«Τηλεόραση έκανα τελευταία φορά πριν από τρία χρόνια. Την αγαπώ, αλλά δεν έχει καμία σχέση η αγάπη που τρέφω γι’ αυτή με την αγάπη που τρέφω για το μιούζικαλ. Όταν έκανα πολλή τηλεόραση και δεν μπορούσα να κάνω πράγματα καλλιτεχνικά, μου έλειπαν. Τώρα που δεν κάνω τηλεόραση, δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα ξανακάνω». Βουλιάζω στην καρέκλα μου και την παρατηρώ προσεκτικά, προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν με παρατηρεί που την παρατηρώ. Είναι πιο προσηνής, μικροκαμωμένη, γυμνασμένη και μακιγιαρισμένη απ’ ό,τι την περίμενα. Πριν από μία εβδομάδα έκλεισε τα σαράντα· μια ηλικία-ορόσημο για να κοιτάξει κανείς τον χρόνο πίσω του, να κάνει τον απολογισμό ή την αυτοκριτική του, να δώσει στον εαυτό του τα μπράβο που του αξίζουν. Τη ρωτάω αν υπάρχουν στιγμές στην καριέρα της που να ένιωσε ότι «τα κατάφερε». «Η Εβίτα ήταν μεγάλο στοίχημα, ο ρόλος μου ήταν δύσκολος και είχαμε πάει πολύ καλά», μου λέει για την παράσταση που ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά το 2017, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαλισσόβα. «Νομίζω ότι εκείνη η παραγωγή και το Chicago που θα κάνω τώρα είναι οι δύο στιγμές που ξεχωρίζω». Υπάρχουν πράγματα για τα οποία μετανιώνει; «Όχι. Υπήρχαν δύσκολες στιγμές, αλλά και εκεί που έφαγα τα μούτρα μου, ταλαιπωρήθηκα ή δυσκολεύτηκα, έμαθα κάτι. Άλλωστε, δεν νομίζω ότι έκανα κάποια επιλογή που να μου κόστισε, κάποιο τραγικό λάθος».
Διάσημη από παιδί
Η πρώτη της εικόνα που έχω είναι από την ταινία Πάμπτωχοι Α.Ε., που είχε γυριστεί όταν ήταν δεκαέξι ετών. Εγώ ήμουν δεκαοκτώ – έχουμε δύο χρόνια παρά μία ημέρα διαφορά. Το χαμόγελό της ήταν και παραμένει μαγνητικό. Η «ιστορία της δημοσιότητας» είχε ξεκινήσει για εκείνη, όμως, ακόμη νωρίτερα, καθώς στα έντεκά της λάμβανε μέρος σε ένα ψυχαγωγικό τηλεοπτικό πρόγραμμα. Την ρωτάω τι γινόταν στο σχολείο. «Το ήξεραν. Αφού τελείωσε ο κύκλος αυτής της εκπομπής, έτυχε να αλλάξω σχολείο. Μετακομίσαμε από τη Νέα Πεντέλη στην Παλλήνη και το ήξεραν και εκεί τα παιδιά. Αυτό εμένα μου έβγαλε μια τεράστια συστολή, μαζεύτηκα πάρα πολύ». Πώς ένα κορίτσι έντεκα ετών βρίσκεται σε ένα τηλεοπτικό σόου; «Ήταν εντελώς δική μου απόφαση. Προέκυψε τυχαία, επειδή ήμουν μέλος σε μια παιδική χορωδία. Οι γονείς μου δεν έχουν καμία σχέση με τον χώρο – η μαμά μου είναι ηλεκτρολόγος μηχανικός και ο μπαμπάς μου οικονομολόγος, καθηγητής στα ΤΕΙ. Μέσα στην άγνοιά τους, το αντιμετώπισαν όλο αυτό πολύ σωστά. Δεν μου έκοψαν την τάση προς τα καλλιτεχνικά, αλλά δεν με ενθάρρυναν κιόλας. Το άφησαν πάνω μου και ήταν εκεί για να με προστατεύουν. Τότε, μου άρεσε το τραγούδι, η τηλεόραση και ο χορός».
