Ο πολύς κόσμος δεν συγχώρεσε ποτέ τον Τζούλιαν Καζαμπλάνκας για το ότι έβγαλε ένα τέλειο άλμπουμ στα 23 του (με τους Strokes). Οι δε κοινωνικοπολιτικές του ανησυχίες χλευάζονται πιο συχνά και από τα τραγούδια του. Ευτυχώς, υπάρχει και μια φωτεινή μειονότητα, που δεν τον θεωρεί ξεπεσμένο ροκ σταρ, αλλά ιδιοφυή συνθέτη.
Στο Like all before you, το νέο του άλμπουμ με τους The Voidz, κυριαρχεί μια αίσθηση από παλιό videogame, που κάθε λεπτό αλλάζει πίστα. Παρά το γεγονός ότι κάποια τραγούδια νιώθω ότι τα έχω ξανακούσει (το Square wave π.χ. είναι αδερφάκι του The adults are talking των Strokes), ο δίσκος ανανεώνει τον θαυμασμό μου γι’ αυτόν τον ημίτρελο Νεοϋορκέζο, που στα 46 του εξακολουθεί να βγάζει ιδιοσυγκρασιακές δουλειές. Το Prophecy of the dragon θα μπορούσε να είναι η συνεργασία των Metallica με την Μπίλι Άιλις. Το 7 Horses φτιάχνει έναν δικό του κόσμο και ύστερα τον εγκαταλείπει, αφού μετά το 2:55 οι ηλεκτρικές κιθάρες ζουν στον παράδεισο. Είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι εδώ. Ένα τραγούδι μουσικής ελευθερίας, το οποίο δεν φτιάχτηκε ούτε για τα ραδιόφωνα, αλλά ούτε και για το κουρασμένο indie κοινό, που δεν βρίσκει τίποτα πιο συναρπαστικό από την επιστροφή των Radiohead.
Λίγο μετά, στο Flexorcist, η electropop των ’80s περνά μέσα από φίλτρα. Οι μικρές λεπτομέρειες και οι εκπλήξεις ανταμείβουν τόσο τον προσεκτικό ακροατή όσο και αυτόν που βαριέται. Τέλος, το When will the time of these bastards end (ωραίος τίτλος, ενόψει αμερικανικών εκλογών) μεταδίδει μια ένταση, με εναλλαγές στον ρυθμό και ένα αναπάντεχα ήρεμο ρεφρέν.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠLady Gaga – Harlequin
Πέρα από το επίσημο σάουντρακ του νέου Joker, η Lady Gaga κυκλοφόρησε ένα ακόμα συνοδευτικό άλμπουμ με jazz standards. Ευχάριστο είναι, όμως απορώ πώς γίνεται μια καλλιτέχνιδα με τέτοια τρέλα να συνοδεύει μια ταινία σαν αυτή τόσο συντηρητικά. Φανταστείτε ένα ελληνικό θρίλερ με τραγούδια του Τσιτσάνη…
