ΒΥΡΩΝΑΣ ΚΡΙΤΖΑΣ
Ακούστε το άρθρο
Πολλά τα δημοσιεύματα και οι κριτικές για τον νέο δίσκο του Νικ Κέιβ, και αυτό που έχω να σχολιάσω είναι το εξής: Σχεδόν κανείς δεν αναφέρεται στη μουσική. Διαβάζω για ένα άλμπουμ που «ανοίγει την πόρτα στην ελπίδα», «σε κάνει να ερωτευτείς ξανά τη ζωή» και να «πιστέψεις στη μεταμορφωτική δύναμη της αγάπης». Λόγια σαν κι αυτά μου θυμίζουν επαινετικές φράσεις που μπαίνουν στα εξώφυλλα των αγγλικών βιβλίων και στις αφίσες των ταινιών για προωθητικούς σκοπούς. Φταίει και ο ίδιος ο Κέιβ βέβαια. Τα τελευταία χρόνια, δείχνει να αισθάνεται πολύ άνετα στον ρόλο ενός πνευματικού καθοδηγητή, που κατέβηκε στην κόλαση και λίγο μετά επέστρεψε με καθαρό, tailor-made σακάκι, για να μας δώσει κουράγιο και φώτιση. Μέσα σε όλα αυτά, τα τραγούδια απλώς υπάρχουν στην ατμόσφαιρα. Είναι κάτι πνευματικό και αφηρημένο. Ακούς τον ψάλτη στην εκκλησία και κάνεις τον σταυρό σου. Τα λόγια δεν θα τα προσέξεις ποτέ. Πόσω μάλλον τις συνθέσεις.
Ναι, πιστεύω πως οι άνθρωποι που αποκαλούν το Wild God αριστούργημα δεν μαγεύτηκαν από τους στίχους και τις μελωδίες. Κυρίως μαγεύτηκαν από τον διακριτικό πλούτο του, τις ισορροπίες, τις ενορχηστρώσεις, τον λεπτό τρόπο με τον οποίο ανακατεύει το ροκ με τα γκόσπελ και τις πιανιστικές μπαλάντες με την ambient. Ο κριτικός του allmusic.com σημειώνει εύστοχα ότι αυτή τη φορά οι Bad Seeds «δανείζουν μια ευρεία και ζωντανή τονική παλέτα στα τραγούδια του Κέιβ, που ακούγεται θεατρική χωρίς να καταλήγει στο μελόδραμα». Δεν έχω ιδέα γιατί ένα τραγούδι όπως το Joy μού αρέσει τόσο, αλλά μου αρέσει. Κάποιες φορές δεν σκέφτομαι, απλώς ακούω.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Louis Cole – Nothing
Ο χαρισματικός ντράμερ, που έκανε όνομα παντρεύοντας την ηλεκτρονική μουσική με την τζαζ/φανκ, το πάει εδώ ένα βήμα παραπέρα: Βρίσκει την ξακουστή Metropole Orkest της Ολλανδίας και τον αρχιμουσικό Τζουλς Μπάκλεϊ, σε ένα άλμπουμ πυκνό και ανυπόταχτο, που σίγουρα δεν φτιάχτηκε για τα ραδιόφωνα.
