«Χρειάστηκα έξι με επτά χρόνια για να επαναφέρω αυτή την Porsche 356 του 1963 σε άριστη κατάσταση. Την έφτιαξα όλη από την αρχή, κομμάτι κομμάτι, επειδή είχε προβλήματα», λέει o Τάκης Φωτεινόπουλος καθώς ανοίγει την πόρτα του θρυλικού supercar. Δίπλα του υπάρχει μια Alfa Romeo Giulia Sprint της δεκαετίας του ’60 και μετά ξεκινά μια σειρά προπολεμικών αυτοκινήτων. Ο πρώην πρόεδρος του σωματείου «Φίλοι του Παλαιού Αυτοκινήτου» διαθέτει τρία διαφορετικά γκαράζ γεμάτα κλασικά αμάξια. Σίγουρα, όμως, αυτό που βρίσκεται στην Ελευσίνα είναι το πιο εντυπωσιακό· περισσότερο ένα μουσείο της αυτοκίνησης και λιγότερο ένα ψηλοτάβανο ισόγειο. «Είμαι συνεχώς σε αναζήτηση νέου χώρου. Δεν έχω πού να τα βάλω», λέει γελώντας. Πώς, όμως, και πότε ξεκίνησε αυτή η «τρέλα»;
Τα πρώτα βήματα στο τιμόνι
«Όταν ήμουν πέντε χρονών, όσο ο πατέρας μου έκανε ένα τηλεφώνημα σε ένα περίπτερο, σκαρφάλωσα στη θέση του οδηγού και είπα στη μητέρα μου: “Κοίτα τι κάνει ο μπαμπάς και βάζει μπροστά το αυτοκίνητο”. Το αμάξι πήρε μπρος και για καλή μου τύχη βρέθηκε ένας αστυνομικός να το σταματήσει λίγα μέτρα παρακάτω», διηγείται στο μικρό γραφείο που έχει στήσει στον χώρο του γκαράζ. Τα πάντα εδώ μέσα είναι βίντατζ: από τα τραπεζάκια και τις κούπες μέχρι τους κινητήρες και τα αμαξώματα. Αφηγείται πολλές περιπέτειες από τα εφηβικά του χρόνια – ο πατέρας του ήταν μηχανικός της Χωροφυλακής και οδηγός αγώνων μοτοσικλέτας στα προπολεμικά χρόνια. «Ήθελε να είμαι τέλειος οδηγός. Δεν με προειδοποιούσε όμως για τα λάθη που έβλεπε ότι κάνω. Μόλις τα έκανα και χτυπούσα το αμάξι, τότε έλεγε: “Τώρα, δεν θα το ξεχάσεις ποτέ”».
Τις πρώτες του διακοπές με φίλους, όταν τελείωσε το σχολείο, τις έκανε με ένα επταθέσιο Fiat 1100 του 1936. Λίγο καιρό αργότερα, όσο έκανε τη θητεία του στον στρατό, το αυτοκίνητο αυτό εκλάπη. Το αναζήτησε παντού και για χρόνια, αλλά το συγκεκριμένο επταθέσιο μοντέλο χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον ως ταξί, με αποτέλεσμα να μην έχουν διασωθεί πολλά. «Ακόμα και μια περίπτωση που ανακάλυψα στην Ολλανδία, είχε χάσει τον αρχικό της χαρακτήρα λόγω των πολλών μετατροπών που είχε υποστεί. Μέχρι σήμερα, λοιπόν, συνεχίζω να το ψάχνω χωρίς επιτυχία. Ακόμα και το πρώτο κλασικό αυτοκίνητο που αγόρασα το 1998, μια Mercedes-Benz 170 του 1953, ήταν ακριβώς επειδή έμοιαζε σε εκείνο το Fiat».
