Η καινούργια ταινία της Ντέμι Μουρ, The Substance (στις ελληνικές αίθουσες στις 31 Οκτωβρίου), είναι μια μαύρη κωμωδία για τον τρόμο με τον οποίο έρχονται αντιμέτωπες οι γυναίκες στο Χόλιγουντ καθώς μεγαλώνουν. Είναι, επίσης, και μια ταινία τρόμου με την κυριολεξία της έννοιας: Ο χαρακτήρας της Μουρ, η Ελίζαμπεθ Σπαρκλ, μια γηράσκουσα πρώην ηθοποιός και νυν σελέμπριτι-γυμνάστρια, παίρνει ένα παράξενο ελιξήριο, που της επιτρέπει να δημιουργήσει μια νεότερη, τελειότερη εκδοχή του εαυτού της. Και αυτή τη «γέννηση» τη βλέπουμε με κάθε αιματηρή και ωμή λεπτομέρεια. Η ταινία με αηδίασε, για να είμαι ειλικρινής, αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να τη σκέφτομαι μετά. Και ήταν συναρπαστικό να βλέπεις τη Μουρ σ’ αυτόν τον ρόλο, μια ηθοποιό που έχει μιλήσει δημόσια για τους δικούς της αγώνες με την αυτοεικόνα της και έχει ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στο επίκεντρο της δημοσιότητας.
Η Ντέμι Μουρ με γοητεύει εδώ και δεκαετίες, ξεκινώντας από το 1985 με το Μπαράκι του Σαν Έλμο, όπου έκαναν για πρώτη φορά θραύση η βραχνή φωνή της και η τολμηρή της προσωπικότητα – ένα είδος αγριάδας που την έκανε να μοιάζει γοητευτική και ταυτόχρονα καταστροφική. Για ένα διάστημα, κάθε φορά που η Μουρ πρωταγωνιστούσε σε κάποια ταινία, αυτό φαινόταν να αποτελεί γεγονός από μόνο του: Αόρατος εραστής, Ζήτημα τιμής, Η επίλεκτη, Στριπτίζ, Ανήθικη πρόταση. Σταδιακά, έγινε η πιο ακριβοπληρωμένη ηθοποιός στο Χόλιγουντ, ενώ υπήρξε επίσης πρώιμη υποστηρίκτρια της μισθολογικής ισότητας στον κλάδο, πολύ πριν το θέμα πάρει μεγάλες διαστάσεις.
Όμως, παρόλο που η Μουρ ήταν συνέχεια στην επικαιρότητα κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου και των πρώτων ενήλικων χρόνων μου, δεν ένιωσα ποτέ ότι ήξερα πολλά γι’ αυτήν, μέχρι που το 2019 διάβασα τα αποκαλυπτικά απομνημονεύματά της, Inside Out, τα οποία ξεκινούν από το πιο δύσκολο σημείο της ζωής της, το τέλος του γάμου της με τον Άστον Κούτσερ, και την υποτροπή της στον αλκοολισμό.
Τα προβλήματα της ξεκίνησαν από νωρίς, από τα παιδικά της χρόνια, καθώς μεγάλωνε με μια ψυχικά άρρωστη, αλκοολική μητέρα. Αλλά μεγάλο μέρος του βιβλίου αφορά τον ακραίο τρόπο με τον οποίο προσπάθησε, ενώ μεσουρανούσε στο Χόλιγουντ, να ελέγξει το σώμα της, μέσω της άσκησης αλλά και μέσω μιας προβληματικής σχέσης με το φαγητό. Τώρα στα 60 της, και γιαγιά, η Μουρ μού λέει ότι έχει επιτέλους νιώσει άνετα στο πετσί της και, με το The Substance αλλά και το γενικότερο στάδιο στο οποίο βρίσκεται η καριέρα της, ελπίζει να ανατρέψει τις προσδοκίες σχετικά με το τι σημαίνει να είσαι μια γυναίκα που γερνάει σε μια βιομηχανία που την αγκάλιασε αλλά και την έκρινε σκληρά. (Και μια σημείωση: Ρώτησα τη Μουρ πώς τα πάει ο πρώην σύζυγός της Μπρους Γουίλις, ο οποίος ζει με μετωποκροταφική άνοια, και μου είπε ότι είναι σταθερός και εντάξει, όπως όλα δείχνουν.)
