Τα ανοιχτόχρωμα μάτια του Γιώργου Μπένου σε κερδίζουν αμέσως. Έχουν μια καθαρότητα που αντανακλά τον χαρακτήρα του. Ένας σκηνοθέτης θα βρει σίγουρα μια ισχυρή εκφραστικότητα στο πρόσωπό του, ενώ ένας φίλος θα αναγνωρίσει τη ζεστασιά στη συντροφιά του. Μοιάζει με μικρό παιδί στο σώμα τριαντάρη. «Η παιδικότητα ήταν πάντα ένα όπλο για μένα, ένα καταφύγιο», λέει. «Δώσε μου ένα κρουασάν σοκολάτα και μια ταινία Χάρι Πότερ, και είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος. Τη φοβάμαι λίγο την “ενηλικίωση”. Τώρα, στα 31, νιώθω κάπως να μεγαλώνω, με την έννοια ότι επιλέγω πιο συνειδητά τους ανθρώπους γύρω μου, τον τρόπο που θέλω να είναι η καθημερινότητά μου».
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις στάθηκε το νέο θεατρικό του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, Blue Train, στο οποίο πρωταγωνιστεί. Ένα έργο για την υπαρξιακή κρίση μιας γενιάς που παλεύει να διατηρήσει την αθωότητά της. «Εκτιμώ πολύ την πένα και τη σκέψη του Γεράσιμου. Έγραψε ένα υπέροχο κείμενο που μιλάει για βαθιά ανθρώπινα θέματα, για την ελευθερία των επιλογών μας, την ορατότητα, τη συντροφικότητα, το τίμημα της παιδικότητας και το βήμα προς την ενηλικίωση. Πιστεύω πως κάθε θεατής θα βρει έναν κοινό συναισθηματικό τόπο να μοιραστεί με τους ήρωες». Επί σκηνής θα τον δούμε και στη Φάλαινα, που σκηνοθετεί ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, ένα αριστουργηματικό θεατρικό, που οι περισσότεροι έμαθαν από την οσκαρική κινηματογραφική εκδοχή του Αρονόφσκι. «Είναι ένα έργο που μιλάει για τη συγχώρεση. Στις πρόβες αναρωτιέμαι: Έχω μάθει άραγε στη ζωή μου να βοηθάω ουσιαστικά; Μπορώ να συγχωρώ;».
«Τη φοβάμαι λίγο την “ενηλικίωση”. Τώρα, στα 31, νιώθω κάπως να μεγαλώνω, με την έννοια ότι επιλέγω πιο συνειδητά τους ανθρώπους γύρω μου».
Επέλεξε, λέει, να γίνει ηθοποιός πρωτίστως για να διαχειριστεί τέτοια βασανιστικά ερωτήματα. «Δεν έγινα ηθοποιός για την προβολή. Δεν ξυπνάω το πρωί και λέω: “Θέλω να παίξω στην Επίδαυρο!”. Με ενδιαφέρουν οι ωραίες συνεργασίες και τα ωραία έργα». Αναρωτιέμαι αν το φετινό διπλό θεατρικό του στοίχημα είναι και ένα ήσυχο διάλειμμα από τη φρενίτιδα του Maestro του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, που τον έκανε γνωστό εν μια νυκτί, ανοίγοντας τα πανιά του και στο παγκόσμιο κοινό του Νetflix. «Μου πήρε χρόνο να διαχειριστώ την απότομη δημοσιότητα που ήρθε με το Maestro, αλλά είμαι ευγνώμων, γιατί η επιτυχία αυτή με έκανε να γνωρίσω υπέροχους συνεργάτες και να αντιμετωπίσω τη δουλειά μου με μεγαλύτερη ευθύνη», πιστεύει. «Κατά τα άλλα, είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Πηγαίνω στο χωριό όπου μεγάλωσα, στο Βασιλικό Εύβοιας, βγαίνω βόλτα με τη σκυλίτσα μου, βλέπω σειρές –πρόσφατα είδα το Kaos και τρελάθηκα!–, κάνω ταξίδια με φίλους. Πέρυσι τον χειμώνα έκανα ένα μαγευτικό road trip στον Αρκτικό Κύκλο, για να απολαύσω το Βόρειο Σέλας. Σε τέτοιες στιγμές θέλω να επενδύω».
Έχει αδυναμία στο καλό χιούμορ, στους ακομπλεξάριστους ανθρώπους και στα γλυκά. «Πριν μπω στη Δραματική του Εθνικού, δούλεψα έναν χρόνο ως ζαχαροπλάστης!» με ενημερώνει. Είναι οπαδός της φράσης “go with the flow” και πρόσφατα ανακάλυψε ότι του αρέσουν τα τραγούδια του Bloody Hawk που του σύστησε η έφηβη αδελφή του. Τον ενοχλούν οι τοξικές συμπεριφορές και η έλλειψη ενσυναίσθησης. «Με λυπεί και με θυμώνει όταν συνειδητοποιώ ότι έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας. Αναρωτιέμαι τι σκοτάδια κρύβει ένας άνθρωπος που θα παρκάρει στη θέση των αναπήρων ή θα σχολιάσει αρνητικά δύο άτομα του ίδιου φύλου που αγαπιούνται». Την καλύτερη συμβουλή καριέρας, λέει, του την έδωσε κάποτε σε ένα γύρισμα η Μαρία Καβογιάννη. «Μου είχε πει “να παίζεις σαν παιδάκι, χωρίς να κρίνεις αυτό που κάνεις, να βουτάς αβίαστα, μόνο με τη χαρά σου”. Είδες; Πάλι στην παιδικότητα γυρίσαμε. Εκεί καταλήγουν όλα τελικά, στο παιδί μέσα μας».
Blue Train του Γ. Ευαγγελάτου, σε σκηνοθεσία Γ. Σουλεϊμάν, από 7/10 στο θέατρο Άλμα / Η Φάλαινα σε σκηνοθεσία Π. Δαδακαρίδη, από 16/10 στο θέατρο Νέος Ακάδημος. Προπώληση: more.com
