Αλεξάνδρα Κ*
Ακούστε το άρθρο
Πώς θα νιώθατε αν γνωρίζατε ότι η σύντροφός σας φαντασιώνεται σεξουαλικά την καλύτερή της φίλη; Και ότι το σενάριο δεν σας περιλαμβάνει; Ότι η ηλικιωμένη μητέρα σας σκέφτεται ακόμα ερωτικά τον νεκρό σας πατέρα αλλά και ένα ομαδικό σεξ; Ότι η συχνότερη φαντασίωση της φεμινίστριας φίλης σας είναι το ακριβώς αντίθετο της ισότητας για την οποία μάχεται στην πραγματική της ζωή;
Γυναικείες φαντασιώσεις γραμμένες από γυναίκες
Η ηθοποιός και ακτιβίστρια Τζίλιαν Άντερσον, μέσα από ένα ανοιχτό κάλεσμα σε γυναίκες απ’ όλο τον κόσμο, συγκέντρωσε πάνω από χίλιες ανώνυμες καταγραφές των πιο μύχιων ερωτικών φαντασιώσεων του καιρού μας. Με τη συμβολή ψυχολόγων, επιμελητριών και –κυρίως– νομικών, επιλέχτηκαν οι 178 εξομολογήσεις που απαρτίζουν σήμερα το νεοεκδοθέν θέλω (εκδ. Bell). Η πρώτη φορά που αυτή η απλή και σίγουρα εμπορική ιδέα μπήκε σε εφαρμογή, ήταν το 1973 με το My secret garden: Women’s Sexual Fantasies της Νάνσι Φράιντεϊ, όπου για πρώτη φορά το ευρύ κοινό μπορούσε να διαβάσει τι φαντασιώνονταν στ’ αλήθεια οι γυναίκες της εποχής. Όχι τι θα ήθελαν οι άνδρες να φαντασιώνονται οι γυναίκες. Το εγχείρημα επανέλαβε επιτυχώς η συγγραφέας το ’75 με το Forbidden Flowers και το ’91 με το Women on Top.
Θα περίμενε κανείς πως τέτοια αναγνώσματα –εύκολα μιας και δεν έχουν λογοτεχνικές αξιώσεις, ανακουφιστικά για τις γυναίκες, «εκπαιδευτικά» για τους άνδρες, διασκεδαστικά ανεξαρτήτως φύλου και κοινωνιολογικώς τρομερά ενδιαφέροντα– θα είχαν τόση ζήτηση, που θα εγκαινίαζαν ένα καινούργιο genre. Προσωπικά θα περίμενα έστω μια ετήσια επιθεώρηση γυναικείων φαντασιώσεων γραμμένων από γυναίκες, τις καλύτερες της χρονιάς, ποσοστιαία ανάλυση και αντίστοιχα βραβεία, αλλά όχι, προφανώς η συζήτηση γύρω απ’ τη γυναικεία επιθυμία είναι επικίνδυνη και το τι αποτελεί πραγματικά ευχαρίστηση για τις ίδιες δεν είναι ευχάριστο για την κοινωνία που τις περιβάλλει (συχνά και για τις ίδιες). Έτσι, η Τζίλιαν Άντερσον, επηρεασμένη από τον ρόλο της στη σειρά Sex Education, αποφάσισε με αυτή την έκδοση να επικαιροποιήσει το αφήγημα της γυναικείας επιθυμίας. Το αποτέλεσμα είναι πράγματι άβολο, όχι τόσο λόγω του παράτολμου των φαντασιώσεων, όσο για το τι αυτές μαρτυρούν ψυχολογικά και κοινωνιολογικά για τις γυναίκες σήμερα. Είναι επίσης πολύ πιο vanilla (ας το πούμε «σεμνό») από την έκδοση του ’73. Αν το διαβάσετε με σκοπό να εμπλουτίσετε την ερωτική σας ζωή (μιας και υπάρχουν καταχωρίσεις πραγματικά ευφάνταστες), να είστε προετοιμασμένες/οι ότι θα σκοντάφτετε συχνά πάνω σε συνειδητοποιήσεις διόλου ερωτικές. Το θέλω προσφέρει περισσότερη τροφή για σκέψη παρά διέγερση.
