Παρίσι
Oι πιο εντυπωσιακές φωτογραφίες των Ολυμπιακών Αγώνων υπήρχαν σε αγωνίσματα που φιλοξενήθηκαν στις αυτοσχέδιες εξέδρες της Πλας ντε Κονκόρντ και στο Τροκαντερό, μπροστά από τον Πύργο του Άιφελ. Λίγο πριν ολοκληρωθούν οι Παραολυμπιακοί Αγώνες, την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου, οι εργάτες αποσυναρμολογούσαν τις μεταλλικές κατασκευές υπό βροχήν. Θα ακολουθούσε συννεφόκαμα.
Μπάνιο τρεις φορές την ημέρα, μετακινήσεις με τα πόδια. Το εισιτήριο για μια απλή διαδρομή κόστιζε τέσσερα ευρώ, αντί για 2,15. Αυτό είναι το τίμημα για τους Ολυμπιακούς. Ίσως, το περπάτημα να μπορεί να κάψει όλα τα κιλά των κρουασάν και των εδεσμάτων που σερβίρουν σε ένα κρυμμένο μπιστρό, δίπλα στην παλιά τράπεζα της Γαλλίας.
Ένας φίλος κλείνει σε ένα εστιατόριο στη Σεν Ζερμέν, όπου μπορούμε να πληρώσουμε στη μισή τιμή ένα γεύμα γνήσιας γαλλικής κουζίνας: σαλιγκάρι, κρεμμυδόσουπα, ποταμίσια γλώσσα και κρεμ μπρουλέ. Και πάλι ακριβά. Όχι, δε θα έχουμε για πάντα το Παρίσι, παρόλο που βιώνουμε την μποέμικη φαντασίωση με τη θέα από το μπαλκόνι: διακρίνουμε καθαρά τη Σάκρε Κερ με τους τουρίστες στα σκαλάκια της Μονμάρτης.
Λουξεμβούργο
Το ΤGV αγγίζει τα 275 χλμ./ώρα στα σημεία που βρίσκονταν κάποτε τα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αιωρούμαστε. Η πόλη του Λουξεμβούργου μοιάζει με μια τυπική πόλη που θα συναντούσε κανείς στην Ελβετία: σιωπηλοί άνθρωποι, ακριβά γούστα (αν και μπορείς να βρεις και πιο «ανθρώπινες» τιμές). Οι νέοι ανοίγουν τις free press εφημερίδες μόνο και μόνο για να πάρουν τα εκπτωτικά κουπόνια για τα ΜακΝτόναλντς. Μια παρέα Βραζιλιάνων και Πορτογάλων δοκιμάζουν φιγούρες break dancing στην κεντρική πλατεία. Οι ντόπιοι κοντοστέκονται και τους φωτογραφίζουν. Η φιγούρα του Δούκα της πόλης δεσπόζει σε σουβενιράδικα και φούρνους – παράξενη αγάπη. Τα μέσα μεταφοράς είναι δωρεάν. Τα φώτα της ρόδας ενός πανηγυριού που κρατάει αιώνες ανάβουν και ξεχωρίζουν μέσα στην καταιγίδα, η οποία δεν φαίνεται να πτοεί τους ντόπιους από μια επίσκεψη για παιχνίδια σκοποβολής.
Ουτρέχτη, Λάιντεν, Άμστερνταμ
Έχει τις πιο ηλιόλουστες μέρες που έχει δει η Ολλανδία εδώ και μερικές εβδομάδες. Καιρός μαλακός, ένα αεράκι συνοδεύει τις ποδηλατάδες πλάι στα κανάλια, οι Ολλανδοί βγαίνουν έξω φρεσκολουσμένοι. Η έδρα μας είναι στη φοιτητική Ουτρέχτη. Απόδραση στην πλωτή παρέλαση του Pride του Λάιντεν και στο Άμστερνταμ του υπερτουρισμού. Οι expats ψάχνουν να νοικιάσουν ένα σπίτι. Εγγράφονται σε ουρές μεσιτικών, περνούν από συνέντευξη, παίρνουν το τελικό οκέι και τελικά, οι ιδιοκτήτες προτιμούν να δώσουν το μικρό διαμερισματάκι που κοστολογείται πανάκριβα σε συμπατριώτες τους. Ύστερα, φτου και απ’ την αρχή.
