Παρά τις δυσμενέστατες συνθήκες που επικρατούσαν αυγουστιάτικα, οι ροδιές μου φέτος τα κατάφεραν περίφημα. Συγκόμισα τρία τελάρα ρόδια, ξινά και γλυκά. Τα σκασίματα των καρπών ήταν ελάχιστα, συνετίστηκα βλέπετε από τα παθήματα των προηγούμενων ετών και πότιζα τακτικά. Σίγουρα βοήθησε και η εδαφοκάλυψη γύρω από τους κορμούς, η οποία διατηρεί σχετικώς σταθερή την υγρασία στις ρίζες. Έκοψα κι όσα ρόδια έχασκαν, άφησα πέντε έξι μόνο να κρέμονται στα δέντρα, κέρασμα στα αγαπημένα μου κοτσύφια, που τσιμπολογούν λαίμαργα τους βυσσινείς σπόρους. Μήνες πριν, φαινόταν πως η παραγωγή θα είναι μεγάλη – πόσα πια να σπάσω, σκεφτόμουν, για τις σαλάτες μου; Αγόρασα λοιπόν μια μικρή χειροκίνητη πρέσα και της αφιέρωσα ένα απόγευμα. Ταχύτατη αποδείχθηκε και αρκετά αποδοτική, παρέλαβα ποσότητα χυμού λίγη παραπάνω από το ένα τρίτο του αρχικού τους βάρους. Ήπια επιτόπου αρκετό, τρελαίνομαι στ’ αλήθεια για τη γεύση του, και μοίρασα τον υπόλοιπο σε μικρά γυάλινα δοχεία, που μπήκαν στον καταψύκτη. Κάθε βράδυ βγάζω ένα, ώστε να είναι έτοιμος για να τον πιω, νήστις, το πρωί. Προσθέτω μια γεμάτη κουταλιά γύρη (σπουδαίο τονωτικό) μαζί με μια πρέζα ξερή πιπερόριζα, την τελευταία ως θερμαντικό αντιστάθμισμα της ήπιας ψυχραντικής επίδρασης που έχει ο χυμός στα όργανα της πέψης. Για άλλο λόγο βεβαίως έγινε δημοφιλής τα τελευταία χρόνια, για το ότι πλήθος επιστημονικών ερευνών κατέδειξαν πως πράγματι διαθέτει πολύτιμες αντιοξειδωτικές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες.
Μπορεί να μην το θυμάστε, είναι πάντως γεγονός πως τις τελευταίες δεκαετίες το ρόδι κυρίως μόνο ως πρωτοχρονιάτικο στολίδι έμπαινε στα σπίτια μας, η κατανάλωση του διαρκώς έφθινε. Τώρα όμως, χάρη στη ζήτηση που εμφανίζει ο χυμός του, καλλιεργείται σε πολλές χώρες εντατικά. Το ίδιο και στην Ελλάδα, αλλά με στρεβλό, ως είθισται, τρόπο. Επειδή κάποιοι επιχειρηματικοί κύκλοι υπόσχονταν χρυσοφόρες αποδόσεις σε όσους προμηθεύονταν, σε τσουχτερή τιμή, δενδρύλλια συγκεκριμένης ποικιλίας, τα οποία θα έδιναν χυμό με τα χαρακτηριστικά που επιθυμεί η διεθνής αγορά. Το μεγαλύτερο μέρος των εκτάσεων όπου εγκαταστάθηκαν αυτές οι φυτείες ροδιάς ήταν στη Βόρεια Ελλάδα, όπου όμως είναι μεγάλη η πιθανότητα χαμηλών θερμοκρασιών και βροχοπτώσεων την εποχή της συγκομιδής. Πολλά από τα δέντρα αρρώστησαν, αρκετοί καλλιεργητές τα βρόντηξαν. Κρίμα για μία ακόμα ευκαιρία της ελληνικής γεωργίας που χάθηκε, ντροπή στους αρμόδιους που όφειλαν να προειδοποιήσουν και δεν το έπραξαν.
Σας υποσχέθηκα όμως ότι δεν θα γκρινιάζω. Γυρίζω λοιπόν στα θετικά. Ακόμα και τα απορρίμματα της χυμοποίησης του ροδιού, τα οποία εγώ ρίχνω στον κομποστοποιητή, παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Ο φλοιός των καρπών δρα αντιβακτηριακά, ενώ υπάρχουν ενδείξεις πως βοηθά στην αντιμετώπιση της οστεοπόρωσης και της ρευματοειδούς αρθρίτιδας – μελλοντικώς θα μάθουμε περισσότερα. Εκείνο που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι πως οι χιονόλευκοι σπόροι του ροδιού, παραπροϊόν και αυτοί της χυμοποίησης, δίνουν με ψυχρή έκθλιψη ένα πολύτιμο έλαιο. Το παράγει ένας φίλος βιοτέχνης και έχω παρακολουθήσει την κοπιαστική διαδικασία, η απόδοση είναι ιδιαίτερα χαμηλή, γι’ αυτό ευλόγως η τιμή του βρίσκεται στα ύψη. Δυο τρεις σταγόνες του όμως αρκούν, αν η επάλειψη επαναλαμβάνεται καθημερινά, για να αποκατασταθεί μετά από λίγο καιρό η ελαστικότητα της επιδερμίδας και να λειανθούν οι ρυτίδες.
Ο φλοιός των καρπών δρα αντιβακτηριακά, ενώ υπάρχουν ενδείξεις πως βοηθά στην αντιμετώπιση της οστεοπόρωσης και της ρευματοειδούς αρθρίτιδας.
Υπάρχει διαθέσιμη στον κήπο σας μια ηλιόλουστη γωνιά και στην περιοχή σας η θερμοκρασία δεν πέφτει κάτω από -8°C; Θα ήταν καλό να την προσφέρετε στη ροδιά, ένα δεντράκι που λατρεύεται εδώ από τότε που, πριν από πέντε χιλιετίες, έφτασε εξ ανατολών. Αφιερώθηκε στην Ήρα, την προστάτιδα του γάμου, αλλά ήταν επίσης το δέντρο που φύτεψε στον ιερό της κήπο η Αφροδίτη. Θα περάσουν κάποια χρόνια μέχρι να γεννήσει πρώτη φορά τον στρουμπουλό καρπό, που συμβολίζει το πάθος, τη γονιμότητα και την ευκαρπία. Τα μεγάλα, πορτοκαλοκόκκινα άνθη της πάντως θα ομορφαίνουν, πολύ νωρίτερα, την κάθε σας άνοιξη.
