Το υδρογόνο φιγουράριζε πριν από μερικά χρόνια ως η τελική λύση για τις μετακινήσεις μηδενικών ρύπων, καθώς τα αμιγώς ηλεκτρικά οχήματα, με την εμβέλεια που εξασφάλιζαν τότε και τις περιορισμένες υποδομές φόρτισης, προσφέρονταν μόνο για διαδρομές μέσα στα όρια της πόλης.
Όμως οι εξελίξεις στην ηλεκτροκίνηση είναι πλέον ραγδαίες. Το θέμα της αυτονομίας αντιμετωπίζεται με μπαταρίες που πολλές φορές υπόσχονται εμβέλεια κοντά στα 600 χλμ., οι σταθμοί φόρτισης πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο και -το πιο σημαντικό- οι τιμές των ηλεκτρικών γίνονται ολοένα και πιο προσιτές. Αντίθετα, τα υδρογονοκίνητα αυτοκίνητα παραμένουν ακριβότερα, ενώ υστερούν στο χιλιομετρικό κόστος αλλά και σε επιδόσεις.
Από την άλλη, τα υδρογονοκίνητα διαθέτουν έναν αυξημένο βαθμό αυτονομίας, καθώς το καύσιμο μπορεί να μεταφερθεί σε περιοχές όπου δεν υπάρχει ηλεκτρικό δίκτυο. Ο ανεφοδιασμός τους εξακολουθεί να γίνεται πολύ ταχύτερα απ’ ό,τι ενός ηλεκτρικού, όμως τα πρατήρια υδρογόνου παραμένουν ελάχιστα. Παρ’ όλα αυτά, το τελευταίο διάστημα υπάρχει μια κινητικότητα που φανερώνει πως το υδρογόνο διεκδικεί το μερίδιό του στις αυριανές μετακινήσεις.
*Διαβάστε περισσότερα για τις προοπτικές της υδρογονοκίνησης στο τεύχος Σεπτεμβρίου του περιοδικού 4ΤΡΟΧΟΙ.
