Παρότι είναι πολύ νωρίς το πρωί, το θερμόμετρο δείχνει ήδη 24 βαθμούς την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο. Θεωρητικά ωστόσο, όταν θα το διαβάζετε, το ινδιάνικο καλοκαίρι θα μας έχει αποχαιρετήσει και ο καιρός θα έχει αρχίσει να συμμορφώνεται προς τις χειμωνιάτικες υποχρεώσεις του. Ακούστε λοιπόν μια χειμωνιάτικη ιστορία, που φέτος συμπληρώνει 20 χρόνια.
Είναι Δεκέμβριος του 2004. Έχουμε ακόμη λεφτά, μουράτο αυτοκίνητο και διάθεση για χριστουγεννιάτικες διακοπές. Την ημέρα της αναχώρησης, σηκώνομαι πολύ νωρίς για να φορτώσω και να βάλω βενζίνη. Γυρνάω το κλειδί στη μίζα και ακούω ένα ασθενικό μιάου. Σβήνω και στήνω αυτί. Τίποτα. Δεύτερη απόπειρα. Κι άλλο μιάου. Με ζώνουν τα φίδια. Βγαίνω έξω και αρχίζω να επιθεωρώ το αυτοκίνητο, αν και ξέρω τι συμβαίνει. Ένα αδέσποτο γατί έχει βρει καταφύγιο κάπου κάτω από το καπό, μέσα στη ζεστή μηχανή της προηγούμενης νύχτας. Χώνω το χέρι μου κάτω από το μπλοκ, παραμερίζω καλώδια, κάνω θόρυβο, πατάω την κόρνα. Πουθενά το γατί. Υποθέτω ελπίζω! Ότι έφυγε όταν άκουσε τη μηχανή να παίρνει μπροστά.
Δοκιμάζω άλλη μια φορά. Τρίτο μιάου. Νέα, εξονυχιστική επιθεώρηση. Και το βλέπω. Δεν είναι πια στη μηχανή. Τρομοκρατημένο από τον θόρυβο, έχει χωθεί, με το κεφάλι πρώτα, μέσα στο αριστερό φτερό. Έχει προχωρήσει τόσο πολύ, μέχρι το αδιέξοδο του μπροστινού φαναριού, που είναι αδύνατον να κάνει όπισθεν και να βγει. Ξεκινάω για το πλησιέστερο βενζινάδικο. Ο βενζινάς έχει τη λύση: «Θα το χτυπήσουμε από μπροστά με το πιεστικό και θα πεταχτεί από την άλλη». Στο μυαλό μου βλέπω ήδη τις εικόνες φρίκης ενός ζώου κομματιασμένου από την πίεση του νερού να αποβάλλεται σαν προϊόν σπιτικής άμβλωσης. «Άλλη λύση!» του λέω θυμωμένα. «Φιλαράκο, άλλη λύση δεν υπάρχει για να φύγεις σήμερα. Πρέπει να λύσουμε από μέσα το φτερό».
Για να μη σας τα πολυλογώ, δυόμισι ώρες μετά και με την πολύτιμη αρωγή του με το ζόρι φιλόζωου πρατηριούχου (που βρήκε εύκολα το φιλότιμό του και τον ευγνωμονώ γι’ αυτό), λύσαμε το μισό αυτοκίνητο, βρήκαμε το έντρομο ζώο, το τραβήξαμε προσεκτικά με μια πετσέτα και ίσα που προλάβαμε να το δούμε να εκτοξεύεται σαν βέλος μόλις κατάλαβε ότι έχει απεγκλωβιστεί.
Το ταξίδι φυσικά αναβλήθηκε (κάπου στη διαδρομή υπήρχε και ένα καράβι που θα χάναμε). Το συμβάν καταχωρίστηκε ως το πιο περίεργο αυτοκινητιστικό γεγονός στη μακρά οδηγική μου καριέρα και το αυτοκίνητο διανυκτέρευε έκτοτε σε κλειστό γκαράζ, ειδικά την προηγουμένη προγραμματισμένου ταξιδιού.
Θεωρώ εξαιρετικά απίθανο να σας συμβεί κάτι παρόμοιο. Ωστόσο, τα γατιά που διανυκτερεύουν μέσα σε μηχανές αυτοκινήτων είναι μια πολύ συνηθισμένη χειμερινή υπόθεση και είναι πολύ εύκολο να τα προειδοποιήσετε: προτού βάλετε μπροστά, χτυπήστε ελαφρά το καπό, ρίξτε ένα γρήγορο κορνάρισμα και, κυρίως, στήστε αυτί για το δυσοίωνο μιάου. Δύο λεπτά καθυστέρησης για σας, μια δεύτερη ευκαιρία ζωής για εκείνα. Δεν ξέρω για σας, εμένα πάντως μου φαίνεται εύκολη επιλογή.