Πώς και αποφασίσατε να πρωταγωνιστήσετε σε μια ταινία για μια γυναίκα που γερνάει στο Χόλιγουντ και βρίσκεται σε πόλεμο με το σώμα της; Φαίνεται σαν κάπως «meta» κίνηση.
Μου ήταν εύκολο, επειδή δεν αισθάνομαι ότι είμαι εκείνη. Πρόκειται για μια γυναίκα που δεν έχει οικογένεια· έχει αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή της στην καριέρα της, αλλά τι μένει όταν τη χάσει;
Και έτσι, κατά κάποιον τρόπο, είχα αρκετή απόσταση από τον ρόλο και ταυτόχρονα μια βαθιά, εσωτερική σύνδεση με τον πόνο που βίωνε, την απόρριψη που ένιωθε. Ήξερα ότι θα ήταν μια πρόκληση, αλλά ενδεχομένως μια πολύ σημαντική εξερεύνηση του θέματος.
Πείτε μου πώς αντιλαμβάνεστε το «θέμα».
Πιστεύω πως δεν έχει να κάνει με το τι μας κάνουν, αλλά με το τι κάνουμε εμείς στους εαυτούς μας. Είναι η βία που ασκούμε εναντίον μας. Η έλλειψη αγάπης και αυτοαποδοχής. Στην ταινία βλέπουμε την εκδοχή της εξιδανικευμένης γυναίκας μέσα από την ανδρική οπτική, την οποία αισθάνομαι ότι συχνά ενστερνιζόμαστε και εμείς οι γυναίκες.
Η ταινία ξεκινά με την ηρωίδα που υποδύεστε να κάθεται με έναν άνδρα, στέλεχος, ο οποίος της λέει πως όταν γίνεσαι 50 ετών, όλα τελειώνουν. Είναι κάτι που ακούγατε συχνά δουλεύοντας στο Χόλιγουντ;
Νομίζω ότι δεν είναι τόσο εμφανές. Είναι λίγο ανομολόγητη αντίληψη. Υπάρχει μια ατάκα στην ταινία που λέει πως η περίοδος που είσαι επιθυμητή ως γυναίκα τελειώνει με τη γονιμότητά σου. Είναι μια αντίληψη που έχει γίνει αποδεκτή, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι η αλήθεια.
Σε μεγάλο μέρος της ταινίας είστε γυμνή. Και σκεφτόμουν τι σημαίνει για εσάς να είστε τόσο έκθετη τώρα στα 60 σας, σε αντίθεση με τα 20 σας. Παίζετε με τη Μάργκαρετ Κουάλι, η οποία υποτίθεται ότι είναι αυτή η θεά, η νεότερη εκδοχή σας, και αναρωτιόμουν αν νιώθετε περισσότερο ή λιγότερο άνετα τώρα.
Ξεκινώντας την ταινία, ήξερα ότι δεν πρόκειται να είμαι τέλεια. Υπήρχε μια κάποια απελευθέρωση σε αυτό. Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν πλάνα όπου λέω «Αχ, ο πισινός μου φαίνεται απαίσιος» [σ.σ. γέλια], αλλά, ταυτόχρονα, είμαι εντάξει με αυτό. Το ενδιαφέρον εν μέρει ήταν ότι, ενώ η εμφάνισή μου δεν είναι τόσο κακή, την Ελίζαμπεθ [Σ.τ.Μ. την ηρωίδα που υποδύεται] την απορρίπτουν.
«Υπάρχει μια ατάκα στην ταινία που λέει πως η περίοδος που είσαι επιθυμητή ως γυναίκα τελειώνει με τη γονιμότητά σου. Είναι μια αντίληψη που έχει γίνει αποδεκτή, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι η αλήθεια».
Φαίνεστε φανταστική. Αλλά φαίνεται ότι δεν είστε 20 ετών.