Ενα ασφαλές ανάγνωσμα
Για αρχή, οι μαρτυρίες χωρίζονται σε κεφάλαια ανά είδος και στο τέλος αναγράφουν την εθνικότητα, το θρήσκευμα, την κλίμακα εισοδήματος, τη σεξουαλική κατεύθυνση και την οικογενειακή κατάσταση της γράφουσας (έχει δοθεί μεγάλη φροντίδα στη συμπερίληψη, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι πρόσβαση σε ένα τέτοιο πρότζεκτ έχουν κυρίως οι γυναίκες του Δυτικού Κόσμου). Δεν αναφέρεται το βιολογικό φύλο –όλες οι γράφουσες αυτοπροσδιορίζονται ως γυναίκες– ούτε η ηλικία και το μορφωτικό επίπεδο, αν και τα τρία συνάγονται συχνά από τα γραφόμενα. Τις κατηγορίες των φαντασιώσεων δεν θα τις βρείτε εύκολα στο PornHub, ακόμα κι όταν το περιεχόμενό τους μοιάζει βγαλμένο κατευθείαν από εκεί (ενδεικτικά: «λάτρεψέ με», «η αιχμάλωτη», «άγνωστοι», «βίτσια»), ενώ καθεμιά απ’ αυτές προλογίζεται από την Άντερσον με όλες τις απαραίτητες προειδοποιήσεις. Η παρουσία του νομικού τμήματος του πρότζεκτ είναι πανταχού παρούσα, ακόμα και μέσα στις καταχωρίσεις. Για παράδειγμα, στις φαντασιώσεις που περιέχουν βία εναντίον τους, οι γράφουσες μας υπενθυμίζουν συχνά ότι το σενάριο είναι φανταστικό και δεν θα ήθελαν σε καμία περίπτωση να το βιώσουν στην πραγματικότητα, ότι αναγνωρίζουν πως στην πραγματική ζωή θα ήταν παράνομο, ότι είναι φεμινίστριες και ότι η συνουσία που περιγράφουν είναι συναινετική. Αυτό μπορεί να φρενάρει στιγμιαία την αναγνωστική απόλαυση κάποιων (με τον ίδιο τρόπο που έλεγαν παλιά ότι το προφυλακτικό φρενάρει το πάθος), αλλά προσωπικά το βρήκα καθησυχαστικό που υπήρχε.
Η νούμερο ένα φαντασίωση
Οι περισσότερες φαντασιώσεις είναι αυτές που υποθέτετε και που έχουμε δει ξανά και ξανά στον κινηματογράφο, στη λογοτεχνία και στο πορνό, αλλά με μια τρομερή, τρομερή ανατροπή: ο στόχος δεν είναι η ευχαρίστηση του άνδρα. Την πρωτοκαθεδρία στη γυναικεία επιθυμία έχει φυσικά το σεξ με γυναίκα. Φίλες, συνάδελφοι, γειτόνισσες, άγνωστες σε μπαρ και σούπερ μάρκετ κυριαρχούν στις φαντασιώσεις στρέιτ ως επί το πλείστον γυναικών σε ανηδονικούς γάμους. Το σενάριό τους σπανίως περιλαμβάνει τους συντρόφους τους. Αυτό που περιγράφουν είναι μια σεξουαλική πράξη που, όσο «άγρια» κι αν την έχουν φανταστεί, έχει στη βάση της την ασφάλεια, την κατανόηση και το μη επικριτικό βλέμμα πάνω στα σώματά τους. Αντίθετα, αρκετές από τις λεσβίες γράφουσες μαρτυρούν με βαθιά ενοχή ότι συχνά φαντασιώνονται άνδρες. Ένα αίσθημα ντροπής που μοιράζονται και οι μεν και οι δε είναι όταν το αντικείμενο της φαντασίωσής τους είναι γυναίκα μεγαλύτερης ηλικίας· μια μητρική φιγούρα που δείχνει κατανόηση, ξέρει από σεξ και θα έχει την υπομονή να ασχοληθεί μαζί τους. Κοινώς, να τις φροντίσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι μια λεχώνα, ανασφαλής με το σώμα της που έχει αλλάξει λόγω εγκυμοσύνης και αγνοημένη ερωτικά από τον σύζυγό της, που γράφει ότι θα ένιωθε ασφαλής μόνο με μια έμπειρη γυναίκα που θα έβλεπε πίσω απ’ την κούραση και τα κιλά της.
