Τα καλά νέα πρώτα: είναι πανεύκολο να κάνεις τετράπαχο το ζώο σου. Τα περισσότερα ζώα είναι λαίμαργα από τη φύση τους. Υπακούν, βλέπετε, στο βασικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης, που θα μπορούσε να εκφράζεται και με αυτό που μου έλεγε ο παππούς μου κάθε φορά που με έβλεπε να βγαίνω: «Όπου δεις τζάμπα φαΐ κάτσε, όπου δεις τζάμπα ξύλο, φεύγα». Ακόμα κι εκείνα, τα ελάχιστα ολιγόφαγα ζώα, με το γήρας αντικαθιστούν μοιραία πολλές από τις άλλες δραστηριότητές τους με το φαγητό. Όπως κάνουν και τα αφεντικά τους, δηλαδή.
Κάπου εδώ όμως τελειώνουν τα καλά νέα. Το σκυλί-τραπεζάκι και η γάτα-bean bag δεν εξυπηρετούν τίποτε άλλο εκτός από τη δική μας οκνηρία. Δεν θα πω καν «άγνοια», γιατί ποιος δεν ξέρει ότι ένας παχύσαρκος γέρος έχει πολλαπλές πιθανότητες να πεθάνει αιφνιδίως από μια σειρά νοσημάτων που σχετίζονται με το υπερβολικό σωματικό λίπος; Και ποιος δεν καταλαβαίνει ότι ένα χοντρό ζώο δεν έχει καμία διαφορά από τον χοντρό άνθρωπο σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με το προσδόκιμο επιβίωσης και την ποιότητα ζωής στην τρίτη ηλικία;
Η μόνη διαφορά είναι ότι, ενώ εσείς έχετε (θεωρητικά τουλάχιστον, και ας μην επιχειρήσουμε ψυχαναλυτική προσέγγιση του φαινομένου γιατί θα χαθούμε) την επιλογή να μην μπουκώνεστε με ό,τι βρείτε μπροστά σας, το ζώο σας δεν έχει ούτε καν την επίφαση αυτής της επιλογής. Αν του βάλετε να φάει, θα φάει. Και αν κάθε φορά που σας εκλιπαρεί με τον γνωστό τρόπο επικοινωνίας που έχετε εδραιώσει, επιλέγετε να γεμίζετε το πιάτο του με τροφή ή να μοιράζεστε το δικό σας, το αδικείτε διπλά: πρώτα γιατί του στερείτε –μάλλον– τα άνετα γηρατειά και έπειτα επειδή δεν εξερευνάτε μαζί τις άλλες επιλογές του.
Στις ΗΠΑ, που μετράνε τέτοια πράγματα, έχει παρατηρηθεί αύξηση πάνω από 300% στα παχύσαρκα κατοικίδια σε σχέση με την προηγούμενη πεντηκονταετία. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι και οι δικές μας επιλογές τροφής έχουν μετατοπιστεί δραστικά· ό,τι βρίσκεις γύρω σου για να φας έχει τέτοια θερμιδική πυκνότητα, που σχεδόν σε καθοδηγεί στο να εξοκείλεις. Δεν βοηθάει επίσης καθόλου και η τάση αποδοχής της παχυσαρκίας με τη στρεβλή οπτική τού «ό,τι την επικρίνει είναι εξ ορισμού body shaming».
Διάσημοι ιδιοκτήτες ποζάρουν στα περιοδικά με τα αφράτα γατιά και τα βαρελοειδή σκυλιά τους, περιχαρείς που τους κάνουν όλα τα χατίρια, ενώ στην πραγματικότητα τα χρησιμοποιούν ως άλλοθι για να δικαιολογήσουν και τις δικές τους βλαβερές συνήθειες.
Πολύ αυστηρός; Ίσως. Σκεφτείτε όμως. Αν ο κτηνίατρος σας έλεγε αύριο ότι το σκυλί σας έχει ακόμα δύο-τρία καλά χρόνια ζωής υπό την προϋπόθεση ότι θα του κάνετε «δίαιτα», θα τον αγνοούσατε; Και αν υποθέσουμε πως ναι, θα κάνατε το ίδιο και με τον προσωπικό σας γιατρό, αν τα χρόνια ήταν δεκαετίες και στη θέση του ζώου βρισκόσασταν εσείς οι ίδιοι;