Ακριβώς.
Και είναι κεντρικό θέμα στην ταινία. Βλέπεις κοντινά πλάνα από το σώμα της Μάργκαρετ, η οποία είναι…
Είκοσι κάτι.
Και της φαίνεται! Οπότε το βλέπεις συγκριτικά. Τι πέρασε από το μυαλό σας όταν το διαπιστώσατε αυτό;
Επιστρέφω και πάλι στο θέμα του ανδρικού βλέμματος, της ανδρικής οπτικής για την εξιδανικευμένη γυναίκα. Υπάρχει η γυναίκα που την απορρίπτουν επειδή τα οπίσθιά της δεν είναι τόσο στρουμπουλά και ψηλά και σφιχτά, και η άλλη που εξυμνείται. Υποθέτω ότι, εκτός από την πρώτη, σπασμωδική αντίδραση «Αχ, δεν μου άρεσε ο πισινός μου», ένιωσα περήφανη για τη δύναμη που κρύβεται στο να δείχνεις και την ευάλωτη γυναίκα, αλλά και τη γυναίκα που ακόμη δεν έχει νιώσει την απόρριψη. Είναι πολύ άγουρη. Δεν ξέρει ακόμα τι είναι η ζωή. Το ερώτημα λοιπόν είναι: Θα αντάλλασσες τη σοφία σου με έναν σφιχτό πισινό;
Τι απαντάτε σε αυτή την ερώτηση;
Θα ήθελα να μη χρειάζεται να διαλέξω! [σ.σ. γέλια] Νομίζω ότι, εν μέρει, αυτή η ταινία μού επέτρεψε να συνειδητοποιήσω ότι είμαι εδώ για να ορίσω ποια είμαι στα σχεδόν 62 μου χρόνια και δεν χρειάζεται να παίξω με κανόνες που υπήρχαν μέχρι τώρα. Θυμάμαι πολύ πολύ καιρό πριν, να ακούω τυχαία ότι σε μια ορισμένη ηλικία δεν πρέπει να έχεις μακριά μαλλιά και νομίζω ότι, ασυνείδητα, υπήρχε ένα κομμάτι μου που δεν το πίστευε αυτό, που έλεγε: «Ποιος έθεσε αυτόν τον κανόνα;». Επειδή ήταν πάντα έτσι, δεν σημαίνει ότι έτσι πρέπει να παραμείνει.
Τα απομνημονεύματά σας κυκλοφόρησαν πριν από πέντε χρόνια. Αναρωτιέμαι πώς αισθάνεστε τώρα, έχοντας αποκαλύψει τόσο πολλά για τον εαυτό σας.
Το τι μοιράστηκα αποφασίστηκε ύστερα από πολλή σκέψη, γιατί τα πράγματα που έχω ζήσει είναι πολύ περισσότερα από όσα καταγράφονται στο βιβλίο, και νομίζω ότι για μένα η κάθαρση ήρθε με την πραγματική διερεύνηση του βασικού μου ερωτήματος: «Πώς έφτασα εδώ;». Ξεκινώντας από εκεί που ήρθα…
…Δηλαδή μεγαλώνοντας φτωχή, σε ένα εξαιρετικά δυσλειτουργικό και ασταθές σπιτικό;
Ναι, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, μόνη μου από τα 16 μου. Τα μέρη όπου πήγα, οι άνθρωποι που γνώρισα, οι ευκαιρίες που είχα. Αναρωτιόμουν: «Πώς βρέθηκα εδώ; Ουάου». Παράλληλα, όμως, ξεκινάω το βιβλίο με τη ζωή μου να έχει πραγματικά εκραγεί, και έτσι το ερώτημα ήταν: «Πώς στο διάολο έφτασα εδώ;». Κατάφερα, έτσι, να δω πραγματικά τα θετικά που προέκυψαν από όλες αυτές τις προκλήσεις και ένιωσα βαθιά συμπόνια για τη μητέρα μου, γιατί σκέφτηκα: Αν δεν μπορώ να νιώσω συμπόνια για τη μητέρα μου, ένα αθώο πλάσμα που ήρθε στον κόσμο όπως όλοι μας, πώς μπορώ να περιμένω από τα παιδιά μου να έχουν συμπόνια για μένα; Για τις αποτυχίες μου;
Αυτή η πολύ δύσκολη σχέση με τη μητέρα σας, η οποία ήταν αλκοολική και…
Διπολική.