Η φροντίδα είναι κοινό μοτίβο. Στρέιτ και μπάι γυναίκες επαναλαμβάνουν διαρκώς ότι οι σύντροφοί τους δεν επενδύουν ούτε χρόνο ούτε κόπο στο σεξ, και ότι οι γνώσεις τους γύρω απ’ το θέμα δεν είναι επαρκείς ώστε να τις ικανοποιήσουν όπως εκείνες θα ήθελαν. Γράφουν δε ότι δεν αισθάνονται αρκετή ασφάλεια για να μοιραστούν μαζί τους τις φαντασιώσεις τους, φοβούμενες ότι θα τις χλευάσουν, θα τις θεωρήσουν διεστραμμένες, θα τις απορρίψουν. Δεν είναι λίγες εκείνες που σημειώνουν ότι αυτή είναι η πρώτη φορά στη ζωή τους που εξομολογούνται το τι της διεγείρει. Σε ολόκληρο το βιβλίο υπάρχει μόνο μία καταχώριση όπου η γυναίκα μοιράζεται τις φαντασιώσεις της με τον σύζυγό της.
Προφανώς η συζήτηση γύρω απ’ τη γυναικεία επιθυμία είναι επικίνδυνη και το τι αποτελεί πραγματικά ευχαρίστηση για τις ίδιες δεν είναι ευχάριστο για την κοινωνία που τις περιβάλλει.
Κάτι επίσης ενδιαφέρον είναι ο μεγάλος αριθμός των ανδρών που φέρεται να απέχει από το σεξ. Όχι μόνο από το σεξ με τις συντρόφους τους, από το σεξ γενικώς (με συχνότερο λόγο την κατάθλιψη και την ανασφάλεια). Αν ένας εξωγήινος διάβαζε το βιβλίο, θα συμπέραινε ότι σ’ αυτόν τον πλανήτη είναι οι γυναίκες που κυνηγάνε το σεξ και οι άνδρες που το αποφεύγουν. Στις φαντασιώσεις του θέλω, ο άνδρας έχει συνήθως τον ρόλο του εξουσιαστή. Δεν ταυτίζεται ποτέ με τον πραγματικό σύντροφο (με την εξαίρεση μιας μαρτυρίας όπου η γυναίκα εξομολογείται ότι φαντασιώνεται τον σύντροφό της απλώς να κάνει αντί γι’ αυτήν τις δουλειές του σπιτιού), δεν έχει πρόσωπο ή, αν έχει, είναι κάποιος διάσημος. Σπανίως δε είναι μόνος.