Βερολίνο
Ο μύθος που θέλει τους Γερμανούς να είναι ακριβείς στα ωράρια τους και αποτελεσματικοί καταρρέει. Τα δρομολόγια των γερμανικών σιδηρόδρομων (DB), αλλά και του μετρό του Βερολίνου καθυστερούν. Ο χρόνος ανάμεσα στις αποστάσεις μεγαλώνει. Οι εργαζόμενοι καθυστερούν στις δουλειές τους, στέλνουν βιαστικά μηνύματα και δυσανασχετούν. Η αιτία βρίσκεται στη χρόνια υποχρηματοδότηση της DB και στην έλλειψη εκσυγχρονισμού των δικτύων. Συμβουλή: μη βασίζεστε ποτέ στα γερμανικά τρένα.
Μόναχο
Ο χάρτης καιρικών φαινομένων δείχνει κόκκινο στη Βαυαρία. Καταφύγιο στις σκαλωσιές του σταθμού του Μονάχου. Μόνο κάτι τουρίστες ορμούν στα σουβενιράδικα και αγοράζουν ομπρέλες για να μπορέσουν να βγάλουν ανενόχλητα τη Μαριένπλατς. Φαίνεται τόσο λιλιπούτεια. Διαβάζω στην Zeit πως το Μόναχο είναι η γερμανική εκδοχή του Λος Άντζελες λόγω των σέρφερς στον ποταμό Ίζαρ και των γωνιών της πόλης που έχουν αμερικανικές αναφορές. Η καταιγίδα έχει άλλη γνώμη γι’ αυτό. Τα τρένα δενλειτουργούν καλά, η Αυστρία έχει πλημμυρίσει. Οι έλεγχοι στα σύνορα έχουν ξεκινήσει από τα μεσάνυχτα, ουρές αυτοκινήτων δημιουργούνται μετά το Σάλτσμπουργκ. Η συνθήκη Σένγκεν πηγαίνει περίπατο.
Λιουμπλιάνα
Ένα τέλειο μιξ για τον τουρίστα: γιουγκοσλαβική νοσταλγία και κεντρική Ευρώπη. Επικρατεί ένας μπρουταλιστικός παράδεισος από πολυόροφα κτίρια, όπου μπαίνουν σφήνα καθολικές εκκλησίες και αρχιτεκτονήματα από τον εθνικό αρχιτέκτονα της Σλοβενίας, τον Γιόζε Πλέτσνικ. Οι ντόπιοι όμως παραπονιούνται γιατί το κέντρο μετατρέπεται σε τουριστικό λούνα παρκ και ομογενοποιείται.
Ζάγκρεμπ
Εδώ δεν υπάρχει τίποτα γιουγκοσλαβικό. Μόνο οι μεγάλες αλέες που λούζονται από το φως του ηλιοβασιλέματος, οι διαγώνιες λεωφόροι και τα τραμ που έχουν αντικαταστήσει τα λεωφορεία. Μια ορχήστρα μπαίνει σε ένα βορειομακεδονίτικο εστιατόριο, ο ήχος των τρομπετών φτάνει μέχρι το τραμ. Κατά τ’ άλλα, η πόλη πέφτει για ύπνο από τις εννιά. Και είναι Σεπτέμβριος ακόμα…
Βελιγράδι
Στον κεντρικό πεζόδρομο, εκεί που κάποτε ήταν το μικρό κατάστημα του ΙΚΕΑ, μια εθνικιστική ομάδα έχει γράψει σε περίοπτη θέση: «Η μόνη γενοκτονία που συνέβη στα Βαλκάνια ήταν εναντίον των Σέρβων». Οι ουλές στα Βαλκάνια παραμένουν ανοιχτές και μολυσμένες. Καφέ και μπραντσάδικα που συναντάς στα Εξάρχεια έχουν κατακλύσει την περιοχή του Ντόρτσολ. Λίγο πιο πέρα, μπροστά από τα πανεπιστήμια, γυρίζουν ένα διαφημιστικό σποτ. Οι πρωταγωνιστές είναι ντυμένοι σαν φασέοι και το λεωφορείο φαίνεται ολοκαίνουργιο. Το προσπερνάει ένα τρόλει από την εποχή του Τίτο. Η πόλη όμως διαρκώς αλλάζει, πιο γρήγορα και πιο δραστικά από οποιαδήποτε άλλη πόλη στην Ευρώπη. Τα Βαλκάνια όμως παραμένουν Βαλκάνια.