Ναι. Τα πολύ δύσκολα χρόνια που περάσατε μεγαλώνοντας πιστεύετε ότι συντέλεσαν στο μονοπάτι που πήρατε μετά, το να προσπαθείτε να κοντρολάρετε το σώμα σας με διαφορετικούς τρόπους, με προβληματική πρόσληψη τροφής, με υπερβολική άσκηση, με ναρκωτικά, με αλκοόλ; Όταν ξεκινούσατε στο Χόλιγουντ, πρέπει να ήταν πολύ συνηθισμένα αυτά τα παραδείγματα.
Γενικότερα πιστεύω πως υπήρχαν συγκεκριμένες προσδοκίες, ειδικά για κάποιον που ερχόταν από τα ’80s και τα ’90s, όταν η πίεση για τελειότητα ήταν μεγάλη. Αν δείτε οποιαδήποτε διαφήμιση εκείνης της εποχής, τα πάντα είναι πολύ στιλιζαρισμένα, η εικόνα είναι τέλεια. Δεν υπήρχε καμία συμπερίληψη σε ό,τι αφορά τους σωματότυπους. Το πρότυπο ομορφιάς ήταν τότε ακραίο και, όπως έγραψα στο βιβλίο, βίωσα προσωπικά την εμπειρία να μου λένε να χάσω βάρος σε αρκετές ταινίες, πριν καν αποκτήσω παιδιά. Και πάλι, αυτές ήταν ταπεινωτικές εμπειρίες, αλλά η πραγματική βία ήταν αυτό που έκανα στον εαυτό μου, ο τρόπος με τον οποίο βασανιζόμουν, γυμναζόμουν υπερβολικά, ζύγιζα και μετρούσα το φαγητό μου, επειδή βάσιζα το ποια ήμουν στο πώς ήταν το σώμα μου, πώς φαινόταν, και έδινα μεγαλύτερη αξία στη γνώμη των άλλων παρά στη δική μου.
Πότε συνειδητοποιήσατε ότι αυτό είχε τόσο μεγάλη επίδραση πάνω σας;
Αφού τελείωσα την ταινία Η επίλεκτη. Τότε ήταν που βίωσα μια τεράστια αλλαγή, επειδή είχα ελέγξει πλήρως το σώμα μου, είχα προσαρμόσει το βάρος μου πολλές φορές, με καθαρή θέληση και πειθαρχία, και όταν τελείωσα αυτή την ταινία, ήμουν τόσο εξαντλημένη από αυτή τη μάχη που έδινα, που τελικά παραδόθηκα. Και νιώθω ότι άρχισα να ζητάω να έχω το φυσικό μου βάρος, στο οποίο δεν μου είχα επιτρέψει ποτέ να παραμείνω. Δεν ήξερα καν ποιο ήταν. Δεν μπορούσα να μπω σε γυμναστήριο. Δεν μπορούσα να ελέγξω το φαγητό πια με τέτοιο τρόπο και βίωσα το δώρο
της παραίτησης.
Είχε να κάνει με το γεγονός ότι, ενώ δουλέψατε τόσο πολύ το σώμα σας για τον ρόλο της Επίλεκτης, η ταινία δεν έτυχε καλής υποδοχής; Δεχτήκατε πολλές επικρίσεις. Είχε προηγηθεί και το Στριπτίζ. Μήπως νιώσατε ότι απλώς έκλεισε αυτή η στρόφιγγα και ότι δεν αντέχετε να ακούτε πια τα ίδια;
Ακόμα και πριν προκύψουν αυτά, νομίζω ότι ήμουν πραγματικά εξαντλημένη σωματικά. Τελείωσα την ταινία με ξυρισμένο κεφάλι και ήμουν 62 κιλά· για μένα αυτό είναι πολύ. Σε προσωπικό επίπεδο, όχι πολύ καιρό μετά το τέλος των γυρισμάτων, η μητέρα μου πέθαινε, η σχέση μου είχε αρχίσει να διαλύεται και νομίζω ότι όλα αυτά απλώς συσσωρεύονταν. Ήταν σαν να τα χρειαζόμουν όλα αυτά ταυτόχρονα για να φτάσω στο σημείο να αφεθώ.