Σε αναζήτηση λατρείας
Το ομαδικό σεξ είναι η δεύτερη πιο κοινή φαντασίωση και εννοείται πως η εκάστοτε γράφουσα είναι το κεντρικό πρόσωπο της σκηνής. Γύρω της, άνδρες και γυναίκες περιμένουν τη σειρά τους όχι απλώς για να την ικανοποιήσουν, αλλά για να αποδείξουν τη λατρεία τους με πράξεις. Πολλές –μα πολλές– από τις φαντασιώσεις είναι λατρευτικά τελετουργικά προς τιμήν της γυναίκας, που συνήθως είναι κάποια θεά ή μάγισσα που αξίζει όλο τον χρόνο, τον κόπο και την αυτοθυσία των πιστών της. Η φράση «θέλω να με λατρεύει/ουν» επανέρχεται στις περισσότερες μαρτυρίες, ακόμα και σε όσες περιέχουν βία και υποτίμηση. Η ανάγκη για αποδοχή, αναγνώριση, εκτίμηση, θαυμασμό που δεν υπονοείται ή θεωρείται δεδομένος, αλλά εκφράζεται και με λόγια και με πράξεις, είναι κοινότατη και πολύ έντονη. Ο ίδιος εξωγήινος θα συμπέραινε ότι σ’ αυτόν τον πλανήτη οι γυναίκες νιώθουν αγνοημένες, μη επιθυμητές. Οι ίδιες συχνά θέλουν το αντικείμενο της λατρείας να είναι το σώμα τους, που αισθάνονται ότι στην πραγματική ζωή έχει παραμεληθεί και κατακριθεί. Κάποιες αισθάνονται τόση ντροπή γι’ αυτό, ώστε στις φαντασιώσεις τους δεν πρωταγωνιστούν οι ίδιες: εκχωρούν τη θέση τους σε άλλες γυναίκες, νεότερες και με πιο όμορφα σώματα, που εκτελούν τα σενάρια αντί για εκείνες.
Το ομαδικό σεξ είναι η δεύτερη πιο κοινή φαντασίωση και εννοείται πως η εκάστοτε γράφουσα είναι το κεντρικό πρόσωπο της σκηνής.
Μια άλλη φράση που επανέρχεται ξανά και ξανά στη διάρκεια του βιβλίου είναι η εξής απλή: «θέλω να με κάνει να ξεχάσω το όνομά μου». Την έχουμε ακούσει πολλές φορές, την έχουμε πει, και συνήθως μ’ αυτήν υποδηλώνουμε την παραφορά που θα θέλαμε να έχει το σεξ. Πρώτη φορά όμως, διαβάζοντάς την ξανά και ξανά, συνειδητοποίησα την κυριολεκτική της έννοια: θέλω να με κάνει να ξεχάσω ποια είμαι. Αυτό που αποζητούν πολλές γυναίκες στις φαντασιώσεις τους είναι να αφήσουν για λίγο στην άκρη το ποιες είναι στην πραγματική τους ζωή, και μαζί τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες που συνεπάγεται η ταυτότητά τους. Ονειρεύονται να χαθούν κάτω από σώματα αγνώστων, όπου δεν θα χρειάζεται να υποδυθούν κανέναν από τους συνήθεις κοινωνικούς τους ρόλους, ούτε να τηρήσουν τους περιορισμούς που τους συνοδεύουν.
Αυτό που αποζητούν πολλές γυναίκες στις φαντασιώσεις τους είναι να αφήσουν για λίγο στην άκρη το ποιες είναι στην πραγματική τους ζωή.
Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με τις γυναίκες σε θέσεις εξουσίας, μόνο που κάποιες πάνε ένα βήμα παραπέρα: ζητούν να υποταχθούν. Στο κεφάλαιο Κυριαρχία και υποταγή, ισχυρές ως επί το πλείστον γυναίκες, επιτυχημένες και οικονομικά ανεξάρτητες, ονειρεύονται ότι για λίγο δεν έχουν την ευθύνη ούτε καν του ίδιου του εαυτού τους. Φαντασιώνονται ότι είναι έρμαια άλλων ανθρώπων, που αποφασίζουν τα πάντα αντί για εκείνες, και πως οι ίδιες απλώς εκτελούν εντολές. Ψάχνουν δηλαδή το αντίθετο αυτού που έχουν στην πραγματική τους ζωή· μια συνθήκη κατά την οποία οι ίδιες δεν χρειάζεται να αποφασίσουν για τίποτα.
