Από μικρός εξοικειώθηκε με τα εργαλεία και τις κατασκευές, λόγω του μηχανικού πατέρα του. Έφηβος ονειρευόταν ότι θα γίνει καλλιτέχνης ή αρχιτέκτονας. Σπούδασε βιομηχανικό σχεδιασμό κι άρχισε να φτιάχνει έπιπλα που τα συνδυάζουν όλα. Πήγε στην Ολλανδία για την πρακτική του στο στούντιο του Nacho Carbonelli και έμεινε οκτώ χρόνια. Τα αντικείμενα του εικαστικού Κώστα Λαμπρίδη με την πρώτη ματιά μοιάζουν χαοτικά, κοιτώντας τα όμως πιο προσεκτικά, αποκαλύπτουν μια καλά μελετημένη συναρμολόγηση αντικειμένων και υλικών τα οποία συλλέγει από τον δρόμο. «Πολλοί ορίζουν το είδος αυτό “στα όρια του ντιζάιν και της τέχνης”».
Οι δημιουργοί, όπως ο Κώστας Λαμπρίδης, πάντοτε αναζητούν τρόπους να διαφοροποιήσουν τη δουλειά τους, όμως τη νέα γενιά φαίνεται να την απασχολεί ουσιαστικά ο αντίκτυπος του έργου της στο περιβάλλον, ενώ εμπλέκει και τους τεχνίτες, διότι είναι αυτοί που κάνουν ένα προϊόν πιο «ανθρώπινο». Ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες, τρία στούντιο φτιάχνουν έπιπλα και αντικείμενα που ισορροπούν ανάμεσα στην τέχνη, στην αρχιτεκτονική και στον βιομηχανικό σχεδιασμό, και οι σχεδιαστές τους μας μιλούν για τη φιλοσοφία τους, τις σύγχρονες τάσεις και τις πηγές της έμπνευσής τους.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του περιοδικού «Κ» που κυκλοφορεί στις 18 Απριλίου μαζί με την Καθημερινή της Κυριακής.