Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν τα δυσάρεστα συμβάντα. Μπορεί βεβαίως να διαφωνείτε με τούτη τη διαπίστωση, χαίρομαι τότε για λογαριασμό σας. Γιατί εγώ νιώθω τον ορίζοντά μας να στενεύει. Ίσως να ζούμε, λένε κάποιοι, το τέλος του παλιού κόσμου και μαζί τον επώδυνο τοκετό ενός νέου, άγνωστης μορφής και περιεχομένου. Πώς θωρακίζεται λοιπόν κανείς έναντι της αγοραίας ανησυχίας; Τρόποι υπάρχουν, καθένας διαλέγει όποιον του ταιριάζει περισσότερο. Με τη σειρά μου το πάλεψα, επενδύοντας χρόνο και σπαταλώντας ικμάδα. Η επίδρασή τους δεν ήταν όμως η αναμενόμενη. Γιατί δεν διαθέτουν διάρκεια και κυρίως επειδή δεν γεννούν ελπίδα για το αύριο.
Την αντάρα τούτου του καιρού τη βιώνω, κάποιες στιγμές, σαν déjà vu. Και θυμήθηκα, έτσι, πόσο καταλυτικό για την πορεία μου ήταν ένα γαλλικό βιβλιαράκι που, για καλή μου τύχη, έπεσε πριν από πολλά χρόνια στα χέρια μου. Αργότερα εκδόθηκε και στα ελληνικά με τίτλο Ο άντρας που φύτευε δέντρα (εκδόσεις Άγρα). Άλλοι το θεωρούν παιδικό βιβλίο, άλλοι αλληγορική διήγηση, σίγουρο πάντως είναι πως στα εβδομήντα χρόνια κυκλοφορίας του ενέπνευσε μυριάδες ανθρώπους. Πολλοί μάλιστα πίστεψαν, χωρίς πάντως να έχουν δίκιο, πως ο συγγραφέας του Ζαν Ζιονό καταγράφει ένα πραγματικό γεγονός, το πώς δηλαδή ένας βοσκός μέσα σε διάστημα σαράντα χρόνων μεταμόρφωσε έναν κατεστραμμένο από την υλοτομία ξερότοπο σε πυκνό δάσος, γεμάτο ζωή και χαρά. Όχι μόνο για πτηνά και αγρίμια, αλλά και για τις ευημερούσες ανθρώπινες κοινότητες που ξεφύτρωσαν. Κι αυτό, για να το πετύχει, δεν χρειάστηκε να κάνει κάτι παραπάνω από το να ανοίγει ασταμάτητα στο έδαφος τρύπες με το σιδερένιο ραβδί του και να ρίχνει σε αυτές από ένα βελανίδι. Δεν λειτουργούν βεβαίως έτσι ακριβώς τα πράγματα, έχω καταπιαστεί και ξέρω. Έμαθα τελικά ότι τα βελανίδια πρέπει να είναι προφυτρωμένα, να ρίχνω τουλάχιστον δύο σε κάθε οπή και να επιλέγω σωστά το σημείο.
Τα δέντρα, το δάσος και η φύση δύνανται να κατευνάσουν την αναταραχή που επικρατεί στον κόσμο και να γιατρέψουν την καρδιά των ανθρώπων.
Μικρή σημασία έχουν όμως οι τεχνικές λεπτομέρειες μπροστά στη μεγάλη αλήθεια τούτου του μικρού βιβλίου, η οποία είναι πως μόνο τα δέντρα, το δάσος και η φύση δύνανται να κατευνάσουν την αναταραχή που επικρατεί στον κόσμο και να γιατρέψουν την καρδιά των ανθρώπων. Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις σχετικές προσπάθειες που γίνονται σε πολλά σημεία του πλανήτη, υπάρχουν πια πολλές ομάδες που αναδασώνουν καμένα δάση ή ρημαγμένες από την «ανάπτυξη» περιοχές. Ελπίζω ότι η μεγαλεπήβολη πρωτοβουλία της Αφρικάνικης Ένωσης, το Μεγάλο Πράσινο Τείχος, θα καταφέρει τελικά να αναχαιτίσει την επέκταση της Σαχάρας και θα προσφέρει σε λαούς και χώρες το υπόβαθρο που χρειάζονται για μια καλύτερη ζωή. Κρατώ, από την άλλη, πολύ μικρό καλάθι όσον αφορά τις εξαγγελίες του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος περί φύτευσης τριών δισεκατομμυρίων δέντρων (!) μέσα στα επόμενα έξι χρόνια. Εγώ, από την πλευρά μου, θα πράξω εκείνο που γνωρίζω ότι ωφελεί ουσιαστικά τον κόσμο και ταυτόχρονα λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά για μένα. Ήδη ανοίγω λάκκους που θα υποδεχτούν τα οπωροφόρα, καλλωπιστικά, αλλά και δασικά νέα δέντρα μου, με προτίμηση, φέτος, στα τελευταία. Δεν χρειάζεται να έχετε αγρόκτημα ή τεράστιο κήπο για να κάνετε το ίδιο, μια επίσκεψη σε ένα φυτώριο θα σας επιτρέψει να επιλέξετε σωστά, βάσει των εδαφοκλιματικών συνθηκών που επικρατούν στον χώρο σας. Αν είχα κήπο μικρό, όχι σπιθαμιαίο ασφαλώς, ας πούμε μεγέθους ακάλυπτου χώρου πολυκατοικίας, ποια δέντρα από όσα δεν μεγαλώνουν πολύ θα φύτευα; Μια λεμονιά ή μια μανταρινιά, τη λατρεμένη κουτσουπιά, ένα σφενδάμι πορφυρού φθινοπωρινού φυλλώματος ή μια μανόλια στελλάτα με τα όμορφα και αρωματικά άνθη, έναν συριακό ή σινικό ιβίσκο, μια γιδοϊτιά, αν ακόμα φυσικά χωράει. Δεν υπάρχουν πάντως μόνο αυτά. Αν ρωτήσετε, θα σας προτείνουν κι άλλα αρκετά που έχουν νόημα. Με τη βαθύτερη, θα υπογραμμίσω τελειώνοντας, σημασία της λέξης.
Ευχαριστούμε τις Γεωπονικές Επιχειρήσεις Χορομίδης για την αρωγή τους στη φωτογράφιση.