Κάτι που αξίζει επίσης να αναφερθεί είναι ότι όλες οι καταχωρίσεις που αφορούν ανθρώπους περιγράφουν ένα τυχαίο σεξ, κάτι που συνέβη εντελώς ξαφνικά, με κάποια/ον/ες/ους που η γράφουσα συναντά για πρώτη φορά και που δεν θα συναντήσει ποτέ ξανά. Πέρα από το πάντα καλοδεχούμενο στοιχείο της έκπληξης, η επιλογή αυτή απαλλάσσει τη γυναίκα από όλες τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται μια ερωτική σχέση. Σε αντίθεση με το παλιακό κλισέ «οι γυναίκες θέλουν συναίσθημα για να κάνουν σεξ», οι φαντασιώσεις του θέλω μαρτυρούν ότι η πλειονότητα των γυναικών αποζητά μια συνεύρεση χωρίς παρελθόν ή μέλλον, ένα μη συναισθηματικό, έντονο, αλλά απολύτως ασφαλές σεξ. Μπορεί το αντικείμενο του πόθου να είναι άγνωστο, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι ένα πρόσωπο το οποίο εμπνέει εμπιστοσύνη (και εμπειρία).
Φαντασία και συναίνεση
Στις 392 σελίδες του βιβλίου, η λέξη «εμπιστοσύνη» απαντάται 30 φορές. Εκεί δε που έχει την τιμητική της, είναι στις καταχωρίσεις που περιέχουν μπόλικη βία. Αν σας ακούγεται παράδοξο, σκεφτείτε το ξανά: Τι είναι η φαντασίωση; Αυτό που επιθυμούμε όταν είμαστε εντελώς απαλλαγμένες από τον αληθινό κόσμο, τους κινδύνους του και τους περιορισμούς του. Ένα σενάριο απόλυτης ελευθερίας, στο οποίο οι άλλοι χαρακτήρες υπάρχουν μόνο για τη δική μας ευχαρίστηση, δεν έχουν απαιτήσεις, δεν μπορούν να μας φέρουν σε δύσκολη θέση αν εμείς δεν το επιθυμήσουμε. Σε μια φαντασίωση τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά, καθώς εμείς ελέγχουμε όλους όσους παίζουν σ’ αυτήν, όσους εμείς έχουμε προσκαλέσει σ’ αυτήν ή –συχνότερα– όσους έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας για να παίξουν μαζί μας.
Έτσι, στο πολύ δημοφιλές σενάριο του βιασμού, για το οποίο όλες ανεξαιρέτως οι γράφουσες αισθάνονται ντροπή που το επιθυμούν, η γυναίκα έχει πλάσει η ίδια τον ιδανικό θύτη της, τον κατευθύνει σύμφωνα με τις δικές της επιθυμίες και μπορεί ανά πάσα στιγμή να τον σταματήσει. Κοινώς, τον έχει υποτάξει, είναι η puppet master του. Όση δύναμη έχει εκείνος πάνω της, είναι η δύναμη με την οποία η ίδια, το «θύμα», τον έχει ντύσει κατά τη δημιουργία του. Στη φαντασίωση, όλες οι επιλογές είναι δικές της.
Τι αναζητούν λοιπόν αυτές οι γυναίκες στο σενάριο του βιασμού απ’ τη στιγμή που όλα είναι στην πραγματικότητα ελεγχόμενα από τις ίδιες (άρα η πράξη δεν είναι πια βιασμός όπως τον εννοούμε στην πραγματική ζωή); Την εμπειρία ενός άγριου, απροσδόκητου σεξ, όπου δεν χρειάζεται να κάνουν απολύτως τίποτα, όπου «αναγκάζονται» να δοκιμάσουν πράγματα που ενδεχομένως θα ήθελαν, αλλά θα ντρέπονταν να πραγματοποιήσουν αν δεν τους επιβάλλονταν, όπου ο άνδρας θα τις επιθυμεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να αδυνατεί να ελέγξει τον εαυτό του.
