Αμφισβητήθηκα. Αμφισβητήθηκα, παιδιά, και το φέρω πολύ βαρέως! Καταλαβαίνω ότι υπάρχει μια κρυφή ικανοποίηση στο να πηγαίνουν όλα κατά διαόλου και να είσαι εσύ αυτός που τα στηλιτεύει, με έναν –σχεδόν επαγγελματικό– ψυχαναγκασμό. Εμένα όμως δεν μου αρέσουν μόνο οι κουβέντες. Μου αρέσουν και τα νούμερα. Που ψεύδονται πολύ σπανιότερα από τα λόγια του αέρα και τις κομπορρημοσύνες της φιλοζωικής αντιπολίτευσης.
Η νομοθεσία για τα ζώα συντροφιάς στην Ελλάδα είναι μπροστά. Πολύ μπροστά. Κι αυτό δεν είναι κατάκτηση, ούτε του πρωθυπουργού ούτε των προκατόχων του. Είναι το αποτέλεσμα μιας κοπιώδους και συχνά αποθαρρυντικής διαδικασίας με συμμετέχοντες φιλόζωους πολίτες (και πολιτικούς) – οι περισσότεροι εκ των οποίων τότε λοιδορήθηκαν και σήμερα παραμένουν αφανείς. Και δεν τους νοιάζει κιόλας. Και μπράβο τους.
Μιλώντας για τα γεράματα των σκύλων στο προηγούμενο «Κ», δεν μου έφτασε ο χώρος, πήρε άλλη τροπή η αφήγηση και δεν σας είπα τι ακριβώς συμβαίνει στην υπόλοιπη Δύση, όπου ο μπόγιας δουλεύει διπλοβάρδιες και οι κτηνίατροι κάνουν ευθανασίες αβέρτα, όχι μόνο στα ανίατα ζώα αλλά και στα ανεπιθύμητα. Ανεπιθύμητα γιατί; Επειδή έχουν γεράσει τόσο ώστε να είναι μπελάς για τους ιδιοκτήτες τους. Ή επειδή κοστίζουν παραπάνω απ’ όσο αντέχει το νοικοκυριό. Τα στατιστικά στοιχεία από τις ΗΠΑ είναι αμείλικτα:
↳ Ο όρος «οικονομική ευθανασία» –καθιερωμένος από τα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης– αναφέρεται στις περιπτώσεις όπου ιδιοκτήτες κοιμίζουν τα ζώα τους όταν δεν αντέχουν να τα συντηρούν.
↳ Περίπου μισό εκατομμύριο υγιή ζώα ευθανατώθηκαν πέρυσι γι’ αυτόν τον λόγο και οι κτηνιατρικές οργανώσεις υπολογίζουν ότι ο αριθμός αυτός φουσκώνει κατά ένα 10-12% ετησίως τα τελευταία χρόνια.
↳ Οι κτηνίατροι έχουν κι άλλον έναν όρο: «διευκολυντική ευθανασία» (convenience euthanasia), για τους ιδιοκτήτες που επιλέγουν να ξεφορτωθούν τα ζώα τους από το να πληρώσουν μια πολύ δαπανηρή θεραπεία. Και στην περίπτωση που «χωρίς τη θεραπεία, η ποιότητα ζωής του ζώου υποβαθμίζεται δραματικά», η ευθανασία εγκρίνεται χωρίς περιττές διαδικασίες…
↳ Θέλετε να μιλήσουμε και για τις φυσικές καταστροφές; Όταν η Κατρίνα χτύπησε τη Νέα Ορλεάνη, 15.000 ζώα εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους. Πάνω από τα μισά παρέμειναν στα αζήτητα και τελικώς ευθανατώθηκαν.
Αυτά γίνονται στην Αμερική. Και στην Ευρώπη. Και −εννοείται− στις άλλες ηπείρους όπου τα ζώα είναι ακόμη άψυχα ιδιόκτητα. Την ίδια στιγμή, στην Ελλάδα, άνθρωποι ξετιναγμένοι οικονομικά μοιράζονται την μπουκιά με το ζώο τους ή ταΐζουν όλα τα αδέσποτα της γειτονιάς, άστεγοι μοιράζονται τα ζόρια της μαύρης μοίρας τους μαζί με το σκυλί τους… Και η φίλη μου η Μάτα γράφει στο Facebook αυτό που εγώ –με τη δωδεκάχρονη γριούλα που κατουριέται και με αναγκάζει να κάνω καραγκιοζιές για να σβήσω το ένοχο βλέμμα από τη μουρίτσα της– δεν θα μπορούσα να διατυπώσω καλύτερα: «Στον ξύπνιο του σηκώνεται με δυσκολία, περπατάει αργά, οι σκάλες είναι άθλος. Στον ύπνο του τρέχει ανέμελος σαν κουτάβι. Αχ, Σαββάκι, στα όνειρα είμαστε όλοι παιδιά». Παιδιά που σέβονται τους γέρους τους.