Στο γκαράζ τα πάντα είναι καθαρά, τακτικά και φροντισμένα. Τα κλασικά αυτοκίνητα γυαλίζουν, τα χαρτιά πιστοποίησης υπάρχουν προσεκτικά τοποθετημένα στα δερμάτινα καθίσματα, ενώ σε μια μικρή αυλή, στο πίσω μέρος του χώρου, υπάρχει παρκαρισμένο ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο – ο κ. Φωτεινόπουλος, συνταξιούχος με μεγάλη καριέρα στις ναυτιλιακές επιχειρήσεις, δεν είναι μόνο συλλέκτης, αλλά και ένας συνοδηγός με σημαντικές διακρίσεις στο πλευρό του οδηγού Γιώργου Χωριανόπουλου, στους αγώνες ιστορικών Sporting. «Θα μπορούσα να πω ότι είμαι γερμανόφιλος», λέει καθώς έχει πάρει, χωρίς ίχνος συστολής, ένα πανί για να καθαρίσει τα λάδια που άφησε στο πάτωμα η Porsche 357. Δεν τρελαίνεται για Ferrari, το τελευταίο του όμως απόκτημα ανήκει στη θρυλική ιταλική εταιρεία. Αντίστοιχα, βρίσκει κάπως αδιάφορα τα αμερικανικά muscle cars των εκατοντάδων ίππων, όμως αυτό δεν τον απέτρεψε από το να αποκτήσει μια Corvette Stingray του 1972. Σε κάθε περίπτωση ένα είναι σίγουρο: δεν τον ενοχλεί να «μουντζουρώσει» τα χέρια του. Αντίθετα, πιστεύει ότι «εκεί είναι η γλύκα». Ξεμοντάρει ο ίδιος τα αυτοκίνητα που αποκτά και τα μοντάρει ξανά κομμάτι κομμάτι από την αρχή. Με τα χρόνια, οι μηχανικοί, οι φανοποιοί και οι ταπετσέρηδες έχουν γίνει δικοί του άνθρωποι.
Η Dodge πήρε φωτιά
«Ήμασταν με τον γιο μου σε ένα διεθνές ράλι ιστορικών αυτοκινήτων που ξεκινούσε από τη Θεσσαλονίκη. Την πρώτη ημέρα, ο Ελβετός ελεγκτής μού ζήτησε να δει τον πυροσβεστήρα της προπολεμικής Dodge που θα οδηγούσαμε. Του είπα πως είναι κάτω από τις αποσκευές και ότι θα μας πάρει πολλή ώρα μέχρι να τον βρούμε. Εκείνος επέμεινε, με αποτέλεσμα να παραδεχτώ ότι δεν είχα μαζί μου», λέει και εξηγεί ότι ποτέ μέχρι τότε δεν είχε χρειαστεί πυροσβεστήρα για δικό του αυτοκίνητο. Για καλή του τύχη, βρήκε πυροσβεστήρες σε ένα κοντινό βενζινάδικο. Και για ακόμα καλύτερή του τύχη προμηθεύτηκε τρεις αντί για έναν. «Πλησιάζοντας στην Καβάλα, κάτι μου μύριζε. Κατάλαβα ότι η Dodge είχε πιάσει φωτιά – να πω εδώ ότι, όπως βλέπεις, η καρότσα είναι ξύλινη. Χρησιμοποίησα, λοιπόν, τον πρώτο πυροσβεστήρα για να τη σβήσω και έριξα και τον δεύτερο για να είμαι σίγουρος. Από τότε τονίζω σε όλους το πόσο σημαντικό είναι το θέμα της πυρασφάλειας».
Δεν τον ενοχλεί να «μουντζουρώσει» τα χέρια του. Αντίθετα, πιστεύει ότι «εκεί είναι η γλύκα».
