Σήμερα κλείνουν δέκα χρόνια από τον αιφνίδιο θάνατο του Δημήτρη Μητροπάνου στις 17 Απριλίου του 2012, σε ιδιωτική κλινική στο Μαρούσι. Σε ηλικία 64 χρόνων και ενώ είχε επανέλθει στο τραγούδι μετά τη μεταμόσχευση νεφρού στο Παρίσι το 2008, νικήθηκε από οξύ πνευμονικό οίδημα.
Καθώς η οικογένειά του έχει επιλέξει συνειδητά τη σιωπή, ζητήσαμε συμβολικά από δέκα φίλους και συνεργάτες, να παγώσουν τον χρόνο και να μοιραστούν μια ξεχωριστή στιγμή που έζησαν μαζί του. Κάποιες προσωπικές, άλλες πιο επαγγελματικές, όλες όμως σκιαγραφούν έναν αξιοπρεπή άνθρωπο με μέτρο και ήθος, που τον χαρακτήριζαν η σεμνότητα, η σκληρή δουλειά και η μεγαλοψυχία. Ίσως αναμενόμενο για κάποιον που γνώρισε τον πατέρα του στα 29 και στο DNA του είχε εγγραφεί η ανάγκη να εργάζεται από πολύ μικρός για να βοηθάει την οικογένειά του.
Δύο πράγματα μας έκαναν εντύπωση στις συνεντεύξεις. Πρώτον, πως όλοι χρησιμοποιούσαν στις περιγραφές τους τα ίδια επίθετα, λες και ήταν συνεννοημένοι. «Δωρικός», «ζεστός», «ευθύς» και «γενναιόδωρος» ήταν μερικά εξ αυτών. Μάλιστα, όταν αναφέρονταν σε εκείνον, είτε ως «Μήτσο» είτε ως «Μητροπάνο», χαμήλωναν ασυναίσθητα τη φωνή τους, αισθανόμασταν ότι υποκλίνονται στο μεγαλείο της φωνής και του χαρακτήρα του. Δεύτερο στοιχείο που μας εντυπωσίασε ήταν η έντονη συναισθηματική τους φόρτιση, με τους περισσότερους να διακόπτουν για λίγο την αφήγησή τους. Αυτές οι «γεμάτες» παύσεις δεν μεταφέρονται στο χαρτί. Επιβεβαιώνουν όμως ότι η απουσία του είναι μια ανοιχτή πληγή για το ελληνικό τραγούδι. Πώς πέρασαν έτσι δέκα χρόνια, σαν «ανάσες φύγανε».
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του ανανεωμένου περιοδικού «Κ» που κυκλοφορεί στις 17 Απριλίου μαζί με την «Καθημερινή της Κυριακής».
