Τις τελευταίες εβδομάδες η Σοφία Μπεκατώρου δυσκολεύεται να κοιμηθεί. Μιλάει, όμως, με απλά λόγια και ξεκάθαρη εστίαση για τα πράγματα που έγιναν, τα πράγματα που θα έπρεπε να έχουν γίνει και τα πράγματα που σίγουρα πρέπει να γίνουν από δω και πέρα. «Τώρα δεν πρέπει να μιλάω εγώ», λέει. «Πρέπει να μιλήσουν οι άνθρωποι που δουλεύουν χρόνια πάνω στο ζήτημα αυτό και ξέρουν τι πρέπει να αλλάξει». Αφού, όμως, μέσα από τα δικά της λόγια οδήγησε μια κοινωνία να συζητήσει πράγματα που μέχρι τώρα προτιμούσε να αγνοεί, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να την ακούσουμε.
Όταν η καταγγελία της για τη σεξουαλική κακοποίηση που δέχτηκε το 1998 από τον πρώην αντιπρόεδρο της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας βγήκε στη δημοσιότητα, συνέβησαν δύο πράγματα, και μάλιστα πιο γρήγορα και αποτελεσματικά απ’ όσο θα μπορούσε κανείς να φανταστεί: το ένα ήταν ότι η δική της αποκάλυψη προκάλεσε ένα ντόμινο καταγγελιών που δεν περιορίστηκαν στον χώρο του αθλητισμού. Το δεύτερο, ότι πολύς κόσμος στην Ελλάδα άρχισε να αμφισβητεί τον χαρακτήρα του «φυσιολογικού» που εδώ και αιώνες έχουμε την τάση να αποδίδουμε στα περιστατικά βίας και παρενόχλησης.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο, πολυσέλιδο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί στις 7 Μαρτίου μαζί με την Καθημερινή της Κυριακής.