Λέει ιστορίες από δημοπρασίες που έχουν λάβει χώρα στην Αυστραλία ή στην Αμερική, αλλά και για αυτοκίνητα που αποκτήθηκαν μετά από μια τυχαία συζήτηση πίνοντας ούζο στη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα, έχει να λέει ότι όποτε βρίσκεται στην Κρήτη, όλο και κάποιος τον παίρνει τηλέφωνο για να του προτείνει κάποιο νέο απόκτημα. Το ενδιαφέρον του για τα αυτοκίνητα, αναφέρει, οφείλεται στις ιστορίες που μπορεί να δημιουργήσουν.
«Πλησιάζοντας στην Καβάλα, κάτι μου μύριζε. Κατάλαβα ότι η Dodge είχε πιάσει φωτιά – να πω εδώ ότι, όπως βλέπεις, η καρότσα είναι ξύλινη».
Στέκεται με καμάρι δίπλα σε μια Stutz Model M του 1929, ένα «θηρίο», όπως μου λέει, 126 ίππων σε μια εποχή που τα περισσότερα αυτοκίνητα δεν «έβγαζαν» πάνω από 25 άλογα. Το συγκεκριμένο μοντέλο μού εξηγεί ότι κατασκευάστηκε με σκοπό να ξεφεύγει από τα οχήματα της αστυνομίας, έπεσε όμως έξω λόγω της πολύ υψηλής του τιμής. «Ο πρώτος του ιδιοκτήτης, κάτοχος βενζινάδικου στο επάγγελμα, έχασε τη ζωή του από σφαίρες που κατάφεραν να τρυπήσουν τα αλεξίσφαιρα τζάμια. Δεν ξέρω σε τι “βρόμικες” δουλειές είχε μπλέξει…», λέει με νόημα, ενώ μου επισημαίνει ότι μαζί με την αγορά της Stutz τού δόθηκε και ένα ολόκληρο βιβλίο για την ιστορία της. Στη συνέχεια μου δείχνει κάτι που ποτέ δεν περίμενα: το εν λόγω μοντέλο διαθέτει ένα «αρχαίο» και εντελώς αναλογικό cruise control, μια ιδέα, δηλαδή, που ξεχάστηκε μέσα στις δεκαετίες, για να επανέλθει δριμύτερη τα τελευταία χρόνια λόγω των τεχνολογικών εξελίξεων στον τομέα των ηλεκτρονικών συστημάτων.
Τα αυτοκίνητα που φιλοξενούνται στο γκαράζ του δεν έχουν μουσειακό χαρακτήρα. Αντίθετα, μπορούν να κυκλοφορήσουν κανονικά στον δρόμο και να κάνουν τον οδηγό να ταξιδέψει στον χρόνο.
Τα αυτοκίνητα που φιλοξενούνται στο γκαράζ του δεν έχουν μουσειακό χαρακτήρα. Αντίθετα, μπορούν να κυκλοφορήσουν κανονικά στον δρόμο και να κάνουν τον οδηγό να ταξιδέψει στον χρόνο· σε εποχές που οι τέσσερις τροχοί είχαν μια άλλη, ξεκάθαρα αναλογική μαγεία. Ναι, το χόμπι των κλασικών αυτοκινήτων απαιτεί κόπο αλλά και χρήμα. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι άλλο: το μεράκι και η αγάπη γι’ αυτό που κάνεις. Εκείνος νιώθει ότι όσα γνωρίζει τα οφείλει στον μηχανικό πατέρα του αλλά και στον αείμνηστο Γιώργο Ραπτόπουλο, τον πατριάρχη του ελληνικού μηχανοκίνητου αθλητισμού, του οποίου το όνομα το προφέρει συγκινημένος. Η στιγμή που φαίνεται να απολαμβάνει περισσότερο όση ώρα ήμασταν εκεί είναι όταν ο δικός του γιος τον παίρνει τηλέφωνο για να ζητήσει να «δανειστεί» ένα από τα αυτοκίνητά του. Είναι φανερό ότι για κάποιες οικογένειες τα αυτοκίνητα είναι κάτι περισσότερο από λαμαρίνες· είναι πάθος.
