσφατα.
Με συνεπήρε το Vertigo του Άλφρεντ Χίτσκοκ, που επέστρεψε σε επανέκδοση στα θερινά. Ενθουσιάζομαι σταθερά και με το χιούμορ του Στιβ Καρέλ, κυρίως στο The Office, το οποίο μου αρέσει να βλέπω ξανά και ξανά.
«Όταν έχεις μια όμορφη προσωπική ζωή και μοιράζεσαι αγάπη, δίνεις χώρο να ανθίσουν κι άλλα πράγματα στη ζωή σου».