Εκείνη την εποχή, ήσασταν μία από τις πιο διάσημες γυναίκες στον κόσμο. Υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον για την προσωπική σας ζωή, τον γάμο σας με τον Μπρους, και υπήρχε η αίσθηση ότι πληρωνόσασταν πολύ καλά, ήσασταν πολύ ισχυρή…
Λοιπόν, με το Στριπτίζ ήταν σαν να είχα προδώσει τις γυναίκες και με την Επίλεκτη ήταν σαν να είχα προδώσει τους άνδρες. Αλλά νομίζω ότι το ενδιαφέρον κομμάτι είναι ότι, όταν έγινα η πιο ακριβοπληρωμένη ηθοποιός, εκείνη τη στιγμή έγινε η προσπάθεια να με ρίξουν. Δεν το παίρνω προσωπικά. Νομίζω πως όποια και να ήταν στη θέση μου, όποια και να ήταν η πρώτη που εξασφάλιζε ισότητα στην αμοιβή, πιθανώς θα είχε δεχτεί ένα χτύπημα. Αλλά επειδή έκανα μια ταινία που είχε να κάνει με τον κόσμο του στριπτίζ και του σώματος, αντιμετώπισα μεγάλο πόλεμο.
Την ίδια περίοδο, ο σύζυγός σας αμειβόταν με τεράστια ποσά. Συγκρίνατε τον εαυτό σας μαζί του;
Δεν συγκρινόμουν μαζί του. Ναι, έβλεπα πόσο πληρωνόταν. Ήταν περισσότερο το εξής: «Γιατί να μην τα παίρνω κι εγώ; Αφού δουλεύω εξίσου πολύ, γιατί να μην πληρώνομαι κι εγώ;». Το ίδιο και όταν έκανα το εξώφυλλο για το Vanity Fair έγκυος. Δεν καταλάβαινα γιατί ήταν τόσο μεγάλο θέμα, γιατί οι γυναίκες στην εγκυμοσύνη έπρεπε να κρύβονται; Γιατί πρέπει να αρνούμαστε ότι κάναμε σεξ; Αυτός είναι ο φόβος, σωστά; Ότι, αν δείξεις την κοιλιά σου, αυτό σημαίνει –ω, Θεέ μου– ότι έκανες σεξ.
Αυτή η φωτογραφία σας στο εξώφυλλο του Vanity Fair από την Άνι Λίμποβιτς, γυμνή και έγκυος, έκανε τον γύρο του διαδικτύου πριν ακόμα υπάρξει διαδίκτυο. Υπάρχουν αυτές οι στιγμές κατά τη διάρκεια της ζωής και της καριέρας σας όπου μπορεί να ξεπερνούσατε πραγματικά τα όρια, αλλά αισθανόσασταν απαίσια για τον εαυτό σας;
Νομίζω ότι αυτή είναι μία από τις παρανοήσεις. Αυτή η ιδέα τού «Ω, αγαπώ τόσο πολύ το σώμα μου» σε σχέση με το ποια ήταν η αλήθεια: ότι αυτά τα πράγματα προφανώς τα επέλεγα, αλλά νομίζω ότι όλα εξυπηρετούσαν την προσπάθειά μου να ξεπεράσω τα προβλήματά μου, όπως η αυτοαπέχθεια, το αίσθημα ότι δεν είμαι αρκετή. Για να βοηθήσουν στην οικοδόμηση της αυτοπεποίθησής μου και όχι επειδή είχα αυτοπεποίθηση.
