Εν μέσω εργασιων συντήρησης στο έρημο από αθλητές ΟΑΚΑ διακρίνεται μια μοναχική φιγούρα να κολυμπά με σταθερό ρυθμό στον έναν διάδρομο του κλειστού κολυμβητηρίου· ούτε ο εκκωφαντικός θόρυβος ούτε η δική μας παρουσία στέκονται ικανά να αποσπάσουν την προσήλωση του επίμονου κολυμβητή από την προπόνησή του. Όποιος, βέβαια, γνωρίζει τον παραολυμπιονίκη Ιμπραήμ Αλ Χουσεΐν δεν εκπλήσσεται. Αυτή είναι η ιστορία της ζωής του – ακόμα και όταν γύρω του όλα καταρρέουν, εκείνος κλείνει τα αυτιά του, οπλίζεται με δύναμη και συνεχίζει να παλεύει για να φτάσει τον στόχο του.
Είναι μόλις λίγα 24ωρα από την ημέρα που ο 35χρονος αθλητής γύρισε από το Παρίσι. Αυτή τη φορά ο Ιμπραήμ αγωνίστηκε στο παρατρίαθλο με την Παραολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων και αναδείχθηκε έκτος. «Στο κολύμπι και στο τρέξιμο ήμουν τρίτος στην κατάταξη», λέει, ενώ σκουπίζεται με την πετσέτα. Το κολύμπι στον Σηκουάνα δεν τον πτόησε, καθώς ο Ιμπραήμ μεγάλωσε σε οικογένεια αθλητών με πατέρα προπονητή κολύμβησης. «Σε απόσταση, μάλιστα, δέκα λεπτών από τον ποταμό Ευφράτη», προσθέτει. Στο μυθικό ποτάμι ο μικρός Ιμπραήμ έμαθε από πέντε χρονών να κολυμπά και να ψαρεύει, δύο μεγάλες αγάπες που τον συντροφεύουν μέχρι σήμερα. «Όταν ήμουν μικρός, αγαπούσα πολύ και το τζούντο, είχα μάλιστα ξεκινήσει, αλλά με τέτοια πόδια δεν μπορείς να ασχοληθείς με τζούντο», μου λέει δείχνοντάς μου το προσθετικό του πόδι. «Και στο άλλο μου πόδι έχω κάνει επέμβαση, έχει εσωτερικά λάμα». Στο Παρίσι έχασε το μετάλλιο εξαιτίας της ποδηλασίας και ο ίδιος αποδίδει τη μειωμένη του απόδοση στην προβληματική του προπόνηση, καθώς δεν διαθέτει το κατάλληλο ποδήλατο για την περίπτωσή του. Αντίστοιχα μη φιλική είναι και η Αθήνα για τους ποδηλάτες. Κατά συνέπεια, κάνει προπόνηση καθημερινά σε σταθερό ποδήλατο.
«Από το Παρίσι, όμως, γύρισα περήφανος και γεμάτος, χάρη στη μεγάλη επιτυχία της Αλεξάνδρας», λέει με μάτια που λάμπουν ο Ιμπραήμ, αναφερόμενος στη νίκη της Αλεξάνδρας Σταματοπούλου. «Όταν τερμάτισε πρώτη, άρχισα να φωνάζω από τη χαρά μου». Ο Ιμπραήμ νιώθει την Αλεξάνδρα «σαν αδελφή του». «Με όλα τα παιδιά από την ελληνική Παραολυμπιακή Ομάδα είμαστε φίλοι, όμως, επειδή με την Αλεξάνδρα προπονούμαστε μαζί από το 2016 και προπάντων έχουμε και οι δύο περάσει δύσκολα, τη νιώθω σαν δικό μου άνθρωπο».
