Στη ζωή μου είχα τρία σκυλιά. Το καθένα από αυτά, εκτός από συνοδοιπόρος στις χαρές και στα ζόρια, έπαιξε και έναν άλλο ρόλο. Έναν ρόλο που άρχισα να κατανοώ όταν το τελευταίο μου σκυλί ξεκίνησε ήδη να γερνάει: τον ρόλο του δείκτη της ροής του χρόνου.
Βλέπετε, παρότι όλα τους έζησαν πάνω κάτω δώδεκα χρόνια, καμία δωδεκαετία δεν ήταν ίδια με την επόμενη. Η πρώτη κράτησε μια ζωή· κυριολεκτικά, γιατί δώδεκα ήμουν όταν τον φέραμε στο σπίτι και είκοσι τεσσάρων όταν τον αποχαιρετίσαμε.
Η επόμενη κύλησε με ρυθμούς φυσιολογικούς. Θέλω να πω, ακόμη θυμάμαι μεγάλες χρονικές περιόδους και χορταστικά μεσοδιαστήματα συμβίωσης με τον κ. Τσούι. Παρότι η μονάδα χρόνου που λέγεται «σκυλίσια ζωή» δεν είναι θεωρητικά ποτέ αρκετή για τον άνθρωπο, αυτή η δωδεκαετία με κληροδότησε μόνο με συναισθήματα ευγνωμοσύνης και πλησμονής. Από τα είκοσι εννέα μου μέχρι τα σαράντα ένα, το βέλος του χρόνου φαινόταν να κινείται με παλίντροπη αρμονία, χωρίς να χασομεράει ή να είναι στις φούριες του. Κάθε χρόνος κρατούσε όσο κρατάει ένας χρόνος. Ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο.
Η Κίρκη μπήκε στη ζωή μου το 2012, όταν βρισκόμουν ήδη ανάμεσα στα τελευταία -άντα και τα πρώτα -ήντα. Λες και ήταν ένα αστείο παιχνίδι χωρίς συνέπειες, μια απλή κόκκινη μπάλα ή κάτι τέτοιο, άρχισε αμέσως να κλοτσάει τον χρόνο προς τα μπρος. Κάθε τόσο, όλο και πιο γρήγορα. Σήμερα μετράει δώδεκα χρόνια –το ρεκόρ των προκατόχων της, που φαίνεται ότι μάλλον θα σπάσει–, αλλά για μένα η εποχή που ήταν κουτάβι, η μέρα που μου έφαγε τα πανάκριβα ακουστικά του κινητού, η πρώτη φορά που την πήρα στο σκάφος για ένα ταξίδι μιας εβδομάδας και έβγαλε τον θαλασσόλυκο που είχε μέσα της, όλα αυτά αποκλείεται να απέχουν μια γεμάτη δεκαετία και βάλε!
Φυσικά γνωρίζω ότι ο χρόνος δεν είναι δα και καμιά σταθερά της προκοπής! Όχι επειδή έχω αφομοιώσει την ειδική θεωρία της σχετικότητας, αλλά επειδή κατάλαβα πως ο χρόνος αναμετράται διαρκώς με τα χρόνια μας. Όταν είσαι δέκα ετών, μία δεκαετία είναι όλη σου η ζωή – κυριολεκτικά! Στα εξήντα σου, το ίδιο διάστημα αναλογεί μόλις στο ένα έκτο του βίου που έχεις διανύσει. Πώς θα μπορούσαν να αφήνουν την ίδια αίσθηση;
Κι έτσι, τα σκυλίσια χρόνια –αυτά που άλλοι τα υπολογίζουν επί επτά και άλλοι επικαλούνται μια πληθώρα παραμέτρων για να τα προσεγγίσουν πιο «επιστημονικά»– γίνονται παράλληλα, χωρίς να το επιδιώκουμε ή να το συνειδητοποιούμε αμέσως, μια μονάδα μέτρησης του ανθρώπινου χρόνου. Και μπορεί, ξέρω γω, στην τελευταία μας απογραφή, ακόμα κι αν έχει αξία μόνο για μας και δυο τρεις σκυλάδες φίλους μας, να παραδεχόμαστε χαμηλόφωνα: «Έζησα τρεις, τέσσερις, πέντε σκυλίσιες ζωές, με ασήμαντα διαλείμματα ανάμεσά τους. Τόσο έζησα». Και αυτό να μας γεμίζει γαλήνη. Να μας χαρίζει εσωτερική νηνεμία και ανακούφιση. Να μας παρηγορεί κάπως για τις σύντομες ζωές των τετράποδων συντρόφων μας, αφού κατάφεραν να σημαδέψουν τη δική μας μέχρι τέλους. Και αυτό να είναι αρκετό.