Σε δύο από τις σχετικές μαρτυρίες, οι γράφουσες μας ενημερώνουν ότι είναι επιζώσες βιασμού, πράγμα που δημιουργεί τρομερή αμηχανία στις ίδιες, που έχουν την εν λόγω φαντασίωση, και άλλη τόση σε εμάς που τις διαβάζουμε. Πρέπει όμως να σκεφτούμε ότι αυτή τη φορά, στο σενάριο, είναι εκείνες που έχουν την εξουσία, τον απόλυτο έλεγχο της πράξης και της έκβασής της, κι ότι επίσης πρόκειται για φαντασίωση, όχι για επιθυμία που φιλοδοξούν να κάνουν πραγματικότητα. Φαίνεται πως πολλοί άνθρωποι αδυνατούν να διαχωρίσουν το ένα από το άλλο, με αποτέλεσμα αφενός οι γυναίκες να νιώθουν ενοχή ή ακόμα και φόβο για τις φαντασιώσεις τους, αφετέρου κάποιοι να θεωρούν πως επιτρέπεται να παραβιάσουν τα όρια μιας γυναίκας αφού αυτή κατά βάθος το επιθυμεί. (Μπρο, στη φαντασίωση το επιθυμεί με την Κέιτ Μπλάνσετ ή τον Πέδρο Πασκάλ ή ένα χταπόδι, όχι μαζί σου. Κι ακόμα κι αν της συνέβαινε με την Κέιτ Μπλάνσετ ή τον Πέδρο Πασκάλ ή το χταπόδι, πάλι δεν θα ήταν όπως το είχε φανταστεί – και το ξέρει.)
Αν λάβουμε υπόψη μας τη δημοφιλία αυτού του σεναρίου, τον μόνιμο φόβο όλων των γυναικών μη μας συμβεί στην πραγματική ζωή, και το τραύμα που φέρουμε όλες όσες μας συνέβη, αυτό που προκύπτει από τις αφηγήσεις είναι ότι ίσως αυτή η φαντασίωση δίνει στις γυναίκες πίσω λίγη απ’ τη δύναμή τους, τις τοποθετεί σε μια θέση όπου ο νούμερο ένα φόβος καθεμιάς μας γίνεται μεν πραγματικότητα, αλλά τώρα είμαστε εμείς που ελέγχουμε τον άλλον.
Αποσιωπημένες αφηγήσεις
Μια επίσης πολύ ενδιαφέρουσα λειτουργία της συλλογής είναι ότι μας ανοίγει μια μικρή χαραμάδα στις επιθυμίες ανθρώπων των οποίων τη σεξουαλική ζωή οι περισσότεροι αγνοούμε (και ντρεπόμαστε να τους ρωτήσουμε). Οι αφηγήσεις γυναικών τρίτης ηλικίας, αναπήρων, τρανς και ασέξουαλ αποτελούν σημαντικότατα κομμάτια στο παζλ της γυναικείας επιθυμίας, τόσο κοινά δε, που είναι εγκληματική παράλειψη το να αγνοούνται· η αποσιώπησή τους, είτε απ’ την κοινωνία είτε ακόμα και απ’ τις ίδιες, μας αφήνει με ένα λειψό, στρεβλό αφήγημα της γυναικείας εμπειρίας. Στις δικές τους μαρτυρίες γίνονται δυστυχώς ακόμα πιο ορατοί οι τρόποι με τους οποίους η κοινωνία προσπαθεί να οριοθετήσει τη γυναικεία σεξουαλικότητα και να την περιορίσει σε μια ασφαλή, φιλική προς τους άνδρες έκφρασή της.
Aνοίγει μια μικρή χαραμάδα στις επιθυμίες ανθρώπων των οποίων τη σεξουαλική ζωή οι περισσότεροι αγνοούμε, όπως γυναικών τρίτης ηλικίας, αναπήρων, τρανς και ασέξουαλ.
