Η Ιωάννα Κολλιοπούλου έχει μια αγαπημένη συνήθεια: πηγαίνει σινεμά μόνη της. «Σου ακούγεται λίγο μίζερο, ε;» μου λέει γελώντας, όσο προσπαθεί να χωρέσει στο στόμα της μία χούφτα ποπ κορν. «Με βοηθά να δραπετεύω από τη βαβούρα της καθημερινότητας. Έρχομαι εδώ μόνη, πατάω ένα προσωρινό στοπ στα υπαρξιακά μου και βουτάω στο σύμπαν μιας ιστορίας. Βρίσκω μια ησυχία στη μοναξιά. Ταξιδεύω και μόνη. Πρόσφατα πήγα στο Βερολίνο και στο Βελιγράδι, εντελώς μόνη. Είναι απίστευτο να βλέπεις πώς η μοναχικότητα μεταμορφώνεται σε δυναμική», λέει, τραβώντας μια γερή ρουφηξιά απ’ τη λεμονάδα της.
Είμαστε στο μπαρ του αγαπημένου της κινηματογράφου, του Μικρόκοσμου της Λ. Συγγρού, περιμένοντας την επόμενη προβολή. Παίρνω έμπνευση απ’ το όνομα του σινεμά και τη ρωτώ ποιος είναι ο προσωπικός της μικρόκοσμος. «Δεν έχω ιδέα», απαντά, αλλά κάποια λεπτά αργότερα, αφού το έχει ξανασκεφτεί: «Χωρίς να ακουστώ μελοδραματική, η θλίψη είναι ο μικρόκοσμός μου. Ζω με μια αίσθηση ματαιότητας, αλλά όταν φτάνει στα όρια, κάτι φωτίζει ενστικτωδώς. Μέσα στην απόλυτη θλίψη μου, με κινεί μια αισιοδοξία και λέω: “Δεν μετανιώνω για τίποτα”. Έκλεισα τα 40 κι αυτό έφερε μια αποδοχή. Δεν μετανιώνω, τελικά, ακόμα και για τα δυσκολότερα. Δεν έχω φτάσει και στον βουδισμό, αλλά έχω κερδίσει μια αρμονία με το μέσα μου».
Η κουβέντα έρχεται στην πρώτη και πιο εμβληματική ταινία του κινήματος Δόγμα 95, που έφερε μια πιο αγνή κινηματογραφική φόρμα, το Festen του Τόμας Βίντερμπεργκ, στη θεατρική διασκευή του οποίου πρωταγωνιστεί υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. Είναι η ιστορία μιας οικογενειακής γιορτής, κατά τη διάρκεια της οποίας αποκαλύπτεται ότι ο πατέρας κακοποιούσε σεξουαλικά τα παιδιά του. «Είναι ένα σκληρό έργο. Η κακοποίηση, δυστυχώς, δεν έχει συγκεκριμένο πρόσωπο. Μπορεί να την υποστείς με πολλές μορφές, ασυνείδητα, κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Είμαι ενθουσιασμένη που συνεργάζομαι με τον Οδυσσέα. Είναι ένας ευφυής σκηνοθέτης. Έχει φτιάξει μια παράσταση βιωματική, όπου οι θεατές θα συνυπάρχουν με τους ηθοποιούς επί σκηνής, σαν καλεσμένοι μιας γιορτής, δημιουργώντας μια παράσταση-εμπειρία».
Εμπειρίες και επιτυχίες
Σκέφτομαι ότι έχω απέναντί μου μια εξωστρεφή κοπέλα, με αίσθηση του χιούμορ, που δεν έχει κάνει σχεδόν καθόλου κωμωδία. Αντιθέτως, την επιλέγουν κυρίως σε βαριά δράματα. Θυμηθείτε τη στο Στέλλα κοιμήσου του Γιάννη Οικονομίδη, για την ερμηνεία της στο οποίο τιμήθηκε με το Βραβείο Μελίνα Μερκούρη. «Δεν με ενδιαφέρει αν κάνω δράμα ή κωμωδία. Με ενδιαφέρει να δουλεύω. Κάνω αυτή τη δουλειά 15 χρόνια με πάθος και νιώθω ότι έχω βρει μια καλλιτεχνική οικογένεια, στην οποία μπορώ να υπάρχω απελευθερωμένη. Το σημαντικό για μένα ως ηθοποιός είναι να προκαλώ μια μετατόπιση στις ψυχές των θεατών. Το να γίνομαι το μέσο για να ξεκουνηθεί έστω και κάτι μικρό μέσα σου, αυτό για μένα είναι επιτυχία».
Τη ρωτάω ποια ταινία θα ήθελε να ζήσει σαν αληθινή εμπειρία. «Την Πράσινη κάρτα με τη Μακ Ντάουελ και τον Ντεπαρντιέ. Είμαι καταδικασμένη να είμαι ρομαντική, τελικά». Αν έκανε κάστινγκ για την ταινία της ζωής της, θα διάλεγε να την υποδυθεί η Κρίστεν Στιούαρτ, ενώ η ταινία που την έκανε να κλάψει με λυγμούς ήταν το Χορεύοντας στο σκοτάδι του Λαρς φον Τρίερ.
«Το να γίνομαι το μέσο για να ξεκουνηθεί έστω κάτι μικρό μέσα σου, αυτό για μένα είναι επιτυχία».
Θα ήθελε να κάνει περισσότερο σινεμά. Προς το παρόν, μόλις τελείωσε γυρίσματα για τη νέα ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, Σπασμένη φλέβα. Έχει, λέει, άπιαστα όνειρα, τα οποία όμως βρίσκουν τρόπο να πραγματοποιούνται, όπως η συμμετοχή της στο Greek Salad του Amazon. Λίγο πριν χαμηλώσουν τα φώτα στην αίθουσα, τη ρωτάω αν έχει νιώσει ποτέ να είναι ο χαρακτήρας κάποιας ταινίας. «Μιας μόνο; Κάθε ώρα νιώθω να πρωταγωνιστώ σε διαφορετικό σενάριο. Τις περισσότερες φορές είμαι σαν την Τζένα Ρόουλαντς στο Νύχτα πρεμιέρας και στο Μια γυναίκα εξομολογείται. Αγαπημένος Τζον Κασσαβέτης!».
Festen του Τ. Βίντερμπεργκ, σε σκηνοθεσία Ο. Παπασπηλιόπουλου. Παίζουν: Ν. Τσαλίκη, Γ. Ζιόβας, Π. Αλειφερόπουλος, Ι. Κολλιοπούλου κ.ά. Από 30/10 στο θέατρο Άλμα (Ακομινάτου 15, Μεταξουργείο). Προπώληση: more.com, 211-8005141.