Η αγάπη για τα μιούζικαλ
Όταν ανακάλυψε τα μιούζικαλ, συνειδητοποίησε ότι μπορούσε να συνδυάσει σε μία τέχνη την έφεσή της στο θέατρο, στο τραγούδι και στον χορό. «Στα είκοσι έξι μου είδα το Chicago στο Λονδίνο. Έπαθα σοκ. Είχε μέσα του όλα αυτά που εγώ έκανα αποσπασματικά μέχρι τότε εδώ, κάτι το οποίο για πολλούς ήταν, οφείλω να σου πω, μεμπτό – “σε ξέρουμε από την τηλεόραση, τι εννοείς τραγουδάς, τι εννοείς χορεύεις;”, μου έλεγαν». Στη συνέχεια, τη βοήθησε η συγκυρία να βρει τον δρόμο της, καθώς άρχισαν να γίνονται και στην Αθήνα μεγάλες παραγωγές μιούζικαλ. Μέσα στη δεκαετία του 2010 πρωταγωνίστησε, μεταξύ άλλων, στο Cabaret και στο Rocky Horror Show που σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Ρήγος (το πρώτο στο Μέγαρο Μουσικής, το δεύτερο στο Rex), όπως και στο Nine και στο Chicago, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα (στο Πάνθεον και στο Ολύμπια, αντίστοιχα).
Σε λίγες ημέρες, θα ενσαρκώσει για δεύτερη φορά στην καριέρα της τη Ρόξι Χαρτ του Chicago, σε μια διεθνή παραγωγή που θα κάνει τον γύρο της Ευρώπης. Είναι η μόνη Ελληνίδα που συμμετέχει στον θίασο και η μόνη μητέρα – η κόρη της είναι, πλέον, τριών ετών. Τη ρωτάω πώς αποφάσισε, αρχικά, να πάρει μέρος στις οντισιόν και στη συνέχεια να πάρει το παιδί της και να πάει να μείνει για έναν μήνα στο Λονδίνο, για πρόβες. «Μεγαλώνοντας, γίνεσαι πιο αποφασιστικός», μου λέει. «Ξέρεις ότι μπορεί και να μη σου βγει αυτό που θέλεις. Δεν έχεις λόγο, όμως, να μην το τολμήσεις. Όσον αφορά την κόρη μου, με τον κατάλληλο προγραμματισμό και με υποστήριξη, τώρα που είναι μικρή και δεν πάει σχολείο, τουλάχιστον, μπορώ ακόμη να την παίρνω μαζί μου».
«Μεγαλώνοντας, γίνεσαι πιο αποφασιστικός. Ξέρεις ότι μπορεί και να μη σου βγει αυτό που θέλεις. Δεν έχεις λόγο, όμως, να μην το τολμήσεις».
Το Chicago του Μπομπ Φόσι, που παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο Broadway το 1975, βασίζεται σε ένα θεατρικό έργο της Μορίν Ντάλας Γουότκινς που αναφέρεται σε αληθινά περιστατικά. «Είναι πρόκληση να ερμηνεύεις γυναίκες άλλων εποχών, γιατί πρέπει με κάποιον τρόπο να προσπαθήσεις να καταλάβεις για ποιον λόγο έπρεπε να λειτουργούν διαφορετικά απ’ ό,τι εμείς σήμερα. Μιλάμε για τη δεκαετία του 1920. Η Ρόξι είχε μεγάλα όνειρα για τον εαυτό της. Η εποχή, όμως, την κατάπινε, την ωθούσε να συμβιβαστεί – να παντρευτεί γρήγορα, να τακτοποιηθεί, να έχει έναν άνδρα να την προστατεύει… Παρότι, προφανώς, ήταν δολοφόνος, την προσεγγίζω με αγάπη και συμπόνια». Έχει νόημα το Chicago σήμερα; «Στο τέλος του έργου, όταν η Ρόξι τελειώνει το νούμερό της με τη Βέλμα και λένε μαζί “θέλουμε απλώς να σας υπενθυμίσουμε τι σημαίνει Αμερική”, εκείνη προσθέτει –θα σ’ το πω στα αγγλικά, όπως το λέω στο έργο– “and what America stands for” (και ποια είναι τα ιδανικά τα οποία υπερασπίζεται η Αμερική, δηλαδή). Κάθε φορά που λέω αυτή την ατάκα, επειδή παρακολουθώ το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στις Ηνωμένες Πολιτείες, μου φαίνεται πολύ σημερινή, κάτι συμβαίνει μέσα μου».
Το μιούζικαλ Chicago θα παρουσιαστεί στο Christmas Theater στις 18, 19 και 20 Οκτωβρίου, στα αγγλικά με ελληνικούς υπέρτιτλους. Η περιοδεία θα συνεχιστεί στην Ευρώπη, με σταθμούς σε 17 χώρες, και θα ολοκληρωθεί τον Μάιο του 2025. Εισιτήρια: More.com
