Όταν ήμουν μικρότερος, δύο πράγματα δυσκολευόμουν να χωνέψω όσον αφορά τα δυστυχήματα: πώς γίνεται να παρασυρθεί κανείς από το τρένο και γιατί τόσοι άνθρωποι πνίγονται κάθε καλοκαίρι στις ελληνικές ακτές. Δεν απορώ πια. Οι άνθρωποι σπάνια πλέον εξασκούμε την κριτική σκέψη με την οποία μας προίκισε η φυσική επιλογή. Έχω δει με τα μάτια μου σχολικό λεωφορείο να σταματά στη μέση των γραμμών με τις μπάρες να κατεβαίνουν (μένω δίπλα σε διάβαση) και έχω διαβάσει τις στατιστικές για τους 300 και πλέον πνιγμούς που καταγράφονται ετησίως στην Ελλάδα. Νομίζω μάλιστα ότι φέτος αγγίξαμε τους 350.
Γιατί δεν είχαμε έως τώρα σκυλιά-ναυαγοσώστες; Αστεία ερώτηση, ειδικά για μια χώρα όπου οι μισοί λουόμενοι φρίττουν στο θέαμα ενός σκύλου που κολυμπάει δίπλα τους (παρεμπιπτόντως, τα σκυλιά δεν μπορούν να ουρήσουν στη θάλασσα, τους είναι φύσει αδύνατον – αυτό είναι ένα… προνόμιο που ασκούν μόνο οι δίποδοι κολυμβητές).
Οι Αμερικανοί πάντως έχουν water rescue dogs από την εποχή του Baywatch και τα εκπαιδεύουν για να κάνουν απίστευτα πράγματα: να ανασύρουν μέσα από τη θάλασσα ανθρώπους που κινδυνεύουν, να ρυμουλκούν σωστικές λέμβους, να μεταφέρουν σωστικά υλικά πηδώντας στο νερό από ελικόπτερα και ταχύπλοα. Και ξέρουν ποια σκυλιά είναι από τη φύση τους προικισμένα για να κάνουν αυτή τη δουλειά: newfoundlands (ή «Νέας Γης»), λαμπραντόρ, γκόλντεν ριτρίβερ, λεονμπέργκερ. Τρομεροί κολυμβητές, πλασμένα για τη διάσωση ανθρώπων, αυτά τα σκυλιά υποβάλλονται σε τριετή εκπαίδευση και «επιχειρούν» για άλλα επτά-οκτώ χρόνια, μέχρι την τιμητική τους συνταξιοδότηση. Το πιο διάσημο από αυτά ίσως να είναι ο Whizz, που διέσωσε εννέα ανθρώπους και ένα άλλο σκυλί μέσα από μια παγωμένη λίμνη, αφού είχε ήδη αποσυρθεί από την ενεργό υπηρεσία, γιατί –όπως δήλωσε και η κηδεμόνας του στη βράβευσή του το 2016– «αυτό ξέρει, αυτό θα κάνει μέχρι να πεθάνει».
Γιατί λοιπόν εμείς, με τη μεγαλύτερη ακτογραμμή της Μεσογείου (13.676 χιλιόμετρα) και χιλιάδες δυνητικά θύματα που νομίζουν ότι ξέρουν να κολυμπάνε, δεν είχαμε; Γιατί κάποιος έπρεπε να το κάνει πρώτος. Και το έκανε. Φέτος το καλοκαίρι, ο Γιώργος Παπαγεωργίου, διασώστης και χειριστής (μη σας ξενίζει ο όρος, δεν αφαιρεί τίποτα από την αφοσίωση που αισθάνονται οι άνθρωποι αυτοί για τα ζώα τους) της Νάλα, ανέλαβε υπηρεσία στις ακτές των Καμένων Βούρλων και έκανε μάλιστα, μαζί της, την πρώτη επιβεβαιωμένη διάσωση. Η είδηση έκανε τον γύρο των μίντια, οι αντιδράσεις ήταν μεικτές, αλλά είναι πια ολοφάνερο: ο κύβος ερρίφθη.
Ίσως έχουμε μπροστά μας πολύ χρόνο μέχρι να φτάσουμε τους 400 σκύλους-διασώστες εν δράσει στη γειτονική Ιταλία, αλλά εμείς έχουμε έναν επιπλέον λόγο να χαιρόμαστε: κάποιοι σίγουρα θα δουν τα σκυλιά που αγαπούν το κολύμπι μαζί με τα αφεντικά τους με άλλο μάτι. Ή, τουλάχιστον, θα έχουμε εμείς κάτι παραπάνω να τους πούμε.