«Νομίζω ότι όλα εξυπηρετούσαν την προσπάθειά μου να ξεπεράσω τα προβλήματά μου, όπως η αυτοαπέχθεια, το αίσθημα ότι δεν είμαι αρκετή».
Είναι ένα είδος προσέγγισης που μοιάζει με το «fake it ’til you make it».
Έχω πτυχίο σε αυτό! [γέλια].
Με πολλούς τρόπους ήσασταν μπροστά από την εποχή σας. Ήσασταν από τους πρώτους υπέρμαχους της μισθολογικής ισότητας αλλά και της θετικής προσέγγισης σε ό,τι αφορά τη σεξουαλικότητα. Και το άλλο πράγμα για το οποίο δεν έχουμε μιλήσει είναι η νηφαλιότητα. Εγώ η ίδια είμαι ενάμιση χρόνο νηφάλια.
Συγχαρητήρια.
Αναρωτιόμουν αν θέλετε να μιλήσετε για το ταξίδι σας προς τη νηφαλιότητα, αν νιώθετε άνετα.
Ναι, σε γενικές γραμμές. Είμαι ευγνώμων που είμαι νηφάλια, γιατί, πρώτον και κύριον, μου έχει δώσει και συναισθηματική νηφαλιότητα.
Τι εννοείτε;
Όλοι αντιλαμβάνονται την ιδέα της νηφαλιότητας όταν αφορά ναρκωτικά, αλκοόλ, σεξ, ψώνια, τέτοια πράγματα, εξωτερικά. Όμως, η συναισθηματική νηφαλιότητα έχει να κάνει με το πώς επιλέγω να ζήσω τη ζωή μου, την ποιότητα των επαφών μου με τους ανθρώπους, την ικανότητά μου να είμαι εκεί για τους δικούς μου. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με συναισθηματική νηφαλιότητα. Επίσης, όταν έχεις συναισθηματική νηφαλιότητα, όλα αυτά που χρησιμοποιείς… όχι μόνο το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, υπάρχουν πολλά πράγματα…
Το φαγητό, π.χ.
Το φαγητό. Όταν δεν έχεις πια την ανάγκη να κάνεις τον εαυτό σου να μην αισθάνεται, ναι, η ζωή μπορεί να είναι λίγο πιο νευρική, αλλά τώρα ξέρω ότι μπορώ να μπω σε ένα δωμάτιο, σε μια συγκέντρωση, και αν νιώθω άβολα, δεν χρειάζεται να προσπαθήσω να σταματήσω να νιώθω έτσι. Μπορώ πραγματικά να πω: «Νιώθω λίγο άβολα αυτή τη στιγμή».
Διαβάζοντας για το πώς απεξαρτηθήκατε, κατά τη διάρκεια της ταινίας Το μπαράκι του Σαν Έλμο, ο σκηνοθέτης ουσιαστικά επενέβη και είπε: «Πρέπει να πας» [Σ.τ.Μ: για αποτοξίνωση]. Πολλοί άνθρωποι που έχουν παλέψει με τον εθισμό έχουν περάσει τέτοιες στιγμές, αλλά εσείς κατά κάποιον τρόπο επιμείνατε. Πώς το εξηγείτε αυτό;
A, θυμάμαι ότι με έστειλαν σε ένα μέρος και ήθελαν να με εισαγάγουν για θεραπεία και εγώ είπα: «Δεν μπορώ, έχω να αρχίσω γυρίσματα». Και με ρώτησαν: «Τι είναι πιο σημαντικό για σένα, η ταινία ή η ζωή σου;». Και είπα: «Η ταινία». Επειδή αυτό ήταν το μόνο μέτρο του εαυτού μου και της αξίας μου. Και έτσι το απίστευτο δώρο, που πραγματικά νιώθω σαν να ήταν θεϊκή παρέμβαση, είναι ότι οι άνθρωποι της ταινίας ρίσκαραν για μένα ώστε να μείνω στην ταινία, και αυτό μου έδωσε έναν παραπάνω σκοπό από ό,τι απλώς να σώσω τον εαυτό μου. Ήταν ο φόβος μου να χάσω αυτό που κυνηγούσα, που πραγματικά σήμαινε τα πάντα εκείνη τη στιγμή. Και νομίζω ότι αυτό με κράτησε νηφάλια. Αλλά θέλω να διευκρινίσω, για να είμαι ξεκάθαρη: μετά από σχεδόν 20 χρόνια νηφαλιότητας, είχα μια υποτροπή. Τώρα έχω πάνω από 12 χρόνια χωρίς να πιω.