«Βρήκα ανθρώπους με καλή διάθεση»
Η Παραολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων ήταν στο Παρίσι μεγαλύτερη από ποτέ. Αποτελούνταν από οκτώ αθλητές και επέστρεψε με δύο χάλκινα μετάλλια. Ο Ιμπραήμ ήταν σημαιοφόρος της Παραολυμπιακής Ομάδας Προσφύγων στο Ρίο, η οποία τότε ήταν στα σπάργανα με μόλις δύο μέλη. Στο Ρίο και στο Τόκιο, ο Σύρος αθλητής αγωνίστηκε στο κολύμπι. «Για μένα το Τόκιο ήταν μια εμπειρία αφύπνισης», παραδέχεται. «Όταν γύρισα, αποφάσισα να γίνω ακόμα πιο πειθαρχημένος». Τότε ανακοίνωσε στον προπονητή του, Άρη Μαυρόπουλο, ότι θέλει να προχωρήσει στο παρατρίαθλο.
Ο Ιμπραήμ έχει προτάσεις από την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ (Σικάγο), τις οποίες ωστόσο απορρίπτει. «Είμαι σταθερός χαρακτήρας, θέλω να ζήσω στην Ελλάδα, εδώ ένιωσα ασφάλεια, βρήκα ανθρώπους με καλή διάθεση, που ήταν πρόθυμοι να με συνδράμουν». Την Ελλάδα τη γνωρίζει, ωστόσο, από την καλή και την ανάποδη: από τη 12ωρη ανασφάλιστη εργασία ως καθαριστής αποχωρητηρίων έως τη δωρεάν αποκατάσταση της υγείας του από ιδιώτη γιατρό. «Όταν με ανέβασαν με το αμαξίδιο στο φουσκωτό για να περάσουμε στην Ελλάδα, ένιωθα ότι και να πνιγόμουν, δεν θα με πείραζε, γιατί ήμουν ήδη νεκρός», εξομολογείται. «Από το 2012, όταν η βόμβα έσκασε στα πόδια μου, μέχρι και το 2014, όταν χάρη στον Άγγελο Χρονόπουλο κατάφερα να περπατήσω, είχα πεθάνει εκατό φορές». Μαζί με άλλους 17 ανθρώπους ο Ιμπραήμ φτάνει –«από καθαρή τύχη», όπως λέει– στη Σάμο και από εκεί αργότερα στην Αθήνα. Είναι η εποχή που χιλιάδες πρόσφυγες κατασκηνώνουν –ελλείψει χώρων υποδοχής– στις πλατείες Βικτωρίας και Αττικής. «Ήμουν και εγώ εκεί, με το αμαξίδιό μου, χωρίς λεφτά· έμεινα άστεγος για 18 μέρες».
Την Ελλάδα τη γνωρίζει από την καλή και την ανάποδη: από τη 12ωρη ανασφάλιστη εργασία ως καθαριστής αποχωρητηρίων έως τη δωρεάν αποκατάσταση της υγείας του από ιδιώτη γιατρό.
Έκτοτε ο Ιμπραήμ έπιασε τη ζωή «από τα μαλλιά». Μετά την πρώτη εβδομάδα δουλειάς, νοίκιασε ένα υπόγειο στην οδό Πιπίνου. «Στην αρχή δεν είχα καθόλου έπιπλα, κοιμόμουν στα πλακάκια». Λίγο αργότερα ξεκίνησε μπάσκετ με αμαξίδιο και κολύμπι, ενώ συνέχιζε τη 12ωρη βάρδια τη νύχτα. Όπου και να πήγαινε, είχε μαζί του ένα μπλε τετράδιο και ένα στιλό. «Σημείωνα τις λέξεις που άκουγα έτσι όπως προφέρονταν και μετά ρωτούσα φίλους Έλληνες τι σημαίνουν· έτσι έμαθα ελληνικά, γιατί δεν είχα χρόνο να πάω σχολείο». Σήμερα, τα ελληνικά του είναι «άπαιχτα». «Κάποιες φορές μπερδεύομαι με τα πολλά “ι”», λέει γελώντας. Οι περισσότεροι φίλοι του είναι Έλληνες. «Είμαι κλειστός χαρακτήρας, έχω πέντε-έξι καλούς φίλους, αλλά για μένα ισοδυναμούν με μια ολόκληρη χώρα». Η αγάπη του προς αυτούς αντικατοπτρίζεται στα τραπέζια που τους ετοιμάζει. «Βάζω στοίχημα ότι κανείς εδώ δεν φτιάχνει σούπα από φακές σαν τη δική μου», λέει υπομειδιώντας. «Βάζω λεμόνι, μπαχαρικά ανάλογα με τα κέφια, δίνω έμφαση στη λεπτομέρεια». Παρασκευάζει τα πάντα από την ελληνική και την αραβική κουζίνα. Σπεσιαλιτέ του τα διαφορετικά είδη ρυζιών, οι σούπες, τα φρέσκα φαλάφελ αλλά και τα… γεμιστά. «Μαγειρεύω και για τον εαυτό μου καθημερινά, μετά την προπόνηση», εξηγεί. «Τρώω σαν τέσσερις άνθρωποι, διότι δεν παίρνω καθόλου υγρή πρωτεΐνη, την προσλαμβάνω μέσω της τροφής».
