Το κοινό που παρακολουθεί τις ταινίες του Πέδρο Αλμοδόβαρ εισέρχεται στις αίθουσες «ψυλλιασμένο» για το τι θα δει: μελόδραμα, ιστορίες και απεικονίσεις ανθρώπινων σχέσεων στα ισπανικά, επιμελημένη σκηνογραφία σε σπίτια που όλοι θα θέλαμε να μένουμε και το όνομα του συνθέτη Αλβέρτο Ιγλέσιας στους τίτλους τέλους. Από το «Διπλανό Δωμάτιο», την τελευταία του ταινία που βραβεύτηκε με Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας και επιλέχθηκε ως ταινία λήξης του επετειακού 30ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας», απουσίαζε μόνο η ισπανική γλώσσα.
Στο «Διπλανό Δωμάτιο», ο Αλμοδόβαρ επιστρέφει σε ένα γνώριμο μοτίβο που συναντάμε και σε άλλες ταινίες της φιλμογραφίας του, αυτό της γυναικείας φιλίας. Στο σύμπαν της πρώτης μεγάλου μήκους αγγλόφωνης ταινίας του, επανενώνει την Ίγκριντ (Τζούλιαν Μουρ) και την Μάρθα (Τίλντα Σούιντον). Η μία είναι πετυχημένη συγγραφέας, η άλλη πολεμική ανταποκρίτρια που βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της επάρατης νόσου. Συμβιβασμένη με το αναπόφευκτο τέλος, η επανένωση των δύο γυναικών θα προκαλέσει τη Μάρθα να ζητήσει από την Ίγκριντ μία μεγάλη χάρη, η οποία φαντάζει τρομακτική, αλλά αποδεικνύεται καθαρτήρια.
Η κάνουλα με το μελόδραμα
Στην προβολή του Παλλάς, αφότου εμφανίστηκαν οι τίτλοι αρχής με τα ονόματα της Τίλντα Σουίντον και της Τζούλιαν Μουρ και ακούστηκαν οι πρώτοι διάλογοι, ένιωσα πως βλέπω την ταινία ενός άλλου σκηνοθέτη και όχι του Αλμοδόβαρ. Μα πώς γίνεται αυτό, ειδικά από τη στιγμή που τα συστατικά βρίσκονταν εκεί; Ο Αλμοδόβαρ άνοιξε την κάνουλα με το μελόδραμα και εμπότισε με αυτό κάθε σκηνή και συζήτηση, δίχως να υπολογίσει το μέτρο. Μουσικά θέματα από προηγούμενα soundtrack ταινιών του, όπως οι «Ραγισμένες Αγκαλιές (2009)» και η «Καυτή Σάρκα» (1997)» έντυσαν μουσικά τις δραματικές στιγμές. Η μαύρη κωμωδία ελάφρυνε το βαρύ θέμα της ταινίας. Ήταν όλα εκεί· εκτός από τα ισπανικά.
Χωρίς τον ήχο των καστιγιάνικων και τη γραμματική τους, οι διάλογοι των ηρωίδων δημιούργησαν την εντύπωση πως ήταν επίπεδοι, στεγνοί και παράταιροι με τις προσωπικότητές τους. Λες και ο Αλμοδόβαρ έγραφε στα αγγλικά, αλλά σκεφτόταν στα ισπανικά. Μήπως, αντί για τη Νέα Υόρκη και τα γύρω δάση της, η δράση του «Διπλανού Δωματίου» να λάμβανε χώρα στη Βαρκελώνη και τα Πυρηναία; Πιθανότατα δε θα μιλούσαμε για την ίδια ταινία και σίγουρα δεν θα βλέπαμε δύο από τις κορυφαίες ηθοποιούς της γενιάς τους, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες ενός εκ των κορυφαίων Ευρωπαίων σκηνοθετών.
Μία είναι η ουσία
Όπως σε κάθε ταινία του Αλμοδόβαρ, η ουσία βρίσκεται στην πολυπόθητη επίτευξη της λύτρωσης. Μπροστά της, η δυσφορία της γλώσσας μοιάζει σαν ενοχλητικό πετραδάκι στο παπούτσι. Μπορείς, είτε να το αγνοήσεις, είτε να το αφήσεις να σε ενοχλεί, όπως έκανα και εγώ παρακάμπτοντας το γεγονός ότι αρχικά δεν μπορούσα να διακρίνω την υπογραφή του Αλμοδόβαρ σε αυτό το φιλμ.
Σίγουρα, δεν είναι η πιο δυνατή ταινία της φιλμογραφίας του, αλλά τα επιχειρήματά του για το δικαίωμα της διαχείρισης του ατομικού μας πεπρωμένου, τη δύναμη της συντροφικότητας που εξαίρει και ο τρόπος που κανονικοποιεί τον θάνατο ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής προκαλούν συζητήσεις. Μάλιστα, ίσως να μας πήγαν και ένα βήμα παρακάτω, φτάνοντας και σε σημείο αναθεώρησης του τρόπου σκέψης αλλά και της αντιμετώπισης των προβλημάτων, όπως παρατηρήθηκε στα πηγαδάκια του Παλλάς, λίγο πριν τα ρολά του κινηματοθεάτρου κατέβουν.
