Το απόγευμα της Τρίτης 29/10, κάτοικοι της πόλης Καταρόχα, στη μητροπολιτική περιοχή της Βαλένθια, βιντεοσκοπούσαν από τα μπαλκόνια τους το νερό που σταδιακά κάλυπτε την επιφάνεια του δρόμου. Σε ένα από αυτά, ακούγονταν οι φωνές κάποιων γυναικών που αναφωνούσαν «Τι βαρβαρότητα!», όταν μέσα σε λίγες ώρες αντίκρισαν τη στάθμη του νερού να ανεβαίνει και να σκεπάζει τον μεγάλο κυκλικό κόμβο, απέναντι από το σπίτι τους, παρασύροντας τα ακινητοποιημένα αυτοκίνητα στους γύρω δρόμους και στα κτίρια. Πολλοί οδηγοί σκέφτηκαν να παραμείνουν μέσα σε αυτά, σκεπτόμενοι πως θα ήταν ασφαλείς. Τα οχήματα εξαφανίστηκαν, όπως και οι οδηγοί τους.
Το χρονικό μιας καταστροφής
Εκείνο το πρωί, ο δημοσιογράφος Καγετάνο Μαντσόν βρισκόταν στο σπίτι του, στη βόρεια πλευρά της Βαλένθια, η οποία δεν είχε πληγεί από το φαινόμενο Dana. «Είχαμε πληροφορηθεί για τον κόκκινο συναγερμό στην περιοχή της Βαλένθια, ειδικά στα βουνά, κοντά στις πόλεις Τσίβα, Ουτιέλ και Τσέστε. Κανείς όμως δεν είδε τον τεράστιο όγκο των υδάτων που ερχόταν και διοχετεύτηκε στα ποτάμια και στους χειμάρρους. Παραδοσιακά, αυτά τα υδάτινα κανάλια είναι άνυδρα, εκτός απ’ όταν βρέχει. Μόνο που αυτή τη φορά, οι χείμαρροι δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τόσο πολύ νερό», αναφέρει.
Η ειδοποίηση από το 112 έφτασε πάρα πολύ αργά, μετά τις οκτώ το απόγευμα, όταν ήδη είχαν χαθεί ανθρώπινες ζωές. Ο ίδιος και η υπόλοιπη πόλη δεν είχαν πληροφόρηση για το τι γινόταν νότια του περιφερειακού της Βαλένθια. Δεν υπήρχε ούτε ρεύμα, ούτε τηλεφωνικές συνδέσεις. «Ξαφνικά, την Τετάρτη, άρχισε να μαθεύεται το τι είχε συμβεί στην Παϊπόρτα, το Σεδαβί και την Καταρόχα. Τα social media βοήθησαν να πάρουμε πληροφορίες για το μέγεθος της καταστροφής. Μόλις σχηματίσαμε μια εικόνα, ο κόσμος ξεκίνησε να οργανώνεται».
Το πρωί της Πέμπτης, κουβαλώντας ρούχα, φαγητά και νερό, πλήθος Βαλενθιάνων διέσχιζαν τις γέφυρες του αυτοκινητόδρομου πάνω από τη σύγχρονη κοίτη του ποταμού Τούρια (η παλαιότερη κοίτη που διερχόταν μέσα από το κέντρο της πόλης μετατράπηκε σε ανισόπεδο πάρκο, διότι η υπερχείλιση του ποταμού το 1957 προκάλεσε ανυπολόγιστες ζημιές στην πόλη), καθώς ήταν αδύνατο να προσεγγιστούν οι πληγείσες περιοχές με όχημα ή με τρένο.
Ο 26χρονος δημοσιογράφος μάς ενημερώνει πως η έλλειψη οργάνωσης από τις αρχές σε περιφερειακό και εθνικό επίπεδο λόγω ιδεολογικών και κομματικών διαφορών, ώθησε τους ντόπιους να αναλάβουν δράση από μόνοι τους. Πυροσβέστες απ’ όλη την Ισπανία και στρατιώτες, αγρότες με τα τρακτέρ και τις καρότσες τους και οικοδόμοι με τους εκσκαφείς κατέφτασαν στην Βαλένθια, προκειμένου να βοηθήσουν τους πληγέντες. «Σταδιακά, ολόκληρη η πόλη, ακόμα και αυτοί που δεν είχαν κάποιους συγγενείς ή φίλους, κινητοποιήθηκε να βοηθήσει. Πολλοί σκέφτηκαν πως “εφόσον δεν αναλαμβάνει δράση το κράτος, θα κινητοποιηθούμε από μόνοι μας”».
Η Γενιά Ζ εν δράσει
Μαζί με μια παρέα φίλων του, εκ των οποίων δύο είχαν γονείς που έμεναν εκεί, κινήθηκαν προς την πόλη της Καταρόχα, όπου υπήρχε ανάγκη για βοήθεια. «Το πρώτο πράγμα που διαπίστωνες ήταν ότι κανένας άνθρωπος δεν δάκρυζε. Έκλαψαν πολύ την ώρα της καταστροφής, αλλά συνειδητοποίησαν πως έπρεπε να βάλουν τα δυνατά τους και να τα φτιάξουν όλα από την αρχή. Η πόλη στάθηκε εξ αρχής στο πλάι τους».
Ο Μαντσόν στέκεται στο μαζικό πλήθος νεανικού κόσμου στις πληγείσες περιοχές. Ο ίδιος εκτιμάει πως με την παρουσία και τη βοήθεια που παρείχαν, απέδειξε πως οι ισχυρισμοί των μεγαλύτερων περί ατομικισμού και έλλειψη πρωτοβουλίας δεν ευσταθούν. «Όσο για εμάς, πηγαίναμε όπου μας ζητούσαν βοήθεια. Καθαρίζαμε για ώρες τη λάσπη από το ισόγειο και τον πρώτο όροφο σε πολυκατοικίες, μετακινούσαμε έπιπλα και ένα σωρό αντικείμενα. Οι άνθρωποι μάς ευχαριστούσαν. Μάλιστα, μια γυναίκα μας προσκάλεσε και για φαγητό, αφότου τη βοηθήσαμε να καθαρίσει το σπίτι της από τις λάσπες», διηγείται.
Τέλος, για τις επισκέψεις του βασιλικού ζεύγους, του πρωθυπουργού Πέδρο Σάντσεθ και του τοπικού κυβερνήτη Κάρλος Μαθόν, στον οποίο χρεώνεται η απουσία προληπτικών μέτρων και έγκαιρης προειδοποίησης, ο νεαρός δημοσιογράφος θεωρεί πως ήταν ένα παράδειγμα προς αποφυγή. «Από πολιτικής άποψης, ήταν μια ηλίθια κίνηση. Έπρεπε να περιμένουν πως θα δεχτούν τέτοιου είδους αντιμετώπιση. Δεν ήταν η κατάλληλη ώρα για να έρθουν στην Παϊπόρτα και να βγάλουν φωτογραφίες. Ειδικά από τη στιγμή που η από πλευράς τους οργάνωση ήταν τόσο χαοτική, δεν χρειαζόταν να έρθουν εδώ και να δείξουν την υποστήριξή τους».
Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον 217 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, ενώ ο αριθμός των αγνοουμένων ανέρχεται κοντά στους 1.900.