Μπορεί το θέλω ως ανάγνωσμα να μην προσφέρει κάποια λογοτεχνική απόλαυση (παρ’ όλα αυτά, δεν προκαλεί την ετεροντροπή βιβλίων όπως το Πενήντα αποχρώσεις του γκρι), είναι όμως ένα καθησυχαστικό μοίρασμα της γυναικείας εμπειρίας. Καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι μόνη ούτε ανώμαλη, κι ότι η ντροπή που κουβαλάς σου έχει επιβληθεί έξωθεν. Θα διαπιστώσετε ότι λείπουν κάποιες αρκετά κοινές φαντασιώσεις, αλλά μην ανησυχήσετε πολύ για την ψυχική σας υγεία. Η Άντερσον ενημερώνει στην εισαγωγή ότι απαλείφθηκαν οι ιστορίες που συνιστούσαν βία/παραβίαση προς άλλα πλάσματα (εκεί που το My secret garden είχε ολόκληρο κεφάλαιο με τίτλο Ζώα). Αυτή η προσεκτική επιλογή προστατεύει μεν, μαρτυρά όμως ότι οι γυναίκες, όταν φαντασιώνονται ελεύθερα, μπαίνουν πρόθυμα σε πολύ πιο επικίνδυνες, «άγριες» ζώνες· η συλλογή μάς βάζει μεν στον κόσμο της γυναικείας επιθυμίας, αλλά μέχρις ενός σημείου. Οι πιο σκοτεινές περιοχές της παραμένουν εδώ κρυφές. Παρ’ όλα αυτά, μπορείτε στο μεταξύ να απολαύσετε ιστορίες με δέντρα, ρυάκια, ρομπότ, εξωγήινα πλοκάμια και άψυχα αντικείμενα που, μέχρι στιγμής, δεν απαιτείται η συναίνεσή τους.
Τέλος, μια πρόταση από μένα για να κάνετε την ανάγνωση ακόμα πιο διασκεδαστική: Καθώς διαβάζετε, προσπαθήστε να μαντέψετε την εθνικότητα και την κοινωνική τάξη της γράφουσας. Θα επιβεβαιωθούν κάποιες προκαταλήψεις σας, ενώ θα αρθούν άλλες. Προτείνω επίσης να πίνετε ένα σφηνάκι κάθε φορά που συναντάτε τις λέξεις «ασφάλεια» και «εμπιστοσύνη», και δύο για τη φράση «θέλω να νιώσω απόλυτα επιθυμητή».
Το θέλω της Τζίλιαν Άντερσον κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Bell.
Αγαπητή Τζίλιαν *
Μια ενδεικτική επιλογή τεσσάρων φαντασιώσεων από το θέλω.
Η πιο παλιά μου φαντασίωση, από την εποχή που άρχισα να αντιλαμβάνομαι το σεξ, είναι ότι ανήκω σε κάποιου είδους αυτοκράτειρα, μαζί με άλλους ανθρώπους. Συνήθως διατάζει εμένα και ένα άλλο άτομο να κάνουμε σεξ. Το φαντάζομαι συχνά να συμβαίνει δίπλα σ’ έναν καταρράκτη σ’ ένα πυκνό δάσος, και υποβόσκει πάντα η ιδέα της ζωικής αναπαραγωγής. Το άτομο που κάνει σεξ μαζί μου κάποιες φορές είναι πρόθυμο και ανήκει στο πρωταρχικό κυρίαρχο σεξουαλικό δυναμικό. Άλλες φορές είναι ντροπαλό και αγχωμένο σαν εμένα, αλλά είναι αναγκασμένο να υπακούσει. Η «αυτοκράτειρα» μας έχει σαν κατοικίδια, και έχει ύψος τέσσερα με πέντε μέτρα. Έχει κάτι από θεά της μυθολογίας, και εμείς είμαστε οι νύμφες της.
• Λευκή Αμερικανίδα
• Παγανίστρια
• • Μπαϊσέξουαλ / πανσέξουαλ
• Σε συμβίωση
• Χωρίς παιδιά
Διψάω για σεξουαλική προσοχή. Είμαι παντρεμένη μ’ έναν παραδοσιακό συντηρητικό άντρα. Έχω περάσει τα πενήντα αλλά φαίνομαι κάτω από σαράντα. Θέλω να με προσέχουν οι εικοσάρηδες. Θέλω να νιώθω ότι είμαι νέα και επιθυμητή. Δεν μπορώ να σταματήσω να το θέλω. Δε θέλω να γεράσω. Δε θέλω να ζαρώσω. Δε θέλω να είμαι με κάποιον στην ηλικία μου. Ούτε μεγαλύτερο. Θέλω να είμαι με νέους αρρενωπούς άντρες για πάντα. Και ξέρω ότι δε γίνεται.
