Η φίλη μου η Μαρίτσα από τη Στενή Ευβοίας, εκτός από φοβερά φαγητά, φτιάχνει τα καλύτερα γλυκά κουταλιού που έχω δοκιμάσει. Ανάμεσά τους, για μένα, την αδιαμφισβήτητη πρώτη θέση στο γευστικό μου πάνθεον έχει διαχρονικά το περγαμόντο. Λεπτοκομμένα μπαστουνάκια, αχνοκίτρινα, σχεδόν διάφανα, κολυμπάνε σε ένα καλοδεμένο σιρόπι. Με το που ανοίγει το βαζάκι, το άρωμα πλημμυρίζει το δωμάτιο. Το τελευταίο βαζάκι προσγειώθηκε προχθές στον πάγκο της κουζίνας μου την ώρα που με τις φίλες φεύγαμε για ποτά στο αγαπημένο χαλκιδαίικο wine & cocktail restaurant Le Souk. O Δημήτρης, ο καλός μας bartender και εμπνευσμένος mixologist, ξέροντας την αδυναμία μου στις πρωτοτυπίες, μου σέρβιρε «πειραγμένο» το dry martini μου. Μια λίγο γλυκιά μύτη εσπεριδοειδών και τριαντάφυλλου με ξάφνιασε, αλλά το ξηρό στόμα με αποζημίωσε με το αρωματικό του υπόβαθρο. Αλλιώτικο martini! «Έβρεξα τον πάγο αντί για βερμούτ με Italicus, το ροσόλι περγαμόντου», μου εξήγησε. Κι έτσι απλά και συμπτωματικά το περγαμόντο σφράγισε την ημέρα μου. Γυρίζοντας σπίτι, άνοιξα το βάζο με το γλυκό του κουταλιού και πήρα από την κάβα το γαλαζοπράσινο μπουκάλι που μου κλείνει το μάτι σφραγισμένο μήνες τώρα. Πάγος σε ποτήρι του κρασιού, μία δόση ροσόλι, στριφογύρισμα, μία κουταλιά γλυκό, μία παγωμένη γουλιά ποτό και η «συμφωνία» του περγαμόντου πλημμύρισε το δωμάτιο.
Αρχίζω το ψάξιμο: Italicus Rosolio di Bergamotto, όπου rosolio από το λατινικό ros solis, που σημαίνει «δροσιά του ήλιου», καθώς οι αγρότες, για να φτιάξουν τα ροσόλια τους (που, ειρήσθω εν παρόδω, προϋπήρχαν των βερμούτ), έβγαιναν αξημέρωτα στους αγρούς να τρυγήσουν βότανα και αρωματικά την καλύτερη στιγμή τους.
Ο Γκιουζέπε Γκάλο αποφασίζει να ζωντανέψει τις έντονες παιδικές μνήμες από τα περιβόλια με τα εσπεριδοειδή στο Αμάλφι, εμπλουτίζοντάς τες με το πάθος του για την ιταλική τέχνη, την ποίηση και την ιστορία σε ένα ροσόλι-απεριτίφ, σε ένα ποτό που κατά τα λεγόμενά του θα ήταν «η ωραιότερη βιτρίνα της Ιταλίας σε υγρή μορφή».
Περγαμόντα με ονομασία προέλευσης λοιπόν, ο πράσινος χρυσός της Καλαβρίας, αποκλειστικά και μόνο από μια περιοχή που βρίσκεται υπό την προστασία της UNESCO, βότανα και αρωματικά από την ιταλική γη.
Το χρώμα του μπουκαλιού είναι εμπνευσμένο από τα πράσινα νερά του Αμάλφι, οι λεπτομέρειες στο καπάκι είναι αναφορά στον Λεονάρντο ντα Βίντσι. Τι πιο ιταλικό να αναζητήσει κανείς.
Aperitivo αλά ιταλικά λοιπόν. Με ένα μέρος ροσόλι περγαμόντο, δύο μέρη ξηρό λευκό, αφρώδες κρασί ή prosecco και τρεις πράσινες ελιές με κουκούτσι σε μια οδοντογλυφίδα για μια αλμυρή τσαχπινιά στη γλυκόπικρη αρωματική γεύση του ποτού.
