Σε όλα τα emails που στέλνει σε φίλους και συνεργάτες, ο Ρόμπερτ Σμιθ γράφει με κεφαλαία. Σαν να φωνάζει δηλαδή. Η δυνατή φωνή του, άγρια όσο και εύθραυστη, ίδια και απαράλλακτη 45 χρόνια τώρα, κρατάει τις ισορροπίες και στο νέο άλμπουμ των Cure, Songs of a lost world. Οκτώ στιβαρά τραγούδια για έναν «χαμένο κόσμο», που επιμένει να κινείται αργά και να παίρνει τον χρόνο του.
O δίσκος αρχικά υπολογιζόταν να έρθει το 2019, αλλά κόλλησε στην κίνηση. Στο Endsong, το επιβλητικό τελευταίο κομμάτι, ο Σμιθ περιμένει έξι λεπτά μέχρι να μπει. Χάθηκε; Ξεχάστηκε; Αρκετά πιο πριν, στο And nothing is forever, η τρίλεπτη εισαγωγή γλυκαίνει και ξενίζει ταυτόχρονα, μέχρι που έρχεται η φωνή να επιβεβαιώσει ότι ακούμε ένα τραγούδι των Cure, από τα πιο όμορφά τους.
Αν μπορεί κανείς να πει κάτι αρνητικό για τον δίσκο, θα ήταν ότι προκύπτει κάπως «over-produced» – υπερβολικά γυαλισμένος και πυκνός σε επίπεδο παραγωγής. Έρχονται στιγμές που θες να σφίξεις το χέρι του ηχολήπτη αντί γι’ αυτό του Σμιθ. Όμως αν αφεθείς και σωπάσεις μέσα σου, θα εκτιμήσεις σίγουρα το μεγαλείο τραγουδιών όπως το πυρετικό Warsong ή το αργόσυρτο Alone, που πραγματικά ζει σε έναν δικό του κόσμο. Tα ντραμς είναι λες και αντηχούν από το διάστημα, τα πλήκτρα βουλιάζουν σε μαύρα νερά και το ξερό μπάσο του Σάιμον Γκάλοπ συνοδεύει τεμπέλικα μια κούρσα στο πουθενά. Nαι, τα χρόνια πέρασαν, ο κόσμος άλλαξε και ο Ρόμπερτ Σμιθ μοιάζει πια με τρελή γριά, όμως τα καινούργια τραγούδια των Cure είναι μια επιβεβαίωση ότι κάτι μέσα μας παραμένει ίδιο.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠThe Bonnie Nettles – First in / first out
Ο δεύτερος δίσκος των Bonnie Nettles έχει τις ηλεκτρικές κιθάρες σε πρώτο πλάνο και κινείται σε ήπιους τόνους, με προσεγμένο ήχο και επιρροές από Primal Scream. Αξίζει να τους ακούσετε και λάιβ. Αυτές τις μέρες περιοδεύουν στην Ευρώπη, ενώ στις 7/12 ανοίγουν τη συναυλία των Planet of Zeus στο Floyd.