• Λευκή
• Χριστιανή
• >£100.000 ετήσιο εισόδημα
• Ετεροφυλόφιλη
• Παντρεμένη / σε σύμφωνο συμβίωσης
• Με παιδιά
Φαντασιώνομαι ότι είμαι σ’ ένα μπαρ κάπου στο Βερολίνο, και η μπαργούμαν με καλεί στο δωμάτιο του προσωπικού. Είναι λουσμένο σ’ ένα κόκκινο φως. Με ρωτάει αν θέλω να γίνω μέλος του σεξ κλαμπ της (αλλά με κάποιον τρόπο είναι πολύ πιο σέξι απ’ αυτό). Δέχομαι, και μου δίνει ένα γράμμα με μια διεύθυνση και μου λέει να πάω εκεί αργότερα το ίδιο βράδυ. Φτάνω σε μια μυστηριώδη έπαυλη. Μέσα, βλέπω περίπου δέκα γυναίκες όλων των φυλών, cis και τρανς, ντυμένες με σέξι εσώρουχα. Με ρωτάνε αν θέλω να γίνω το σεξουαλικό παιχνίδι τους για την υπόλοιπη βραδιά. Συναινώ, και μετά, γίνομαι. Βασικά, κάνουμε τα πάντα. Κολπική διείσδυση, πρωκτικό, διπλή διείσδυση, στοματικό, BDSM, όλα. Με κάνουν ό,τι θέλουν μέχρι το πρωί! Κάτι πολύ σημαντικό, όλες μου οι παρτενέρ είναι περιποιητικές και νιώθω ότι έχω απόλυτη εμπιστοσύνη σ’ αυτές τις γυναίκες. Στην πραγματικότητα είμαι μια cis γυναίκα που αυτοπροσδιορίζεται ως πανσέξουαλ, αλλά δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να εξερευνήσω αυτή την πλευρά μου γιατί είμαι σε αποκλειστική σχέση μ’ έναν άντρα (τον οποίο αγαπώ και σκοπεύω να παντρευτώ) και είμαι μαζί του από δεκαοχτώ χρονών. Προφανώς στη φαντασίωσή μου, όχι μόνο έχω τη δυνατότητα να εξερευνήσω τον σεξουαλικό προσανατολισμό μου, αλλά και δεν περιμένει κανείς από μένα να είμαι έμπειρη στο σεξ με άλλα φύλα […].
• Λευκή Αμερικανίδα
• Άθεη
• £49.000 – 100.000 ετήσιο εισόδημα
• Μπαϊσέξουαλ / πανσέξουαλ
• Σε σχέση
• Χωρίς παιδιά
Η πιο κρυφή μου φαντασίωση είναι ότι με χρησιμοποιούν σαν εργαλείο μελέτης φοιτητές Ιατρικής. Βρίσκομαι στο κέντρο μιας μεγάλης σκηνής, και γύρω μου στέκονται περίπου τριάντα φοιτητές και φοιτήτριες Ιατρικής. Επιτρέπεται σε όλους και όλες να κοιτάζουν και να αγγίζουν όπου θέλουν, στο πλαίσιο της μελέτης του γυναικείου σώματος. Κοιτάζουν το αιδοίο μου, εξοικειώνονται με τα διάφορα σημεία του, το αγγίζουν απαλά το πασπατεύουν. Έρχομαι σε οργασμό ενώ με παρακολουθούν με επαγγελματικό ενδιαφέρον, κρατώντας σημειώσεις.
• Ασιάτισσα Βρετανίδα
• £15.000 – 29.000 ετήσιο εισόδημα
• Μπαϊσέξουαλ/ πανσέξουαλ
• Σινγκλ
• Χωρίς παιδιά
*«Αγαπητή Τζίλιαν» λεγόταν η πλατφόρμα στην οποία συγκέντρωσε η ηθοποιός τις επιστολές των γυναικών.
