«Καμιά φορά τύχαινε να είμαστε μόνοι μας στο σπίτι την παραμονή πρωτοχρονιάς, επειδή δεν μπορούσαμε να είμαστε με τις οικογένειες μας. Ξέραμε, όμως, ότι θα συνδεθούμε online, θα μπούμε στον κόσμο του World of Warcraft και θα υπάρχουν κάποιοι εκεί για να μιλήσουμε. Νιώθαμε ότι ανήκουμε κάπου», λέει η Σωτηρία που ξεκίνησε να παίζει το συγκεκριμένο video game όταν ήταν ακόμη φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη. To WΟW, που γιορτάζει αυτές τις μέρες 20 χρόνια ζωής, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στον κόσμο των εφήβων και των φοιτητών εκείνη την εποχή. Μέσα σε ελάχιστους μήνες μετατράπηκε από ένα δημοφιλές MMORPG (διαδικτυακό παιχνίδι ρόλων μαζικής συμμετοχής) με fantasy θεματική σε κανονική μανία: μέχρι το 2014 διέθετε περισσότερους από 100 εκατομμύρια (!) συνδρομητές ενώ μέχρι σήμερα έχει αποφέρει συνολικά πάνω από 14 δισεκατομμύρια δολάρια στην Blizzard Entertainment, την εταιρεία παραγωγής του.
Έρωτας μέσω ίντερνετ καφέ
Το 2004, ο κόσμος του ίντερνετ φαινόταν πολύ διαφορετικός σε σχέση με σήμερα: οι συνδέσεις έβγαζαν ενοχλητικούς ήχους, οι οθόνες έμοιαζαν με χοντροκομμένα κουτιά, τα video games ήταν παρεξηγημένα και τα ίντερνετ καφέ το νέο trend. Μετά την έλευση του WOW, τα τελευταία έγιναν και επισήμως τόπος συνάντησης για τις νεαρές ηλικίες· αντί να πιουν καφέ σε κάποια πλατεία, πολλά παιδιά εκείνης της γενιάς έδιναν διαδικτυακά ραντεβού για να πολεμήσουν σκοτεινές οντότητες σε ανήλιαγα μπουντρούμια. Αντί το gaming να τους αποξενώνει, τους χάριζε το συναίσθημα ότι ανήκουν σε κάποια κοινότητα. Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς ανέπτυξαν ακόμα πιο ισχυρά συναισθήματα μεταξύ τους, πέρα από μία ιντερνετική φιλία.
«Τότε τα internet καφέ ήταν της μόδας. Παίζαμε σε κάποιο στη γειτονιά μας, αφού δεν είχαμε τη δυνατότητα να έχουμε καλή γραμμή ίντερνετ στο σπίτι γιατί ήταν πολύ ακριβή», θυμάται η Σωτηρία. Οι gamers μάχονταν ενάντια σε φανταστικά τέρατα, συνομιλούσαν για ώρες μέσα από τα μικρόφωνά τους, αντάλλασσαν αστεία και μέρα με τη μέρα αποκάλυπταν ακόμη ένα κομμάτι του εαυτού τους στους άλλους. «Έτυχε πολλοί από τους συμπαίκτες με τους οποίους συνομιλούσαμε να βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη. Ξεκινήσαμε λοιπόν συναντήσεις για καφέ. Κάποιοι γνώριζαν έτσι το ταίρι τους. Μια φίλη μου συνάντησε τυχαία τον άντρα της ζωής της και έφυγαν μαζί στην Πορτογαλία. Σήμερα είναι ακόμη μαζί. Με άλλους είμαστε ακόμα φίλοι. Όταν συναντιόμαστε 15 χρόνια μετά λέμε “τι ζήσαμε τότε!”».
Όταν η Σωτηρία μπήκε σε ένα guild (group παικτών που συνεργάζονται σε αποστολές) ο υπεύθυνος της ομάδας της, ο Ομάρ, ήταν ένας 26χρονος που είχε μόλις τελειώσει τη στρατιωτική του θητεία. Στα forums που συνόδευαν το group, οι παίκτες μπορούσαν να μοιραστούν μερικές πληροφορίες για τον εαυτό τους, όπως τα ενδιαφέροντα τους. Σύντομα, η Σωτηρία και ο Ομάρ, κατάλαβαν πως αγαπούσαν και οι δυο τη μουσική, άρχισαν να ανταλλάσσουν τραγούδια και να συζητάνε καθημερινά. Υπήρχε μονάχα ένα πρόβλημα: Ο Ομάρ ζούσε στην Τουρκία. «Καταλήξαμε να μιλάμε πάρα πολλές ώρες online ως που ένα βράδυ, μετά από άπειρες συζητήσεις σε διάστημα δύο μηνών, καταλάβαμε πως κάτι συνέβαινε μεταξύ μας. “Τι κάνουμε τώρα;”, αναρωτηθήκαμε. Δεν είχαμε ακόμη σταθερές δουλειές και λεφτά για να ταξιδέψουμε. Υπήρχαν μόνο sms και αυτά ήταν ακριβά, οπότε δίναμε διαδικτυακά ραντεβού. Κάποια στιγμή είπαμε πως έπρεπε να βρεθούμε από κοντά».
