Θυμάμαι εκείνα τα κυριακάτικα μεσημέρια στο πατρικό νεοκλασικό, που ολοκλήρωναν το γαστρονομικό πρωτόκολλο της εβδομάδας, σερβίροντας ζωικές πρωτεΐνες, οι οποίες δεν αποτελούσαν καθημερινή συνήθεια, στο πλαίσιο της ισορροπημένης διατροφής που ακολουθούσαν όλα τα αθηναϊκά αστικά σπίτια. Λαχανικά, ψάρι, όσπρια, ζυμαρικά σε ευφάνταστους συνδυασμούς όλη την εβδομάδα και το κρέας την Κυριακή. Το ροστ μπιφ με μακαρόνια ήταν το αγαπημένο μου. Μοσχοβολούσε το σπίτι κανέλα, μοσχοκάρυδο, μπαχάρι και μια νότα δάφνη. Χοντρά μακαρόνια με τρύπα τυλιγμένα σε μια κομψή ντοματένια σάλτσα κι ένα μοσχάρι κομμένο σε χοντρές φέτες να λιώνει στο στόμα. Νάουσα Μπουτάρη ήταν το κρασί στα ποτήρια – αν θυμάμαι καλά, στη γιαγιά μου άρεσε να κρατάει μισό ποτήρι και για την καρυδένια κοπεγχάγη στο επιδόρπιο.
Ροστ μπιφ με μακαρόνια μαγειρεύω κι εγώ σήμερα, με τις αναμνήσεις να ανακατεύονται με τους μυρωδάτους ατμούς της κατσαρόλας. Και σκέφτομαι τι κρασί να ανοίξω. Ξινόμαυρο φυσικά, δεν το συζητώ. Ένα μπουκάλι Καρυδά του 2020 μου έφερε στον νου τον μόνιμα ηλιοκαμένο σκιέρ Πέτρο Καρυδά και το υπέροχο κτήμα στη Γάστρα της Νάουσας. Το κρασί του, γνήσια έκφραση της περιοχής, με δαμάσκηνα, ελιά, λιαστή ντομάτα και ωραίο φρούτο, ανήκει στις διαχρονικές αγάπες μας. Δίπλα, προκλητικό, το Xinomavraw Oenops του καλού μου φίλου Νίκου Καρατζά, φέρνει στη γευστική μου μνήμη ένα απροσποίητο κρασί, που εκφράζει την τέχνη του Νίκου σε μη παρεμβατικές οινοποιήσεις. Ένα πραγματικό διαμαντάκι. Μια και μπήκα στον χώρο των χωρίς παρεμβάσεις οινοποιήσεων, σκέφτομαι πολύ σοβαρά να ανοίξω το αγαπημένο μου Ξινόμαυρο Mus της Χλόης Χατζηβαρύτη, που έχει βάλει τη δική της σφραγίδα στη νέα εποχή της οινικής Γουμένισσας. Πολύπλοκο, εκφραστικό, με έντονη προσωπικότητα – σαν τη Χλόη! Από τα ελάχιστα «φυσικά» κρασιά στο οποίο βγάζω το καπέλο είναι το Xoris του Χριστόφορου Γεωργιάδη, που έβαλε σε άλλη πίστα το οικογενειακό οινοποιείο Αργατιά στο Ροδοχώρι της Νάουσας. Οινοποίηση σε ανοξείδωτες δεξαμενές (πολύ καινοτόμο για Ξινόμαυρο) χωρίς θειώδη, με γηγενείς ζύμες. Kαι δεν μπορώ παρά να τελειώσω την περιήγηση με ένα κρασί ιδιαίτερα φορτισμένο συναισθηματικά. Στο Κτήμα Κατσαρού, του φίλτατου Δημήτρη, που απεβίωσε φέτος, ο άξιος διάδοχος, ο σεμνός οινολόγος Ευριπίδης Κατσαρός, έχει ανεβάσει ήδη την παραγωγή σε άλλο επίπεδο. Ανάμεσα στις εξαιρετικές μονοποικιλιακές ετικέτες, το Ξινόμαυρο Valos κλέβει τις γευστικές εντυπώσεις με την ευγένεια αλλά και την εκφραστικότητά του.
Δεν ξέρω τι θα ανοίξω τελικά. Μάλλον περισσότερα από ένα, γιατί η μεγάλη παρέα το επιτρέπει. Κάντε το ίδιο!