«Με ρώτησαν: “Τι είναι πιο σημαντικό για σένα, η ταινία ή η ζωή σου;”. Και είπα: “Η ταινία”. Επειδή αυτό ήταν το μόνο μέτρο του εαυτού μου και της αξίας μου».
Ήταν δύσκολο να το ξανακόψετε;
Νομίζω ότι, όταν έχει περάσει τόσος χρόνος και ανοίγεις την πόρτα, είναι δύσκολο, γιατί υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού σου που αισθάνεται ότι θέλει να αποδείξει ότι μπορεί να το ελέγξει. Για μένα, το να μπορώ να το κοντρολάρω δεν είναι στη φύση μου. Αλλά σίγουρα έκανα μια φοβερή προσπάθεια.
Έχει γραφτεί σε κάποια μέσα ότι είναι πιθανό ένα reboot της ταινίας Το μπαράκι του Σαν Έλμο. Ισχύει;
Υπάρχουν κάποιες συζητήσεις, ναι. Είναι πολύ νωρίς ακόμα, όμως αυτό που καταλαβαίνω είναι πως όλο το παλιό καστ είναι τουλάχιστον ανοιχτό στο να το σκεφτεί. Θα είχε πολλή πλάκα. Όταν ο Άντριου Μακάρθι γύρισε το ντοκιμαντέρ Brats [Σ.τ.Μ.: ντοκιμαντέρ για τους θρυλικούς Brat Pack, όπως χαρακτηρίστηκε μια ομάδα νεαρών ηθοποιών, μεταξύ των οποίων και η Μουρ, που έπαιξαν συχνά μαζί σε ταινίες εφηβικής ενηλικίωσης τη δεκαετία του 1980], ήμουν στη Νέα Υόρκη και πήγα στην προβολή, σε ένα πάνελ. Ήταν εκεί και η Άλι Σίντι και, ενώ είχα να τη δω σχεδόν 30 χρόνια, μόλις την αντίκρισα ένιωσα την καρδιά μου να μεγαλώνει. Υπάρχει κάτι που προκύπτει από την κοινή μας εμπειρία. Ήμασταν όλοι τόσο νέοι τότε. Ήταν κάπως συναρπαστικό το να γυρίζονται ντοκιμαντέρ για πράγματα που συνέβησαν στη ζωή μας. Οπότε νομίζω ότι θα ήταν πολύ διασκεδαστικό.
Είστε διάσημη εδώ και δεκαετίες. Ποια είναι η σχέση σας με τη διασημότητα σήμερα;
Λοιπόν, είναι ενδιαφέρον. Χθες, η κόρη μου Σκάουτ και εγώ πηγαίναμε σε ένα πάρτι-έκπληξη ενός φίλου και, καθώς περπατούσαμε από το αυτοκίνητο όπου είχαμε παρκάρει, από το πουθενά εμφανίστηκαν δύο παπαράτσι. Η διαφορά είναι ότι τώρα δεν αισθάνομαι ότι είμαι υπό πολιορκία. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μου αρέσει όταν γίνεται. Δεν μου άρεσε που εμφανίστηκαν από το πουθενά. Αλλά, ξέρετε, αυτό είναι το μόνο πράγμα σχετικά με τη διασημότητα που μου έρχεται στο μυαλό. Υποθέτω ότι γενικά, στην πραγματικότητα, δεν τη σκέφτομαι πολύ.
Από το The New York Times Magazine
The Substance της Κοραλί Φαρζά. Πρωταγωνιστούν: Ντέμι Μουρ, Μάργκαρετ Κουάλι, Ντένις Κουέιντ κ.ά. Στις ελληνικές αίθουσες 31/11, από τη Feelgood.