Η Σωτηρία θυμάται ότι είχε τρομερό άγχος την πρώτη μέρα που θα συναντούσε τον Ομάρ. Τελικά, όταν γνωρίστηκαν, ήταν σαν να ήξεραν ο ένας τον άλλο για χρόνια. Από τότε και στο εξής, ακόμη και όταν οι δυο τους ήταν μακριά, εφεύρισκαν νέους τρόπους για να συναντιούνται. «Υπήρχαν πολύ όμορφες τοποθεσίες στις πίστες. Παίρναμε τους χαρακτήρες μας μαζί με καλάθια πικνίκ και πηγαίναμε να δούμε τη θέα. Ήταν σαν να βγαίναμε ραντεβού».
Μια οικογένεια gamers
Η Μαρία μπήκε στον κόσμο του WΟW το 2010. Ήταν μητέρα ενός παιδιού ηλικίας τεσσάρων ετών και είχε μόλις βγει από έναν χωρισμό. «Περνούσα πολύ χρόνο στο σπίτι. Δεν μπορούσα να βγαίνω γατί δεν είχα βοήθεια με το παιδί. Μου άρεσε λοιπόν το γεγονός ότι μέσα από το WΟW είχα μια παρέα για τα βράδια που ήμουν μόνη», λέει σήμερα. Όταν κάποιοι γνωστοί της, την εισήγαγαν στο παιχνίδι, άρχισε να κοινωνικοποιείται. «Μιλούσαμε είτε για πράγματα που είχαν να κάνουν με το παιχνίδι, είτε απλά κάναμε καφέ και συζητούσαμε. Περνούσαμε τέσσερις ώρες μαζί κάθε φορά που παίζαμε με την ομάδα. Ήταν επόμενο να δεθούμε μεταξύ μας».
Όταν η ομάδα έκανε ένα τραπέζι γνωριμίας, η Μαρία είχε ήδη αρχίσει να συνομιλεί με τον Χρήστο. «Την πρώτη εντύπωση για κάποιον την αποκτάς μέσα από το παιχνίδι. Δημιουργούνται φιλίες, έχθρες, αντιπάθειες. Αντιλαμβανόμουν ότι ταιριάζω μαζί του. Μπορούσα να πω ένα αστείο και να το καταλάβει. Ήξερα ότι δεν είναι κανένας περίεργος τύπος. Εάν δεν ήταν κι άλλα άτομα δεν θα πήγαινα στη συνάντηση. Είχα ρωτήσει τους φίλους μου στο group εάν τον ήξεραν, όπως ρωτάς σε μια φίλη σου για κάποιον που σου προτείνει να βγείτε ραντεβού. Κανονίσαμε λοιπόν να πάμε μαζί στο τραπέζι. Έναν χρόνο μετά παντρευτήκαμε».
Σήμερα, έπειτα από 14 χρόνια, στο σπίτι που ζουν μαζί, τα γραφεία τους είναι τοποθετημένα το ένα δίπλα στ’ άλλο. Οι τρεις τους, τώρα πια – η Μαρία ο Κώστας και ο 18χρονος γιος της, δεινός gamer από πολύ μικρή ηλικία- συνεχίζουν να εξερευνούν τις πτυχές ενός κόσμου μαγικού που κάποτε τους έφερε κοντά. Μάλιστα, σχεδιάζουν να καλύψουν σύντομα τους τοίχους με αφίσες του παιχνιδιού και να μετατρέψουν τον χώρο σε gaming room. «Είμαστε μια οικογένεια gamers και δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσουμε», λέει. Για κάποιους, ένα βιντεοπαιχνίδι είναι ένας επιφανειακός τρόπος διασκέδασης, για άλλους ένα αγαπημένο hobby, υπάρχουν όμως κι εκείνοι που χάρη σε αυτό έχτισαν ολόκληρη τη ζωή τους. «Μπόρεσα να δημιουργήσω μέσα από αυτό φιλίες, ακόμα και όταν δεν ήμουν καλά. Όταν δεν μπορούσα να βγω γιατί ο γιος μου ήταν μικρός και τον φρόντιζα μόνη, είχα μια παρέα που με στήριζε και καθόμασταν μαζί μέχρι το πρωί. Για αυτό έβαλα τον γιο μου σε αυτή την κοινότητα, γιατί σε εμένα προσέφερε πολλά».