Μαγείρεμα και ψάρεμα
Τα τελευταία χρόνια ο Ιμπραήμ «οργώνει» την Αθήνα με το μηχανάκι του. Τώρα πλέον ζει κοντά στον σταθμό Σεπόλια, «200 μέτρα από το παλιό σπίτι του Γιάννη Αντετοκούνμπο». Κάθε μέρα πηγαίνει στο ΟΑΚΑ για προπόνηση στην κολύμβηση ή brick (ολοκληρωμένη προπόνηση τριάθλου). Άλλοτε αποτολμά να πάει στη Γλυφάδα ή κοντά στο Πέραμα για κολύμβηση ανοιχτής θάλασσας. Μέχρι και τις 18 Οκτωβρίου, που ο 35χρονος θα μεταβεί στη Μάλαγα για το Παγκόσμιο, το χρονοδιάγραμμά του παραμένει ασφυκτικό.
Αυτό που του έχει λείψει περισσότερο τους μήνες της εντατικής προετοιμασίας είναι το ψάρεμα. «Μου αρέσει να ψαρεύω στη Χαλκίδα, αλλά όταν έχω περισσότερες μέρες στη διάθεσή μου, μπορεί να πάω στη Σίφνο ή στη Νάξο και να συνδυάσω ψάρεμα με κολύμπι και ξεκούραση». Ο Ιμπραήμ διαλέγει ανάλογα με την τοποθεσία ένα από τα επτά του καλάμια και αφήνεται στους αργούς ρυθμούς του ψαρέματος. «Αν μου μιλήσει κάποιος άλλος ψαράς, μπορεί και να μην απαντήσω», παραδέχεται. «Είναι μια στιγμή δική μου, που χαλαρώνω και σκέφτομαι». Ξαπλωμένος στην προβλήτα, το μόνο που μπορεί να τον διακόψει από την περισυλλογή του είναι η αίσθηση ότι το ψάρι τσίμπησε το δόλωμα. «Έχω μεγάλη τύχη με τις τσιπούρες», λέει με καμάρι. Σπάνια καταναλώνει ο ίδιος τα ψάρια. «Συνήθως τα χαρίζω σε φίλους, ενώ ό,τι είναι κάτω από 600 γραμμάρια το πετάω αμέσως πίσω στη θάλασσα».
Όταν ψαρεύει, μαγειρεύει ή ετοιμάζεται να κολυμπήσει, ο Ιμπραήμ ακούει από τα ακουστικά του παλιά ελληνικά λαϊκά τραγούδια. «Τρελαίνομαι για τη Ρίτα Σακελλαρίου», ομολογεί. «Το μπουζούκι μιλάει στην ψυχή μου, έχουμε κάτι ανάλογο στη χώρα μου, αλλά δεν κατάφερα ποτέ να το διδαχθώ». Όταν, όμως, το ονειροπόλημά του περνάει τα σύνορα της Ελλάδας και φτάνει στη Συρία, ο Ιμπραήμ αυτολογοκρίνεται: «Δεν θέλω να σκέφτομαι τα παλιά».
