Ήταν, είναι και θα είναι μια πολύ παράξενη, πολύ γοητευτική και πολύ μπροστά από την εποχή της ταινία. Και το πιο παράξενο από όλα είναι ότι, ενώ φτιάχτηκε σαν για να μείνει στην ιστορία ως ένα τρελό φιλμ με πρωταγωνιστή έναν ηθοποιό με sui generis καριέρα που έπαιζε μια σατιρική εκδοχή του εαυτού του (Τζον Μάλκοβιτς, φυσικά) και μια κωμικο-σεξοβόμβα, που το μακιγιάζ την έκανε αγνώριστη (Κάμερον Ντίαζ), κατάφερε να αποκτήσει πολύ μεγαλύτερο καλτ στάτους από εκείνο που, ίσως, να του αναλογούσε, λόγω της τρελής εμπορικής επιτυχίας του (στην αρχή, στις ΗΠΑ, προβλήθηκε σε μόλις 25 αίθουσες, για να φτάσει λίγο μετά τις 624).
Το στόρι του θέλει τον Κρεγκ (Τζον Κιούζακ), έναν μαριονετίστα με άτυχη καριέρα, να πιάνει δουλειά στο αρχείο ενός γιατρού, που δεν είναι αυτός που φαίνεται ότι είναι, και να ανακαλύπτει στον τοίχο των κάπως παρανόρμαλ γραφείων του μια πύλη (του ανεξήγητου) που σε κάνει να μπαίνεις –για 15 λεπτά– στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς. Το χρονικό αυτό διάστημα, τότε απλή αναφορά στα 15 λεπτά της δημοσιότητας, φαίνεται σαν να προέβλεψε την κουλτούρα της κλειδαρότρυπας στις ζωές των άλλων, που θα έφερνε, λίγα χρόνια μετά την προβολή της ταινίας, η παντοκρατορία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία μας επέτρεψαν να ρίχνουμε κλεφτές ματιές στο τι τρώνε, τι πίνουν, τι έχουν στο μυαλό τους οι κάθε λογής «Τζον Μάλκοβιτς».
Στην ταινία, τα πράγματα περιπλέκονται όταν η σύζυγος του Κρεγκ, η Λότη (Ντίαζ), που έχει κάνει το σπίτι τους να μοιάζει με ζωολογικό κήπο, αφού μπει στο μυαλό του Μάλκοβιτς, θα ανακαλύψει πως της αρέσει να αισθάνεται άντρας και ότι την ελκύει ερωτικά η κυνική και «μοιραία» συνεργάτιδα του συζύγου της, η Μαξίν (Κάθριν Κίνερ – τιμήθηκε με Όσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου), από την οποία ελκύονται τόσο ο Κρεγκ όσο και ο Μάλκοβιτς. Όλος αυτός ο σουρεαλισμός του φιλμ μοιάζει να αποτελεί σημείο αναφοράς για όλες τις αλλόκοτες (weird) ταινίες που κυκλοφόρησαν στη συνέχεια με την υπογραφή του σεναριογράφου Τσάρλι Κάουφμαν, ενώ ενδιαφέρον έχει το ότι ο σκηνοθέτης Σπάικ Τζόνζι (για μία τετραετία σύζυγος της Σοφίας Κόπολα) μέχρι τότε ήταν γνωστός ως βιντεοκλιπάς και σκηνοθέτης διαφημιστικών, όπως ο Γιώργος Λάνθιμος. Όσο για τον Μάλκοβιτς, ας μη γελιόμαστε, ο μύθος εκείνης της ταινίας αρκεί για να φέρνει ακόμη κόσμο στις αβανγκάρντ θεατρικές του παραστάσεις.
